Column - De gevoelige snaar - augustus - Tennis en Padel Vlaanderen
Column - De gevoelige snaar - augustus 2023
Maryna Maryna Maryna (31/08/2023)
Voor we ons hier overgeven aan een vervaarlijk verbasterde versie van de Rocco Granata-klassieker ‘Marina’ kunnen we alleen maar aanstippen dat we ergens uitverkoren zijn om de laatste match van Maryna Zanevska te hebben mogen bijwonen. Haar man heet Philipp-Andres Schmidt, haar coach van het eerste uur en degene die ze zelf “mijn Belgische vader” noemt is Philippe Dehaes en onze naam (en faam) is welbekend. Ziet u het patroon? Het liep tegen middernacht en in een quasi lege en ijzig koele persruimte kwam Maryna, van kop tot teen legging en sporttopje, aangewandeld met een kartonnen bekertje Champagne – “Kunnen we het interview in het Engels doen, want ik heb al Champagne op?”, grijnsde ze – en een boeket bloemen dat naar Amerikaanse normen als bescheiden en stijlvol kon omschreven worden.
We waren niet alleen in dat krappe interviewbakje. Een Engelstalige journalist stelde de eerste vragen en was oprecht geïnteresseerd in haar verhaal. Zo leek het toch. Vanmorgen zagen we in de Australische pers waar dat toe had geleid: ‘Spitting in their face’ was de stuwende titel van een stuk dat over het uitblijven van een handdruk tussen Zanevska en Sabalenka ging. Het kwam hier op neer: Zanevska heeft familieleden aan het front en als ze een Wit-Russin een hand zou geven zou het voor haar aanvoelen alsof in het gezicht van haar familieleden spuwde. Het gehele voorval maakte natuurlijk dat het afscheidsmoment dinsdagnacht wat vertroebeld raakte en dat was ergens jammer omdat Zanevska volgens ons iemand is die altijd wel een omhelzing gebruiken kan en ook verdient.
Gevraagd naar wat ze het meest en het minst van haar tennisleven ging missen, antwoordde Maryna op haar Zanevskas, beredeneerd maar onbevangen: “Eerlijk gezegd heb ik mij die vraag ook al een paar keer gesteld. Misschien is het een beetje sneu om te zeggen maar het enige dat ik ga missen is het winnen. Die paar tellen na een match dat je even op een wolk zweeft. Dat is iets dat ik zeker ga missen en ik ben niet zeker dat ik dat gevoel ergens anders nog ga vinden. Maar voor de rest? Niet veel. Ik kijk vooral uit naar andere uitdagingen, het leven. Ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn want tennis maakte 23 jaar deel uit van mijn leven. Maar tennis heeft me tegelijk ook geleerd om me te harden en uitdagingen aan te gaan.”
Was er dan wel iets dat ze zich in het bijzonder ging herinneren van haar carrière? “Mijn titel in Gdynia (2021), omdat dat iets is waar elke speelster naar streeft. Maar uiteindelijk ga ik niet al die zeges onthouden maar eerder de mensen die ik ben tegengekomen. Personen waar ik mee gewerkt heb, de plekken die ik bezocht heb, de cultuur van bepaalde volkeren. Dat is specialer dan al die overwinningen. Tennis is geweldig maar uiteindelijk is het gewoon een spelletje. Er zijn belangrijkere dingen in het leven. Daarom is het niet zo moeilijk om nu vaarwel te zeggen.”
Na afloop van ons kort onderhoud bedankten we haar voor al die jaren en drukten we onze bewondering uit voor haar charmante persoonlijkheid. Zij bedankte ons omdat we het interview in het Engels hadden willen doen (Zanevska spreekt ook erg goed Frans). Op de bus naar Manhattan neurieden we ‘Maryna Maryna Maryna’. Philipp, Philippe en Filip waren tevreden mannen.
Gevraagd naar wat ze het meest en het minst van haar tennisleven ging missen, antwoordde Maryna op haar Zanevskas, beredeneerd maar onbevangen: “Eerlijk gezegd heb ik mij die vraag ook al een paar keer gesteld. Misschien is het een beetje sneu om te zeggen maar het enige dat ik ga missen is het winnen. Die paar tellen na een match dat je even op een wolk zweeft. Dat is iets dat ik zeker ga missen en ik ben niet zeker dat ik dat gevoel ergens anders nog ga vinden. Maar voor de rest? Niet veel. Ik kijk vooral uit naar andere uitdagingen, het leven. Ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn want tennis maakte 23 jaar deel uit van mijn leven. Maar tennis heeft me tegelijk ook geleerd om me te harden en uitdagingen aan te gaan.”
Was er dan wel iets dat ze zich in het bijzonder ging herinneren van haar carrière? “Mijn titel in Gdynia (2021), omdat dat iets is waar elke speelster naar streeft. Maar uiteindelijk ga ik niet al die zeges onthouden maar eerder de mensen die ik ben tegengekomen. Personen waar ik mee gewerkt heb, de plekken die ik bezocht heb, de cultuur van bepaalde volkeren. Dat is specialer dan al die overwinningen. Tennis is geweldig maar uiteindelijk is het gewoon een spelletje. Er zijn belangrijkere dingen in het leven. Daarom is het niet zo moeilijk om nu vaarwel te zeggen.”
