Column - De gevoelige snaar - juli - Tennis en Padel Vlaanderen
Column - De gevoelige snaar - juli 2023
Hop man! (18/07/2023)
Terwijl wij tegelijk nog aan het bekomen zijn van het finale weekend op Wimbledon en ons aan het voorbereiden om er over 24 uur uit te zien als een aangebrande souvlaki, gooien we toch nog snel een snaartje uit om te vertellen dat we twee mezze vakantie gaan nemen. Drie keer raden waar we naartoe gaan. Ouzo, dat lukt u niet?
Het is maar 29 jaar geleden dat we enkele dagen in Athene waren voor het plaatselijke ATP-tornooi, waar we roemloos in de eerste ronde ten onder gingen tegen de Spanjaard Jordi Arrese en dan maar gebruikmaakten van de gelegenheid om de Acropolis te bezoeken. Bleken we na een niet te onderschatten klim voor een gesloten poort te staan. Jaarlijks onderhoud. Fijne ervaring.
Het is maar 29 jaar geleden dat we enkele dagen in Athene waren voor het plaatselijke ATP-tornooi, waar we roemloos in de eerste ronde ten onder gingen tegen de Spanjaard Jordi Arrese en dan maar gebruikmaakten van de gelegenheid om de Acropolis te bezoeken. Bleken we na een niet te onderschatten klim voor een gesloten poort te staan. Jaarlijks onderhoud. Fijne ervaring.
Zaterdag waren we trouwens naar Rock Herk getrokken om ons grasgevoel nog wat aan te scherpen voor de finales (mannen en damesdubbel) zondag en daar kregen we links en rechts toch te horen dat de snaar gelezen en geapprecieerd wordt, wat altijd fijn om te weten is. Zelf lazen wij dit weekend het afscheidsinterview van de Zwitserse journalist Mathieu Aeschmann – sympathiek man – dat werd afgenomen door voormalig opslagkanon en feestbeest Marc Rosset. Ronduit interessant waarbij we toch graag één onderwerpje zouden willen meepikken: gevraagd naar waarom iedereen tegenwoordig zo ‘uniform’ tennist en (in het algemeen) de creativiteit het moet afleggen tegen het hard slaan van de bal, kwam Aeschmann met een doordachte theorie. Volgens hem kwam dat door de aangepaste ballen die bij ‘kids tennis’ gebruikt worden, de zogenaamde softballen. Door de mindere druk botsen die bijna altijd op heuphoogte, oftewel redelijk ideaal om een perfecte techniek op toe te passen en uiteindelijk hard te slaan. Wij, Aeshmann was ook heel even een bescheiden proftennisser, moesten het in onze jeugd doen met normale ballen die vaak dus ook tot op schouderhoogte stuiterden en waarbij we ons moesten ‘behelpen’ om ze terug over het net te krijgen. Het zag er misschien onorthodox uit maar het hielp wel om probleemoplossend te handelen. Iets om over na te denken?
Carlos Alcaraz lijkt ons alleszins iemand die met normale tennisballen leren spelen heeft. Wat een kerel! Wat een tennisser! Wat een winnaar! Wij zijn fan en niet alleen omdat Carlitos uit Murcia komt, waar een neef van ons woont, maar ook omdat hij zo boeiend is om naar te kijken. Zo’n positieve visie op het tennis, het spelplezier spat er vanaf, en dat zelfs op het grootste schouwtoneel ter wereld. We hebben vandaag inwendig flink Vamossend onze koffer gepakt, zo waren we onder de indruk.
Alcaraz zou waarschijnlijk ook wel wat vakantie kunnen gebruiken maar kreeg gisteren een telefoontje van de organisatie van de Hopman Cup met de aanmaning: ‘Hop man, op naar Nice. Daar moet je vrijdag tegen David Goffin en dat valt niet te onderschatten!’ Wij hebben alleen maar lof en liefde voor Tennium – het semi-Belgische bedrijfje van Kristoff Puelinckx dat ondertussen een aardige poot aan de tennisgrond heeft – en we vermoeden dat ze flink in de kluis met peseta’s hebben geroefeld om Alcaraz naar Zuid-Frankrijk te lokken maar we weten niet of het een goede zet is van de nummer een van de wereld om vijf dagen na de grootste triomf uit zijn carrière een showtornooi te gaan spelen aan de Azurenkust. Ook Goffin zelf klonk, toen we hem op Wimbledon erover aanspraken, niet geheel overtuigd meer van zijn engagement, daar hij liever verder aan zijn ranking zou werken op challenger of ATP-tornooien. Maar goed, laat dat de pret niet bederven. Zoals Socrates al zei: “Ik weet één ding: dat ik niets weet”. Tot over twee weken!
Carlos Alcaraz lijkt ons alleszins iemand die met normale tennisballen leren spelen heeft. Wat een kerel! Wat een tennisser! Wat een winnaar! Wij zijn fan en niet alleen omdat Carlitos uit Murcia komt, waar een neef van ons woont, maar ook omdat hij zo boeiend is om naar te kijken. Zo’n positieve visie op het tennis, het spelplezier spat er vanaf, en dat zelfs op het grootste schouwtoneel ter wereld. We hebben vandaag inwendig flink Vamossend onze koffer gepakt, zo waren we onder de indruk.
