Regionieuws - Oost-Vlaanderen - Tennis en Padel Vlaanderen
Regionieuws Oost-Vlaanderen
Nestor Meirte (92) staat nog wekelijks op de tennisbaan: “Binnen mijn vriendengroep kan ik nog mee met het peloton”
Einde dit jaar viert hij zijn 93ste verjaardag en nog steeds staat Nestor Meirte bij het Destelbergse Racso wekelijks op de tennisbaan. Tijdens de zomermaanden zelfs twee keer per week. “Ik sta nog mijn mannetje, maar indien mijn tennisvrienden me sparen of medelijden met me krijgen, dan stop ik”, glimlacht de voormalige verkoper van kantoorinrichting.
“Indien ik met tennis zou moeten stoppen, zou dat aanvoelen alsof ik een arm of been kwijt ben”, zegt Meirte, nadat hij op zijn vaste donderdagvoormiddag op TC Racso gedurende anderhalf uur alweer het beste van zichzelf gaf.
Meirte leerde zijn sport pas op 38-jarige leeftijd kennen. Sindsdien verdween de liefde nooit. “Ik was sportief, ik liep veel en speelde ook biljart”, vertelt hij. “Voor mijn beroep was ik veel op de baan en mijn biljartpartner vond dat ik meer beweging nodig had. Hij heeft me overtuigd om tennis uit te proberen. Ik woonde in Waasmunster en zette mijn eerste tennisstappen op Royal Tennis Club in Sint-Niklaas. Dat ging niet zo maar, want je had toen nog een peter en een meter nodig om bij de club aan te sluiten.”
“Indien ik met tennis zou moeten stoppen, zou dat aanvoelen alsof ik een arm of been kwijt ben”, zegt Meirte, nadat hij op zijn vaste donderdagvoormiddag op TC Racso gedurende anderhalf uur alweer het beste van zichzelf gaf.
Meirte leerde zijn sport pas op 38-jarige leeftijd kennen. Sindsdien verdween de liefde nooit. “Ik was sportief, ik liep veel en speelde ook biljart”, vertelt hij. “Voor mijn beroep was ik veel op de baan en mijn biljartpartner vond dat ik meer beweging nodig had. Hij heeft me overtuigd om tennis uit te proberen. Ik woonde in Waasmunster en zette mijn eerste tennisstappen op Royal Tennis Club in Sint-Niklaas. Dat ging niet zo maar, want je had toen nog een peter en een meter nodig om bij de club aan te sluiten.”
Al snel volgde voor Meirte de overstap naar Reinaert Lokeren. “Die club bevond zich op slechts twee kilometer van mijn woonplaats. De passie voor tennis is daar echt begonnen. Ik begon in de regio ook tornooien te spelen en had enkele jaren een C+30-klassement. Aan de interclubcompetitie bij Reinaert beleefde ik veel plezier. We werden drie keer provinciaal kampioen. Die medailles heb ik thuis nog liggen. In de intergewestelijke eindronde maakten we verplaatsingen naar clubs in Luik en Namen.”
Regelmatig toernooien spelen deed Meirte tot 75-jarige leeftijd. “Ik speelde liever enkel dan dubbel. Dat enkelen werd naarmate ouder worden echter moeilijker om te belopen. Je komt altijd tegen jongere mensen uit, hé (lacht). Daarna ben ik, eerder uit noodzaak, meer gaan dubbelen.”
Vijftien jaar geleden werd Meirte weduwnaar. Twee jaar later leerde hij zijn vriendin Leentje kennen en verhuisde hij van het Waasland naar Destelbergen. Hij sloot zich aan bij zijn huidige club, Racso.
“Ik werd direct aanvaard en werd op Racso zeer goed opgevangen”, aldus Meirte. “Ik wou absoluut blijven tennissen. Intussen sta ik hier nu ongeveer dertien jaar wekelijks op de tennisbaan en ik doe het nog altijd enorm graag. We vormen een groep van veertien personen en wisselen dubbel heren en dubbel gemengd af. Het lopen begint iets moeilijker te worden, maar ik ben de slechtste niet. Ik kan nog mee met het peloton (lacht). En pas op: in onze groep zitten ook tennissers die dertig jaar jonger zijn, hé. Er is ook een marathonloper bij, die echt elke bal gaat halen. Als ik in problemen kom kan ik gelukkig nog rekenen op mijn dropshot (Nestorreke, red.). Dat is altijd een specialiteit geweest.”
Meirte staat nog elke week gemotiveerd op de baan. Tennissen doet hij nog steeds met een gezonde winnaarsmentaliteit. Van grote blessures bleef hij gelukkig steeds bespaard. “Neen, het is niet omdat ik 92 jaar ben dat mijn medespelers me sparen”, zegt hij. “Dat zou ik ook niet kunnen verdragen. Vanaf het moment dat ze medelijden met me krijgen, dan stop ik. Op mijn leeftijd is het logisch dat je af en toe met een kwaaltje sukkelt. Ik speel nu met een brace aan de knie. Dat is eerder preventief. Tijdens de wintermaanden is het op hardcourt immers opletten. Over enkele maanden, als we weer op gravel kunnen spelen, kom ik zelfs twee keer per week naar Racso. Dan tennis ik op dinsdag en donderdag.”