Na afloop van ons kort onderhoud bedankten we haar voor al die jaren en drukten we onze bewondering uit voor haar charmante persoonlijkheid. Zij bedankte ons omdat we het interview in het Engels hadden willen doen (Zanevska spreekt ook erg goed Frans). Op de bus naar Manhattan neurieden we ‘Maryna Maryna Maryna’. Philipp, Philippe en Filip waren tevreden mannen.
Dewulf op de US Open (29/08/2023)
Vier jaar geleden was het dat we nog in New York, en bij uitbreiding de US Open, geweest waren en we kunnen met een gerust hart zeggen: er is niet (heel) veel veranderd. Het is nog steeds druk, vochtig en luid. Zaterdag was het Kids Day en dat is voor ons zowat het dichtste dat we bij de hel kunnen belanden. Het was over de (kinder)koppen lopen, er werd niet op een aanrijding met een bolderkar met blèrende bengels in gekeken en stond je een wedstrijd te volgen, kon je er vergif op innemen dat er een onverlaat met een smartphone in de ene hand en een pak frieten in de andere de foto van de eeuw ging nemen door vlak voor je neus te gaan staan en tegelijkertijd nog middenin de rally ‘WOW’ te schreeuwen omdat een bal toevallig hoog in de lucht ging. Daar raakte die bal dan bijna de om de vijf minuten met brullende motoren overvliegende vliegtuigen van JFK Airport. US Open! Fun! Vergeef ons maar wij hebben dan de neiging om een beetje in onze schulp te kruipen.
Die snel opduikende opstoot van gereserveerdheid was gelukkig al een beetje ontzenuwd door de aanwezigheid van Sofie Oyen op onze vlucht naar de Big Apple. De eveneens uit wereldstad Leopoldsburg afkomstige ex-profspeelster komt hier haar vriend Yannick Hanfmann ondersteunen maar keert volgende week mogelijk naar de heimat terug met een overdosis ‘Yannicks’ daar haar Duitse partner het in de eerste ronde opneemt tegen Jannik Sinner.
Van Yannick naar Yanina is een kleine stap maar die stap deed wel wat pijn voor mama Wickmayer. In haar laatste kwalificatieronde vrijdagavond kreeg ze na amper twee punten een pijnscheut in de rug die haar verplichtte vier games later de zege en een plaats op de hoofdtabel aan Sachia Vickery te laten. De blessure had ook al in haar eerste kwalificatiewedstrijd in New York de kop opgestoken en de halve finaliste van veertien(!) jaar geleden had aan het WADA gevraagd om zwaardere medicatie te mogen slikken om het probleem onder controle te krijgen en houden. Op die vraag had de Antwerpse vrijdag nog geen antwoord gekregen met alle gevolgen van dien. ‘Wicky’ werd wel alsnog lucky (loser) – ze speelt tegen de vijf jaar oudere Vera Zvonareva – en heeft inmiddels de WADA-goedkeuring en juiste pillen in haar bezit en dus de kans om toch nog goed voor de dag te komen. Greet Minnen heeft die opportuniteit ook. Ze kwalificeerde zich alvast mooi en krijgt in de eerste ronde met een redelijk ervaren – dit is haar 24ste(!) US Open – tegenstandster te maken. Tegen Venus Williams zal de na een jaar afwezigheid opnieuw in de top 100 kamperende Turnhoutse op zijn minst kunnen genieten van een fijne baan op het Billy Jean King National Tennis Center.
Ach, tennis blijft toch een bijzonder brutale sport, waarin winst en verlies, en dus euforie of grenzeloze deceptie, zo vreselijk dicht bij elkaar liggen. Dat ondervonden eens temeer Kimmer Coppejans en Joris De Loore. Twee mannen die aan het terugkeren zijn naar het hoogste niveau en daarbij een eerste aantreden op de hoofdtabel van de US Open wel konden gebruiken. Coppejans, die hier werd bijgestaan door Alexander Kneepkens, oud-coach van Elise Mertens, ging met 5-7 in de derde set onderuit tegen een smalle Fransman terwijl De Loore zijn match tegen een Amerikaan met een lange naam na meer dan drie uur in de bakoven en na vijf teloorgegane matchpunten uit handen zag glippen. De zenuwen namen op het einde over bij De Loore en dat de baan elf stampvol was gelopen met supporters voor zijn opponent hielp natuurlijk ook niet. Verdomde Kids Day, we zeiden het nog!
