Column - De gevoelige snaar - april - Tennis en Padel Vlaanderen
Column - De gevoelige snaar - april 2023
Filmdiva (25/04/2023)
Vorige week legden we de laatste hand aan de nieuwe Play Tennis (magazine) en daarin schreven we, met dezelfde hand, toevallig een stuk over tennisfilms -en documentaires. Kenners als we zijn poneerden we dat de sport niet al te vaak zijn weg vindt naar het grote doek maar documentaires de laatste tijd wel op het kleine scherm te bewonderen vallen. Denk maar aan Break Point (Netflix) of Breaking Point (over Mardy Fish) en ‘Naomi Osaka’ (over, euh, Osaka). Eén dag na onze deadline werd bekend dat ‘American Son’, over het leven en de carrière van Michael Chang, op het filmfestival van Tribeca in juni in première gaat en natuurlijk dat de documentaire ‘Come back home’ van Kim Clijsters vanaf volgende week te bewonderen valt op Proximus Pickx en vanaf juni op VRT Max. De Oscar voor slechtste timing kan ons zo alvast niet meer ontsnappen!
Vanzelfsprekend waren wij razend benieuwd of onze bijdrage aan ‘Come back home’ – één vraag gesteld op de persconferentie in Dubai, waar Kim in 2020 haar allereerste wedstrijd speelde tegen Garbine Muguruza, met de camera’s op ons gericht! – de final cut overleefd zou hebben of we plompweg op de montagevloer beland zouden zijn. Uiteindelijk kenden wij toch één van de grote bazen van De Mensen, het productiehuis achter de documentaire, daar wij enkele (erg jonge) jaren samen met deze buurjongen naar school stapten, al eens een verjaardag vierden en zelfs bij elkaar gingen spelen. Het verdict? We willen geen spoilers weggeven maar laat ons zeggen dat onze diva-allures redelijk stevig de kop zijn ingedrukt.
Kim Clijsters is allesbehalve een diva, en dat bedoelen we in de meest positieve zin mogelijk. Wij weten niet of wij het zo leuk zouden vinden om een camera het dweilen, reilen en zeilen te laten vastleggen. Het geeft de documentaire wel een unieke inkijk in haar comeback die al die tijd gebukt ging onder het gevecht met haar lichaam. De weegschaal bleek uiteindelijk een straffere tegenstander dan Serena Williams. De slechte timing van de coronaperiode en het wankel evenwicht tussen haar leven als mama en atlete waren andere factoren die ervoor zorgden dat die terugkeer uiteindelijk geen succesje gegund was. Dat neemt niet weg dat onze bewondering voor Clijsters nog een beetje is toegenomen. Want ondanks die openlijke en zichtbare twijfel (bij elke tegenslag) heeft ze wel doorgezet en het geprobeerd. Wij vonden de documentaire alleszins geslaagd. En dat zeggen we niet omdat ons divahart even een sprongetje maakte toen onze naam ergens halverwege vernoemd werd.
Kim Clijsters is allesbehalve een diva, en dat bedoelen we in de meest positieve zin mogelijk. Wij weten niet of wij het zo leuk zouden vinden om een camera het dweilen, reilen en zeilen te laten vastleggen. Het geeft de documentaire wel een unieke inkijk in haar comeback die al die tijd gebukt ging onder het gevecht met haar lichaam. De weegschaal bleek uiteindelijk een straffere tegenstander dan Serena Williams. De slechte timing van de coronaperiode en het wankel evenwicht tussen haar leven als mama en atlete waren andere factoren die ervoor zorgden dat die terugkeer uiteindelijk geen succesje gegund was. Dat neemt niet weg dat onze bewondering voor Clijsters nog een beetje is toegenomen. Want ondanks die openlijke en zichtbare twijfel (bij elke tegenslag) heeft ze wel doorgezet en het geprobeerd. Wij vonden de documentaire alleszins geslaagd. En dat zeggen we niet omdat ons divahart even een sprongetje maakte toen onze naam ergens halverwege vernoemd werd.