Meirte – hij heeft reeds vier achterkleinkinderen - is niet alleen een actieve tennisser, hij volgt ook de internationale tornooien op de voet. “Ik heb de voorbije weken heel wat uren in de Australian Open gestoken”, zegt hij. “Mijn favoriet ? Ik heb altijd Novak Djokovic graag zien spelen. Intussen heeft hij meer dan genoeg geld verdiend, nu supporter ik eerder voor Jannik Sinner of Carlos Alcaraz.”
Met het overlijden van zijn vriendin kreeg Meirte een goede twee maanden geleden een harde klap te verwerken. “Dat is hard, maar hoort bij het leven”, zegt hij. “We deden veel samen. Het alleen zijn valt me zwaar. Maar thuis blijven zitten is voor mij geen optie. In deze situatie vormt tennis helemaal een mooie uitlaatklep. Zo lang ik kan, blijf ik van dit spelletje genieten. Alle senioren die nog in staat zijn om te tennissen, raad ik aan om het te blijven doen. Het is verkeerd om ‘geen goesting te hebben’. Eens je in je luie zetel kruipt is het afgelopen. Het genieten op de baan, het bewegen, het sociale contact: dat wil ik behouden.”
Regelmatig toernooien spelen deed Meirte tot 75-jarige leeftijd. “Ik speelde liever enkel dan dubbel. Dat enkelen werd naarmate ouder worden echter moeilijker om te belopen. Je komt altijd tegen jongere mensen uit, hé (lacht). Daarna ben ik, eerder uit noodzaak, meer gaan dubbelen.”
Vijftien jaar geleden werd Meirte weduwnaar. Twee jaar later leerde hij zijn vriendin Leentje kennen en verhuisde hij van het Waasland naar Destelbergen. Hij sloot zich aan bij zijn huidige club, Racso.
“Ik werd direct aanvaard en werd op Racso zeer goed opgevangen”, aldus Meirte. “Ik wou absoluut blijven tennissen. Intussen sta ik hier nu ongeveer dertien jaar wekelijks op de tennisbaan en ik doe het nog altijd enorm graag. We vormen een groep van veertien personen en wisselen dubbel heren en dubbel gemengd af. Het lopen begint iets moeilijker te worden, maar ik ben de slechtste niet. Ik kan nog mee met het peloton (lacht). En pas op: in onze groep zitten ook tennissers die dertig jaar jonger zijn, hé. Er is ook een marathonloper bij, die echt elke bal gaat halen. Als ik in problemen kom kan ik gelukkig nog rekenen op mijn dropshot (Nestorreke, red.). Dat is altijd een specialiteit geweest.”
Meirte staat nog elke week gemotiveerd op de baan. Tennissen doet hij nog steeds met een gezonde winnaarsmentaliteit. Van grote blessures bleef hij gelukkig steeds bespaard. “Neen, het is niet omdat ik 92 jaar ben dat mijn medespelers me sparen”, zegt hij. “Dat zou ik ook niet kunnen verdragen. Vanaf het moment dat ze medelijden met me krijgen, dan stop ik. Op mijn leeftijd is het logisch dat je af en toe met een kwaaltje sukkelt. Ik speel nu met een brace aan de knie. Dat is eerder preventief. Tijdens de wintermaanden is het op hardcourt immers opletten. Over enkele maanden, als we weer op gravel kunnen spelen, kom ik zelfs twee keer per week naar Racso. Dan tennis ik op dinsdag en donderdag.”
Meirte – hij heeft reeds vier achterkleinkinderen - is niet alleen een actieve tennisser, hij volgt ook de internationale tornooien op de voet. “Ik heb de voorbije weken heel wat uren in de Australian Open gestoken”, zegt hij. “Mijn favoriet ? Ik heb altijd Novak Djokovic graag zien spelen. Intussen heeft hij meer dan genoeg geld verdiend, nu supporter ik eerder voor Jannik Sinner of Carlos Alcaraz.”
Met het overlijden van zijn vriendin kreeg Meirte een goede twee maanden geleden een harde klap te verwerken. “Dat is hard, maar hoort bij het leven”, zegt hij. “We deden veel samen. Het alleen zijn valt me zwaar. Maar thuis blijven zitten is voor mij geen optie. In deze situatie vormt tennis helemaal een mooie uitlaatklep. Zo lang ik kan, blijf ik van dit spelletje genieten. Alle senioren die nog in staat zijn om te tennissen, raad ik aan om het te blijven doen. Het is verkeerd om ‘geen goesting te hebben’. Eens je in je luie zetel kruipt is het afgelopen. Het genieten op de baan, het bewegen, het sociale contact: dat wil ik behouden.”