Alcaraz zou waarschijnlijk ook wel wat vakantie kunnen gebruiken maar kreeg gisteren een telefoontje van de organisatie van de Hopman Cup met de aanmaning: ‘Hop man, op naar Nice. Daar moet je vrijdag tegen David Goffin en dat valt niet te onderschatten!’ Wij hebben alleen maar lof en liefde voor Tennium – het semi-Belgische bedrijfje van Kristoff Puelinckx dat ondertussen een aardige poot aan de tennisgrond heeft – en we vermoeden dat ze flink in de kluis met peseta’s hebben geroefeld om Alcaraz naar Zuid-Frankrijk te lokken maar we weten niet of het een goede zet is van de nummer een van de wereld om vijf dagen na de grootste triomf uit zijn carrière een showtornooi te gaan spelen aan de Azurenkust. Ook Goffin zelf klonk, toen we hem op Wimbledon erover aanspraken, niet geheel overtuigd meer van zijn engagement, daar hij liever verder aan zijn ranking zou werken op challenger of ATP-tornooien. Maar goed, laat dat de pret niet bederven. Zoals Socrates al zei: “Ik weet één ding: dat ik niets weet”. Tot over twee weken!
Flipperkast (14/07/2023)
We zijn nog even aan het bekomen van onze visite aan de All England Club in Londen en bleken in onze kast nog wat reacties van Flipper opgeslagen te hebben. Kirsten Flipkens speelde afgelopen maandag haar allerlaatste (en goede) wedstrijd uit haar profcarrière – we hebben geprobeerd van ze allemaal op te tellen maar de (nieuwe) website van de WTA is de grootste shitshow sinds de uitvinding van het internet en dus hebben we onze poging gestaakt. Het zijn er (véél) meer dan duizend, als je enkel en dubbel meerekent. Daarvoor alleen doen wij ons petje af. Na afloop vroegen we haar wat ze het meest en het minst ging missen na meer dan 20 jaar op de tour. “De adrenaline”, meende Flipper. “Wel en niet eigenlijk. De adrenaline van wedstrijden te winnen, in je douche te staan en kunnen zeggen ‘yes, die heb ik er mooi uitgesleurd!’, dat ga ik missen. Wat ik dan weer niet ga missen is de druk die je voelt als je voor een haalbare match staat. Zoals vorig jaar op Wimbledon in de eerste ronde tegen Jaimee Fourlis, daar heb ik mezelf gigantisch veel druk opgelegd omdat ik die match in mijn hoofd moest en zou winnen.” Wat ze uiteindelijk ook deed om daarna nog op een schitterende manier afscheid te nemen van haar enkelcarrière tegen Simona Halep.
Wij dachten eerlijk gezegd dat zowat elke speler zou zeggen dat hij/zij het dagelijkse invullen van de whereabouts met plezier links zou laten liggen. “Klopt ergens”, lachte Flipper. “Dat heb ik tot de dag van gisteren (zondag) ook gedaan. Ik ga ook een mail sturen dat het hier nu wel stopt want daar ben ik inderdaad wel blij om. Ik zit al met twee streepjes (gemiste controles) dus het zou jammer zijn dat ik na mijn carrière nog voor twee jaar geschorst zou worden. Misschien geldt dat immers ook voor mijn padelactiviteiten?” We moeten er geen tekening bij maken dat Flipper die sport heel snel heel goed onder de knie gaat krijgen. Een padelkooi is bij momenten ook een soort flipperkast, niet? Wij speelden vorig jaar al een keer met haar en zullen dat in de toekomst waarschijnlijk nog doen. Zolang ze met haar handige handen maar niet te veel met onze voeten speelt op de padelbaan, kijken wij ernaar uit.
Nog een activiteit waar Flipkens voor gemaakt lijkt, is zonder twijfel demonstratietennis. Ze is fysiek nog meer dan in orde, heeft de persoonlijkheid om op de baan de show te verzorgen en heeft bovendien alle mogelijke tricks in haar mouw zitten. Ons alziend oog had trouwens tijdens haar laatste dubbelpartij de twee bekende dames op leeftijd gespot – organisatoren van het voormalige WTA-tornooi van Luxemburg dat sinds vorig jaar een showevenement is geworden en dat, als we ons niet vergissen, bij die eerste editie door Kim Clijsters is gewonnen. Betekende dat dan dat Flipper eind oktober samen met Clijsters, Hantuchova en Petkovic – de tot nu toe bekendgemaakte deelneemsters – zou aantreden op de Luxemburg Ladies Tennis Masters? “Dat stond eigenlijk wel op de planning”, gaf Flipkens toe. “Maar met de aankondiging van Anett Kontaveit dat ze ging stoppen hier op Wimbledon hebben ze er logischerwijs voor geopteerd om voor de Estse, voormalige nummer twee van de wereld te gaan. Maar normaal gezien doe ik volgend jaar mee in Luxemburg, ja.” Twee nieuwtjes voor de prijs van één, ook als bron voor belegen bloggers zoals wij haalt Flipper altijd alles uit de kast. Hulde!