Nu Clijsters het gewoon is om met cameraploegen om te gaan kan ze misschien eens denken aan een cameo in de eerste Belgische tennisfilm die er zit aan te komen. Regisseur Leonardo Van Dijl, die het scenario schreef met actrice Ruth Becquart, zou het alleszins zeker zien zitten. Hij is opgegroeid tijdens en geïnspireerd door de gouden periode van het Belgische tennis begin 21ste eeuw. Kim & Justine waren zijn rolmodellen en vandaar dat zijn vierde worp – met zijn vorige (kort)film ‘Stephanie’, over een turnster, stond hij in 2020 op het filmfestival van Cannes! – over een meisje gaat dat na een moeilijke jaar door een nieuwe coach opnieuw de moed vindt om te dromen van een professionele tenniscarrière. Opnames zijn voorzien in augustus en september. De rol van balorige kniesoor van een journalist was ons op het lijf geschreven maar toch werden we niet weerhouden. Voor de titel willen wij wel nog een suggestie doen. In navolging van zijn vorige film houden wij het ook op een meisjesnaam en kwamen we eerder toevallig uit bij het lekker bekkende ‘Filippa’. Rijmt een beetje op di…
Comeback (18/04/2023)
Het mag een beetje rieken naar lichtjes vergane vijgen na Pasen maar uit de assen van de Graveyard is deze nieuwe blog verrezen. Niet direct de comeback langs de grote poort maar eerder eentje zoals Juan Martin Del Potro die probeert te maken. Eigenlijk hebben de dokters het ons afgeraden omdat lichaam en geest al redelijk wat aftakelingsverschijnselen vertonen maar uit liefde voor de sport gaan we toch nog eens ons beste beentje voorzetten. Voor Del Potro is dat de linker, bij ons de rechterkant. De andere knie is min of meer gigantisch naar de Filistijnen, wat een groter probleem is als je nog wil tennissen op het profcircuit dan om zomaar eventjes wat gedachten op papier te zetten. Uiteindelijk komt het op hetzelfde neer: we doen het allebei nog te graag. Del Potro heeft zijn laatste forehand nog niet geslagen, wij onze onnozelste oneliner nog niet geschreven.
Pas op, zo’n comeback in het hedendaagse circuit is niet evident. Dat kan Del Potro navragen bij Andy Murray, Dominic Thiem of Stan Wawrinka. Allemaal jongens die, ondanks nogal wat bederf, de tand des tijds nog maar eens laten plomberen hebben in plaats van met wortel en al uit te trekken. Over ‘Stan the man’ gesproken. Die zat laatst op een vlucht naar Los Angeles, om Indian Wells te gaan spelen, naast een vriend van ons. Die vriend is op zijn 50ste beginnen tennissen – zeg nu nog dat we niet meer inspireren! – en is helemaal zot van het spelletje. Ze geraakten aan de praat en Wawrinka gaat nu investeren in het nieuwe bedrijfje van onze vriend. Dat is trouwens ‘Le Rub’ (van het Engelse ‘to rub’, wrijven) een puur natuur zonnecrème die binnenkort officieel het daglicht zal zien. Voilà, het schaamteloos promoten van onze sponsors hebben we ook nog altijd in de vingers. Loopt gesmeerd – zou ook nog een goeie reclameslogan zijn! –, die comeback op papier.
De Belgische damesploeg in de Billy Jean King Cup wist in Canada net geen terugkeer, van twee keer een achterstand, te forceren. Jammer voor Kirsten Flipkens die op haar 37ste en na 20 jaar onverzettelijke inzet moest afzwaaien met een nederlaag in het beslissende dubbelspel. Maar dat bevuilt haar zwart-geel-rood blazoen absoluut niet. Met 52 wedstrijden in 33 ontmoetingen heeft ze haar dienstplicht meer dan vervuld. Bovendien neemt ze niet helemaal afscheid van het team. Als assistent-coach zal ze er ook in november nog bij zijn als de Belgische dames zullen trachten het behoud in de wereldgroep te garanderen. Tenzij…er nog een wildcard uit de kast zou vallen voor de Billy Jean King Cup Finals natuurlijk. Wij, professioneel als we zijn, legden die optie voor aan de bevoegde instanties en kregen als antwoord dat de kans ‘onbestaand’ is. Dat getuigt van weinig positivisme.