Nog een activiteit waar Flipkens voor gemaakt lijkt, is zonder twijfel demonstratietennis. Ze is fysiek nog meer dan in orde, heeft de persoonlijkheid om op de baan de show te verzorgen en heeft bovendien alle mogelijke tricks in haar mouw zitten. Ons alziend oog had trouwens tijdens haar laatste dubbelpartij de twee bekende dames op leeftijd gespot – organisatoren van het voormalige WTA-tornooi van Luxemburg dat sinds vorig jaar een showevenement is geworden en dat, als we ons niet vergissen, bij die eerste editie door Kim Clijsters is gewonnen. Betekende dat dan dat Flipper eind oktober samen met Clijsters, Hantuchova en Petkovic – de tot nu toe bekendgemaakte deelneemsters – zou aantreden op de Luxemburg Ladies Tennis Masters? “Dat stond eigenlijk wel op de planning”, gaf Flipkens toe. “Maar met de aankondiging van Anett Kontaveit dat ze ging stoppen hier op Wimbledon hebben ze er logischerwijs voor geopteerd om voor de Estse, voormalige nummer twee van de wereld te gaan. Maar normaal gezien doe ik volgend jaar mee in Luxemburg, ja.” Twee nieuwtjes voor de prijs van één, ook als bron voor belegen bloggers zoals wij haalt Flipper altijd alles uit de kast. Hulde!
Rebel (10/07/2023)
We hebben hier al wat snaren achtergelaten en het nog geen enkele keer over de strikte regels op de All England Club gehad. Worden we gematigder op onze oude dag of zijn de Wimbledon-wetten niet meer wat ze geweest zijn? Welaan dan. Gisteren kwamen we hevig swingend met onze airpods in langs de ons toegewezen ingang de site binnen maar terwijl we onze rugzak door de scanner lieten passeren leek het alsof de veiligheidsman achter het paneel ons, of de man naast ons, aansprak. Wij zetten het toepasselijke ‘walk walk’ van Sylvie Kreusch op pauze om te verifiëren of hij het wel degelijk tegen ons had. Zo bleek! “That’s why you shouldn’t wear airpods”, ging de man loos. “Cause you can’t hear people! You have to take them off inside, they’re not allowed. Cause there are machines operating and you can’t hear them coming.” Even, heel even, wilden wij antwoorden dat wij niet konden zien of hij het tegen ons had omdat hij een zonnebril ophad – onnodig want we stonden onder een donker afdak – maar uiteindelijk won de rede het van ons rebels kantje. Er zijn op Wimbledon mensen voor minder verbannen!
Was het menselijk mogelijk had Alejandro Davidovich Fokina zichzelf zaterdag een stamp onder zijn achterwerk gegeven. In een memorabele vijfsetter tegen Holger Rune speelde die de quasi perfecte supertiebreak – 6-2 en 8-5 voor! – tot hij bij 8-8 aan de service kwam en een kortsluiting in zijn brein ervoor zorgde dat hij een onderhandse opslag sloeg. Compleet afgestraft door de Deen. Hoe kom je erbij om op één van de belangrijkste momenten in je tornooi/jaar/carrière voor zo’n optie te kiezen nadat je in de uren daarvoor zeer goed en volgens de boekjes je streng hebt getrokken? Wij durven het steken op het rebelse karakter van iemands intuïtie. Zelf werden wij ook zeer hard geleid door ons instinct en dat botste heel vaak met ons gezond verstand. Dan kregen we het ineens in ons hoofd om een dropshot op de tweede service van de tegenstander te slaan en dan ontstond er een gevecht in onze bovenkamer waarbij beide zijden – ‘Het is verrassend! Op dit ogenblik gaat hij dat nooit verwachten! Zelfs niet zo goed uitgevoerd blijft het een meesterzet!’ tegenover ‘Waarom? Doe toch normaal! Kieken!’ – met argumenten elkaar bestookten. Uiteindelijk won heel vaak ons buikgevoel de discussie…maar niet het punt. Waarna je je achteraf afvroeg: wat is er eigenlijk net gebeurd? Het was sterker dan onszelf. Het was waarschijnlijk ook sterker dan Fokina. Die naderhand wel meermaals een deel van zijn achternaam herhaald heeft.
De Belgische dubbelsuccessen vlogen ons het afgelopen weekend om de oren. En dat was blijkbaar zaterdagavond niet anders. In het Victoria & Albert Museum – er loopt een expositie over diva’s! – vond de jaarlijkse prijsuitreiking van de Internationale Tennisfederatie plaats waarbij ons land vertegenwoordigd werd door twee mooie kunstwerkjes. Het ene nog niet helemaal af, het andere zonder meer iconisch. Junior Gilles-Arnaud Bailly kreeg een beeldje voor zijn titel van wereldkampioen vorig jaar terwijl Justine Henin de prestigieuze Philippe Chatrier Award in ontvangst mocht nemen. Van onze bronnen ter plaatse – wij zaten op dat moment tevergeefs op een uitgeregende Kirsten Flipkens te wachten – hoorden wij dat de wijn excellent was, de steak goed gebakken en dat er tot een uur voor aanvang van het evenement nog bezoekers door het museum kuierden. Henin had bovendien een goed woordje over voor Bailly – ze hadden elkaar nog nooit ontmoet – terwijl de aan zijn tafel zitten vrouwelijke voorzitster van de Tunesische tennisbond de Limburger, waarschijnlijk het gras van Wimbledon indachtig, een beetje het hof maakte. Ze zou bovendien Bailly een karrenvracht aan wildcards beloofd hebben. We hebben het even opgezocht voor de jongeman en er zijn wel geen ATP -of Challenger-tornooien in het Noord-Afrikaanse land maar je hebt dit jaar meer dan 40 (veertig) 15.000 en 25.000 dollar-tornooien in het Tunesische Monastir. Dus dat kan nog wel eens van pas komen. Wij weten niet wat er tegenover moet komen te staan maar als het een of andere vorm van ongepast gedrag inhoudt, dan zouden wij meteen rebelleren!
De Belgische dubbelsuccessen vlogen ons het afgelopen weekend om de oren. En dat was blijkbaar zaterdagavond niet anders. In het Victoria & Albert Museum – er loopt een expositie over diva’s! – vond de jaarlijkse prijsuitreiking van de Internationale Tennisfederatie plaats waarbij ons land vertegenwoordigd werd door twee mooie kunstwerkjes. Het ene nog niet helemaal af, het andere zonder meer iconisch. Junior Gilles-Arnaud Bailly kreeg een beeldje voor zijn titel van wereldkampioen vorig jaar terwijl Justine Henin de prestigieuze Philippe Chatrier Award in ontvangst mocht nemen. Van onze bronnen ter plaatse – wij zaten op dat moment tevergeefs op een uitgeregende Kirsten Flipkens te wachten – hoorden wij dat de wijn excellent was, de steak goed gebakken en dat er tot een uur voor aanvang van het evenement nog bezoekers door het museum kuierden. Henin had bovendien een goed woordje over voor Bailly – ze hadden elkaar nog nooit ontmoet – terwijl de aan zijn tafel zitten vrouwelijke voorzitster van de Tunesische tennisbond de Limburger, waarschijnlijk het gras van Wimbledon indachtig, een beetje het hof maakte. Ze zou bovendien Bailly een karrenvracht aan wildcards beloofd hebben. We hebben het even opgezocht voor de jongeman en er zijn wel geen ATP -of Challenger-tornooien in het Noord-Afrikaanse land maar je hebt dit jaar meer dan 40 (veertig) 15.000 en 25.000 dollar-tornooien in het Tunesische Monastir. Dus dat kan nog wel eens van pas komen. Wij weten niet wat er tegenover moet komen te staan maar als het een of andere vorm van ongepast gedrag inhoudt, dan zouden wij meteen rebelleren!
De puzzel (07/07/2023)
Bewogen aantal dagen achter de rug waarin een collega op het thuisfront ons zelfs de Oprah Winfrey van de tennisscène noemde omdat we Ysaline Bonaventure zover gekregen hadden haar hart eens flink te luchten. Niet dat we daar zoveel voor moesten doen – het zat/zit duidelijk diep bij de perfect Nederlands sprekende Luikse – maar we konden ons wel inleven in het onderwerp. Ook wij waren nooit supergepassioneerd door tennis – het bewijs: sinds het einde van onze profcarrière hebben we omzeggens geen racket meer aangeraakt – maar werden ook vooruitgestuwd door het succes dat we kenden ‘along the way’ en de idee dat het eigenlijk dom was om niets te doen met het voorhanden zijnde talent. Wij waren vaker ongelukkig dan gelukkig op het circuit maar, en dat vertelden we Ysaline ook tijdens het interview, na het beëindigen van onze loopbaan was er wel een zekere opluchting die zich meester maakte van ons maar tegelijkertijd werd het ook wel snel duidelijk dat het je in dat volgend deel van je leven ook niet altijd 100 procent happy bent, eveneens tegenslagen tegenkomt en dat die emotionele rollercoaster waar je vaak op zit in de tenniswereld – met nota
bene prachtige vergezichten op de hoogste toppen – daarna (bijna) nooit meer herbeleefd wordt. Vandaag leeft bij ons ergens wel de gedachte dat we het op ons 29ste, toen we er na nogal wat blessureleed de brui aan gaven, misschien nog even moeten proberen hadden. Ook dat gaven we mee aan Yde bijna 29-jarige sa maar het is zij natuurlijk die alle puzzelstukjes naast elkaar moet leggen.
Ondertussen blijft er nog één Belg over in het enkelspel en dat is David Goffin. Twee sets lang werd die het leven ongemakkelijk gemaakt door de flashy Chileen Tomas Barrios Vera – die jongen kan een bal doen vooruitgaan maar zijn fitheid komt in de buurt van de onze, ‘if you know what we mean’ – waarna hij uiteindelijk nog relatief vlot naar de derde ronde doorstootte. Zonder meer opmerkelijk was de techniek van Barrios Vera om een forehand dropshot te spelen: hij neemt daarbij het racket in het midden, dus boven zijn grip, vast. Blijkbaar heeft hij dat zo als kind geleerd omdat hij toen te weinig kracht had om dat op de conventionele manier te doen. Het is wonderbaarlijk om te zien. Temeer omdat hij heel die beweging tot in de perfectie beheerst en dan ook nog uitstekende dropshots slaat. Nog maar eens bewijs dat je niet alle vreemde gewoontes van een beloftevolle speler moet afleren om te streven naar de volmaakte techniek, zeker niet als iets werkt en de puzzelstukjes op een of andere manier in mekaar vallen.