Nochtans kan het Belgische tennis wel wat positieve instroom gebruiken. Laat ons dan maar afsluiten met een comeback mét toekomst. Lara Salden gaat opnieuw proftennis spelen. Vorige zomer gaf de ondertussen 24-jarige Limburgse haar droom op na iets te veel tijd in de lappenmand doorgebracht te hebben. Drie jaar geleden was Salden nog 243ste op de wereldranglijst, vandaag prijkt ze op plaats 862. Met andere inzichten, hoofd en lichaam uitgerust, en weer de volle goesting kan ze misschien nu wel de doorbraak forceren. Het doet ons alleszins denken aan Victor Estrella Burgos. De eerste Dominicaan in de top 100 bleef in de eerste jaren van zijn profcarrière erg discreet, ging tussentijds les geven omdat de vooruitzichten troebel waren, liep ook nog eens een ernstige elleboogblessure op die hem deed nadenken over zijn pensioen, alvorens op zijn 26ste opnieuw het licht te zien en op zijn 32ste (!) in Bogota zijn allereerste ATP-match te winnen. Vier jaar later behaalde hij in Quito zijn eerste en enige ATP-titel en werd hij nummer 43 van de wereld. Laat ons hopen dat Salden uiteindelijk een even grote ster kan worden als Estrella – heeft u ‘m? – Burgos is in de Dominicaanse Republiek.
Dit geschreven zijnde willen we Tennis & Padel Vlaanderen nog eens bedanken voor het geloof in een goede afloop van onze comeback. Nu wij nog!
De Belgische damesploeg in de Billy Jean King Cup wist in Canada net geen terugkeer, van twee keer een achterstand, te forceren. Jammer voor Kirsten Flipkens die op haar 37ste en na 20 jaar onverzettelijke inzet moest afzwaaien met een nederlaag in het beslissende dubbelspel. Maar dat bevuilt haar zwart-geel-rood blazoen absoluut niet. Met 52 wedstrijden in 33 ontmoetingen heeft ze haar dienstplicht meer dan vervuld. Bovendien neemt ze niet helemaal afscheid van het team. Als assistent-coach zal ze er ook in november nog bij zijn als de Belgische dames zullen trachten het behoud in de wereldgroep te garanderen. Tenzij…er nog een wildcard uit de kast zou vallen voor de Billy Jean King Cup Finals natuurlijk. Wij, professioneel als we zijn, legden die optie voor aan de bevoegde instanties en kregen als antwoord dat de kans ‘onbestaand’ is. Dat getuigt van weinig positivisme.
Nochtans kan het Belgische tennis wel wat positieve instroom gebruiken. Laat ons dan maar afsluiten met een comeback mét toekomst. Lara Salden gaat opnieuw proftennis spelen. Vorige zomer gaf de ondertussen 24-jarige Limburgse haar droom op na iets te veel tijd in de lappenmand doorgebracht te hebben. Drie jaar geleden was Salden nog 243ste op de wereldranglijst, vandaag prijkt ze op plaats 862. Met andere inzichten, hoofd en lichaam uitgerust, en weer de volle goesting kan ze misschien nu wel de doorbraak forceren. Het doet ons alleszins denken aan Victor Estrella Burgos. De eerste Dominicaan in de top 100 bleef in de eerste jaren van zijn profcarrière erg discreet, ging tussentijds les geven omdat de vooruitzichten troebel waren, liep ook nog eens een ernstige elleboogblessure op die hem deed nadenken over zijn pensioen, alvorens op zijn 26ste opnieuw het licht te zien en op zijn 32ste (!) in Bogota zijn allereerste ATP-match te winnen. Vier jaar later behaalde hij in Quito zijn eerste en enige ATP-titel en werd hij nummer 43 van de wereld. Laat ons hopen dat Salden uiteindelijk een even grote ster kan worden als Estrella – heeft u ‘m? – Burgos is in de Dominicaanse Republiek.
Dit geschreven zijnde willen we Tennis & Padel Vlaanderen nog eens bedanken voor het geloof in een goede afloop van onze comeback. Nu wij nog!