Bij Kimmer Coppejans leek dat de afgelopen dagen ook het geval. Wat een match speelde die tegen Alex De Minaur! We zijn er nog niet goed van. We hebben Kimmer lang niet meer aan het werk gezien maar als je dit kan tegen de nummer zeventien van de wereld – drie setpunten gisteren in de vierde set waarvan één forehand die Kimmer waarschijnlijk nog even uit zijn slaap gehouden heeft! – dan lijkt het toch dat ook bij hem de puzzel eindelijk gelegd raakt. Met ons alziend oog hadden wij trouwens gespot dat Kimmer harder serveert dan ooit tevoren. “Ondanks dat mijn racket niet zoveel meer meegeeft raak ik nu toch boven de 200km/h”, glunderde de Oostendenaar die binnenkort in Lummen zal wonen. “Sinds eind vorig jaar ben ik aan mijn lichaam beginnen werken. Daarbij ook heel gedisciplineerd proteïne-shakes tot mij nemend en ik ben van 67 kilo naar 71,5 kilo gegaan. En dat voel ik wel. Er is duidelijk een verschil in power.” Om het nog even over die rackets te hebben. Sinds april van vorig jaar heeft Coppejans een aantal tien jaar oude Prince-rackets van zolder gehaald en daar doet hij nu het seizoen mee uit. Die museumstukken worden niet meer gemaakt maar kennissen zijn ‘de markt’ al aan het afspeuren om te zien of iemand nog wat schatten op zolder heeft liggen. “Ik heb er nog een vijftal thuis”, aldus Coppejans. “Dat zal niet genoeg zijn om er mijn carrière mee uit te spelen en dus ga ik deze winter misschien toch nog eens wat andere merken testen om te zien of ik iets vergelijkbaars kan vinden.”
Wij gaan ons stilaan opmaken voor de derde ronde van Goffin. Wimbledon kreeg de voorbije dagen veel kritiek voor de planning – terwijl sommige spelers nog niet aan het tornooi begonnen waren, zaten anderen al in de derde ronde – maar dat is een puzzel die wij niet willen leggen. Regen hoort nu eenmaal bij dit grandslamtornooi en ze zijn er toch maar mooi in geslaagd om de achterstand bijna helemaal goed te maken. Goffin tegen Andrey Rublev dus later vandaag. Zeg het niet voort maar mocht het mislopen in die wedstrijd hebben wij alvast een puzzel van Wimbledon gekocht om vermomd als klimaatactivist even de boel te gaan ophouden. Wat wij allemaal niet overhebben voor het Belgische tennis…
Ondertussen blijft er nog één Belg over in het enkelspel en dat is David Goffin. Twee sets lang werd die het leven ongemakkelijk gemaakt door de flashy Chileen Tomas Barrios Vera – die jongen kan een bal doen vooruitgaan maar zijn fitheid komt in de buurt van de onze, ‘if you know what we mean’ – waarna hij uiteindelijk nog relatief vlot naar de derde ronde doorstootte. Zonder meer opmerkelijk was de techniek van Barrios Vera om een forehand dropshot te spelen: hij neemt daarbij het racket in het midden, dus boven zijn grip, vast. Blijkbaar heeft hij dat zo als kind geleerd omdat hij toen te weinig kracht had om dat op de conventionele manier te doen. Het is wonderbaarlijk om te zien. Temeer omdat hij heel die beweging tot in de perfectie beheerst en dan ook nog uitstekende dropshots slaat. Nog maar eens bewijs dat je niet alle vreemde gewoontes van een beloftevolle speler moet afleren om te streven naar de volmaakte techniek, zeker niet als iets werkt en de puzzelstukjes op een of andere manier in mekaar vallen.
Bij Kimmer Coppejans leek dat de afgelopen dagen ook het geval. Wat een match speelde die tegen Alex De Minaur! We zijn er nog niet goed van. We hebben Kimmer lang niet meer aan het werk gezien maar als je dit kan tegen de nummer zeventien van de wereld – drie setpunten gisteren in de vierde set waarvan één forehand die Kimmer waarschijnlijk nog even uit zijn slaap gehouden heeft! – dan lijkt het toch dat ook bij hem de puzzel eindelijk gelegd raakt. Met ons alziend oog hadden wij trouwens gespot dat Kimmer harder serveert dan ooit tevoren. “Ondanks dat mijn racket niet zoveel meer meegeeft raak ik nu toch boven de 200km/h”, glunderde de Oostendenaar die binnenkort in Lummen zal wonen. “Sinds eind vorig jaar ben ik aan mijn lichaam beginnen werken. Daarbij ook heel gedisciplineerd proteïne-shakes tot mij nemend en ik ben van 67 kilo naar 71,5 kilo gegaan. En dat voel ik wel. Er is duidelijk een verschil in power.” Om het nog even over die rackets te hebben. Sinds april van vorig jaar heeft Coppejans een aantal tien jaar oude Prince-rackets van zolder gehaald en daar doet hij nu het seizoen mee uit. Die museumstukken worden niet meer gemaakt maar kennissen zijn ‘de markt’ al aan het afspeuren om te zien of iemand nog wat schatten op zolder heeft liggen. “Ik heb er nog een vijftal thuis”, aldus Coppejans. “Dat zal niet genoeg zijn om er mijn carrière mee uit te spelen en dus ga ik deze winter misschien toch nog eens wat andere merken testen om te zien of ik iets vergelijkbaars kan vinden.”
Wij gaan ons stilaan opmaken voor de derde ronde van Goffin. Wimbledon kreeg de voorbije dagen veel kritiek voor de planning – terwijl sommige spelers nog niet aan het tornooi begonnen waren, zaten anderen al in de derde ronde – maar dat is een puzzel die wij niet willen leggen. Regen hoort nu eenmaal bij dit grandslamtornooi en ze zijn er toch maar mooi in geslaagd om de achterstand bijna helemaal goed te maken. Goffin tegen Andrey Rublev dus later vandaag. Zeg het niet voort maar mocht het mislopen in die wedstrijd hebben wij alvast een puzzel van Wimbledon gekocht om vermomd als klimaatactivist even de boel te gaan ophouden. Wat wij allemaal niet overhebben voor het Belgische tennis…
Achter de rug (05/07/2023)
Zo, die regen/baaldag hebben we ook al achter de rug. Het gaf ons de tijd om uitvoerig niets te doen en even na te denken over de drie ontmoetingen die we gisteren hadden met drie dames van stand. Eerst was er Maryna Zanevska. We hebben te doen met de 29-jarige voormalige Oekraïense. Zachtaardiger dan Maryna komen ze immers niet. Het is daarom extra hard dat ze heel waarschijnlijk een punt achter haar carrière moet zetten omdat ze nu al drie jaar tennist met een niet op te lossen rugblessure. In detail wilde ze niet treden over het probleem en ook maandag wilde ze haar fysieke zorgen niet inroepen als excuus voor haar nederlaag. “Ik ben eigenlijk boos op mezelf omdat ik niet met de juiste ingesteldheid op de baan stond”, was ze streng voor zichzelf. Ze had samen met haar ouders en man wel al een beetje geprofiteerd van Londen. “In de acht keer dat ik hier heb meegedaan sinds de junioren ben ik daar niet toe gekomen, dus ik geniet ergens wel van mijn verblijf hier.”, zei Zanevska die onder meer een oogje liet vallen op de London Eye.
Iemand die zich ook vermaakt is Yanina Wickmayer. Eén van de vijf mama’s op de hoofdtabel van Wimbledon. Wicky heeft het gezin mee naar Londen en geniet daar extra van omdat ze op de kleinere tornooien vaak niet de kans heeft om dochterlief – een naar het schijnt bezig bijtje – mee te nemen en te entertainen. Dat Wickmayer bezig is aan een opmerkelijke opmars kan niet ontkend worden. In iets meer dan een jaar tijd staat ze van nergens bijna terug in de top 100 (als ze wint tegen Blinkova is het een feit, maar vertel het vooral niet verder!). Wat het moederschap kan doen met een mens. De 33-jarige Antwerpse lijkt mentaal én fysiek zelfs sterker dan voorheen. “Het laatste anderhalf jaar voor mijn zwangerschap zat ik met die gezinsuitbreiding in mijn hoofd maar wou ik tegelijkertijd ook mijn tennis opgeven. Het was ergens beangstigend om die wereld op te geven. Ik heb dan die keuze toch gemaakt, want ik voelde dat ik niet meer gelukkig was op de baan. Het was allemaal een beetje te veel, na zo’n lange carrière. Daarna heb ik zelf de beslissing genomen om terug te keren, en niet omdat het moest of omdat het verwacht werd. En dat is voor mij het grootste verschil. Ik speel nu voor mezelf. Ik ben daardoor mentaal veel sterker, met een positievere ingesteldheid. Je wordt als mama gewoon een sterkere vrouw.” De bewijzen? “Ik heb dit jaar al 78 matchen gespeeld”, lachte Wickmayer die ook in het dubbelspel met Greet Minnen erg succesvol was dit seizoen.
We konden niet laten om later op de dag Elise Mertens te confronteren met die cijfers. ’78! Dat is meer dan jij’, wierpen wij de Limburgse na haar zege op Hruncakova toe. Mertens zich ocharme aan 56 partijen halfweg dit seizoen. Dat kwam onder meer door haar problemen aan de rug de voorbije weken. Die leken maandag alvast van de baan. Mertens is alleszins onder de indruk van de snelheid waarmee die mama’s allemaal terugkeren op het circuit. Elina Svitolina, haar volgende tegenstreefster, zette op 15 oktober vorig jaar dochtertje Skai op de wereld, 172 dagen later begon ze aan haar terugkeer op het tornooi van Charleston. “Je verwacht toch dat het lichaam wat moet herstellen vooraleer dat het opnieuw de vereisten van de sport aankan. Maar chapeau, knap om te zien dat het werkt.” Kan misschien ook inspirerend werken. Moeten wij nog eens aan die comeback denken? Het duurt wel nog even vooraleer onze olifantendracht achter de rug is…
We konden niet laten om later op de dag Elise Mertens te confronteren met die cijfers. ’78! Dat is meer dan jij’, wierpen wij de Limburgse na haar zege op Hruncakova toe. Mertens zich ocharme aan 56 partijen halfweg dit seizoen. Dat kwam onder meer door haar problemen aan de rug de voorbije weken. Die leken maandag alvast van de baan. Mertens is alleszins onder de indruk van de snelheid waarmee die mama’s allemaal terugkeren op het circuit. Elina Svitolina, haar volgende tegenstreefster, zette op 15 oktober vorig jaar dochtertje Skai op de wereld, 172 dagen later begon ze aan haar terugkeer op het tornooi van Charleston. “Je verwacht toch dat het lichaam wat moet herstellen vooraleer dat het opnieuw de vereisten van de sport aankan. Maar chapeau, knap om te zien dat het werkt.” Kan misschien ook inspirerend werken. Moeten wij nog eens aan die comeback denken? Het duurt wel nog even vooraleer onze olifantendracht achter de rug is…
Scheurtjes in de playboy (03/07/2023)
We zouden hier graag dieper ingaan op de begroeting van David Goffin aan ons adres “Voilà le playboy!” – eindelijk iemand die voorbij ons ogenschijnlijk banaal uiterlijk durft te kijken! – of over de kleur van de nagellak van Elise Mertens – “volledig assorti met het embleem van Lotto op mijn voor de rest hagelwitte uitrusting!” – maar we kunnen natuurlijk niet voorbij aan het nu al mooiste Belgische verhaal op deze Wimbledon. Een verhaal geschreven door de 29-jarige Kimmer Coppejans die zich in zijn 27ste grandslamtornooi voor de vierde keer kwalificeerde voor de hoofdtabel door hier voor het eerst (!) niet één, niet twee, maar drie zeges te boeken. Een mirakel?
“Het lijkt wel de omgekeerde wereld voor mij”, glimlachte de immer minzame Oostendenaar. “De eerste kwalificatieronde verloren op Roland Garros en mij hier wel geplaatst. Ik was nochtans niet speciaal goed aan het spelen, dus dit komt toch wel wat onverwacht.” Het is ondertussen elf jaar geleden dat Coppejans nog eens aan Church Road rondliep, toen voor het juniorentornooi, en dus had hij de eerste dag een plannetje nodig om zijn weg te vinden. “Absoluut!”, lachte Coppejans. “Ik heb flink moeten zoeken.
“Het lijkt wel de omgekeerde wereld voor mij”, glimlachte de immer minzame Oostendenaar. “De eerste kwalificatieronde verloren op Roland Garros en mij hier wel geplaatst. Ik was nochtans niet speciaal goed aan het spelen, dus dit komt toch wel wat onverwacht.” Het is ondertussen elf jaar geleden dat Coppejans nog eens aan Church Road rondliep, toen voor het juniorentornooi, en dus had hij de eerste dag een plannetje nodig om zijn weg te vinden. “Absoluut!”, lachte Coppejans. “Ik heb flink moeten zoeken.
Het heeft een paar uur geduurd voor ik alle juiste plekken wist te vinden en niet meer de foute deur nam. Het is hier enorm vernieuwd. De kleedkamer is supermooi. Heel modern maar toch met zin voor traditie. Wimbledon blijft toch wel iets specialer dan de andere grandslamtornooien.” Dat nodigt uit om nog wat langer te blijven. Al krijgt hij in ronde een met Alex De Minaur te maken, recent nog finalist op Queen’s en nummer zestien van de wereld.
“We hebben een vergelijkbaar tennis dus misschien kan ik hem wel verrassen door als een spiegelbeeld op de baan te staan”, zei Coppejans. “Ik heb er ook ooit tegen gespeeld in de kwalificaties van de Australian Open maar toen was hij nog maar zeventien jaar en heb ik dus vrij vlot gewonnen, en was ik niet echt geïmponeerd door zijn tennis. Maar dat kan je nu dus niet meer vergelijken. Vandaag staat er een heel andere speler. Ik heb alleszins niets te verliezen en heb er ook heel veel zin in. Ik ben echt van elk moment hier op Wimbledon aan het genieten en dat ga ik ook op de baan doen. Ik hoop alleszins op een showcourt te mogen aantreden. Maar ik ga ook proberen om die match te winnen. Ik heb niet het gevoel dat ik kansloos ben, ik geloof er wel in.” Het weze hem allemaal gegund na jaren van timmeren aan de weg. In 2015 kwam Coppejans (even) de top 100 binnen en leek de voormalige nummer een bij de junioren op weg naar een fijne carrière. Liep dat even een beetje anders.
“Mijn profcarrière is heel goed gestart. Na drie jaar stond ik, als 21-jarige, al in de top 100. Zat ik eigenlijk voor op schema”, wist Coppejans die in Londen door ex-speler Niels Desein wordt begeleid. “Daarna heb ik echt wel een terugval gekend. Liggen kampen met mijn zelfvertrouwen. Veel nederlagen die zorgden voor twijfel in mezelf. Moeilijke tijden gekend. Ook gesukkeld met mijn tweede opslag. Te veel stress, dat heeft anderhalf jaar aangesleept. Maar dit seizoen vind ik me goed spelen. De resultaten tonen dat misschien nog niet helemaal maar ik vind toch dat ik al goede spelers heb geklopt en dat mijn nederlagen er ook kwamen tegen sterke tegenstanders. Ik zit in een goede periode. Het vaderschap zorgt daarbij ook voor een ander perspectief.” Sinds oktober 2021 is de voor de liefde naar Limburg uitgeweken kustkerel de fiere papa van zoontje Quinn. “Als ik op ATP-niveau zou spelen zou mijn gezin elke week mee kunnen komen, maar op Challenger-niveau is dat gewoon niet te doen”, wist Coppejans. “Dat maakt dat ik het wel eens moeilijk heb om thuis te vertrekken, ja. Daarom hoop ik mijn ranking terug wat op te krikken, zodat we weer wat meer samen kunnen reizen.”
De top 100 blijft uiteindelijk het doel. “Ik geloof daar nog altijd in. Of beter ik geloof daar terug in”, grijnsde Coppejans. “Ik heb daar in mijn moeilijke periode serieus aan getwijfeld maar mijn doel voor dit jaar is eerst opnieuw de top 150 ingaan.” Hij is het leven bijlange nog niet beu. “Het reizen wel, het tennis niet. Dat is nog altijd mijn passie.” Bij zoveel ijver en liefde voor de sport kwamen er zelfs in ons nochtans zorgvuldig opgebouwde koele playboy-imago kleine scheurtjes…
“We hebben een vergelijkbaar tennis dus misschien kan ik hem wel verrassen door als een spiegelbeeld op de baan te staan”, zei Coppejans. “Ik heb er ook ooit tegen gespeeld in de kwalificaties van de Australian Open maar toen was hij nog maar zeventien jaar en heb ik dus vrij vlot gewonnen, en was ik niet echt geïmponeerd door zijn tennis. Maar dat kan je nu dus niet meer vergelijken. Vandaag staat er een heel andere speler. Ik heb alleszins niets te verliezen en heb er ook heel veel zin in. Ik ben echt van elk moment hier op Wimbledon aan het genieten en dat ga ik ook op de baan doen. Ik hoop alleszins op een showcourt te mogen aantreden. Maar ik ga ook proberen om die match te winnen. Ik heb niet het gevoel dat ik kansloos ben, ik geloof er wel in.” Het weze hem allemaal gegund na jaren van timmeren aan de weg. In 2015 kwam Coppejans (even) de top 100 binnen en leek de voormalige nummer een bij de junioren op weg naar een fijne carrière. Liep dat even een beetje anders.
“Mijn profcarrière is heel goed gestart. Na drie jaar stond ik, als 21-jarige, al in de top 100. Zat ik eigenlijk voor op schema”, wist Coppejans die in Londen door ex-speler Niels Desein wordt begeleid. “Daarna heb ik echt wel een terugval gekend. Liggen kampen met mijn zelfvertrouwen. Veel nederlagen die zorgden voor twijfel in mezelf. Moeilijke tijden gekend. Ook gesukkeld met mijn tweede opslag. Te veel stress, dat heeft anderhalf jaar aangesleept. Maar dit seizoen vind ik me goed spelen. De resultaten tonen dat misschien nog niet helemaal maar ik vind toch dat ik al goede spelers heb geklopt en dat mijn nederlagen er ook kwamen tegen sterke tegenstanders. Ik zit in een goede periode. Het vaderschap zorgt daarbij ook voor een ander perspectief.” Sinds oktober 2021 is de voor de liefde naar Limburg uitgeweken kustkerel de fiere papa van zoontje Quinn. “Als ik op ATP-niveau zou spelen zou mijn gezin elke week mee kunnen komen, maar op Challenger-niveau is dat gewoon niet te doen”, wist Coppejans. “Dat maakt dat ik het wel eens moeilijk heb om thuis te vertrekken, ja. Daarom hoop ik mijn ranking terug wat op te krikken, zodat we weer wat meer samen kunnen reizen.”
De top 100 blijft uiteindelijk het doel. “Ik geloof daar nog altijd in. Of beter ik geloof daar terug in”, grijnsde Coppejans. “Ik heb daar in mijn moeilijke periode serieus aan getwijfeld maar mijn doel voor dit jaar is eerst opnieuw de top 150 ingaan.” Hij is het leven bijlange nog niet beu. “Het reizen wel, het tennis niet. Dat is nog altijd mijn passie.” Bij zoveel ijver en liefde voor de sport kwamen er zelfs in ons nochtans zorgvuldig opgebouwde koele playboy-imago kleine scheurtjes…