Van Yannick naar Yanina is een kleine stap maar die stap deed wel wat pijn voor mama Wickmayer. In haar laatste kwalificatieronde vrijdagavond kreeg ze na amper twee punten een pijnscheut in de rug die haar verplichtte vier games later de zege en een plaats op de hoofdtabel aan Sachia Vickery te laten. De blessure had ook al in haar eerste kwalificatiewedstrijd in New York de kop opgestoken en de halve finaliste van veertien(!) jaar geleden had aan het WADA gevraagd om zwaardere medicatie te mogen slikken om het probleem onder controle te krijgen en houden. Op die vraag had de Antwerpse vrijdag nog geen antwoord gekregen met alle gevolgen van dien. ‘Wicky’ werd wel alsnog lucky (loser) – ze speelt tegen de vijf jaar oudere Vera Zvonareva – en heeft inmiddels de WADA-goedkeuring en juiste pillen in haar bezit en dus de kans om toch nog goed voor de dag te komen. Greet Minnen heeft die opportuniteit ook. Ze kwalificeerde zich alvast mooi en krijgt in de eerste ronde met een redelijk ervaren – dit is haar 24ste(!) US Open – tegenstandster te maken. Tegen Venus Williams zal de na een jaar afwezigheid opnieuw in de top 100 kamperende Turnhoutse op zijn minst kunnen genieten van een fijne baan op het Billy Jean King National Tennis Center.
Ach, tennis blijft toch een bijzonder brutale sport, waarin winst en verlies, en dus euforie of grenzeloze deceptie, zo vreselijk dicht bij elkaar liggen. Dat ondervonden eens temeer Kimmer Coppejans en Joris De Loore. Twee mannen die aan het terugkeren zijn naar het hoogste niveau en daarbij een eerste aantreden op de hoofdtabel van de US Open wel konden gebruiken. Coppejans, die hier werd bijgestaan door Alexander Kneepkens, oud-coach van Elise Mertens, ging met 5-7 in de derde set onderuit tegen een smalle Fransman terwijl De Loore zijn match tegen een Amerikaan met een lange naam na meer dan drie uur in de bakoven en na vijf teloorgegane matchpunten uit handen zag glippen. De zenuwen namen op het einde over bij De Loore en dat de baan elf stampvol was gelopen met supporters voor zijn opponent hielp natuurlijk ook niet. Verdomde Kids Day, we zeiden het nog!
Splitstep (23/08/2023)
‘Croatia, full of life’ is de slogan van dit prachtige land maar na vier dagen varen met twee zeer goed bevriende koppels rond Split en een eiland of 26 moeten wij toch even bekomen. Het lijkt of onze zeebenen een constante splitstep moeten uitvoeren om enigszins voet aan de grond te krijgen. Wij hadden tot voor kort enkel maar in Zagreb en Umag ervaring met Kroatië opgedaan maar onze ogen zijn alleszins verder opengegaan met een fantastische blik vanop het water. Over Zagreb gesproken. Wij hebben op dat tornooi, ergens midden jaren ’90, ooit een soort loterij gewonnen op de Players Party waarbij de eerste prijs een mini-tv was maar wij zeker zo blij waren met de drie kussen die we kregen van de toenmalige mevrouw Goran Ivanisevic. Wij kunnen u zeggen dat we na die avond vol leven zaten…
Terwijl wij zondagavond dus aan het bekomen waren van ons Kroatisch tripje zat Ivanisevic maar eventjes drie uur en 47 minuten lang te zweten op een bankje in het stadion van Cincinnati waar zijn poulain Novak Djokovic nog maar eens geschiedenis aan het schrijven was. Dat werd hem lange tijd belemmerd door de onnavolgbare Carlos Alcaraz, zestien jaar jonger dan ‘Nole’, en dat leverde een thriller van formaat op. Door velen ‘de beste match ooit’ genoemd maar wij zijn voorzichtig met dat soort termen omdat er niet veel superlatieven meer overblijven naderhand. Het was alleszins de 39ste Masters Series-zege voor Djokovic die, mits een overwinning in Monte Carlo, volgend jaar alle veertien toptornooien (grandslams, negen ATP 1000-tornooien en de ATP Finals) minstens drie keer zal gewonnen hebben. Dat is ronduit ridicuul en lijkt absoluut niet realistisch om te evenaren. Maar dan zie je Carlitos tennissen, winnen met een glimlach en verliezen met tranen, en weet je gewoonweg dat die kerel uit hetzelfde kampioenenmateriaal gemaakt is. Een flexibele ijsbreker.
Bij de dames ging de finale in Cincy tussen Coco Gauff en Karolina Muchova. Beide juffrouwen toonden dat een carrière in ‘a split second’ een (positieve) wende kan nemen. Sinds haar finale op Roland Garros vorig jaar verwachtte iedereen immers dat de ondertussen nog altijd maar negentienjarige Amerikaanse alles kapot ging spelen maar er zaten (flink) wat haperingen in haar forehand en de echte (definitieve) doorbraak bleef uit. Gauff had er baat bij om mama en papa een beetje aan de kant te schuiven en een externe coach aan boord te nemen. Enter Brad Gilbert en bam, ze wint Washington, speelt kwartfinale in Toronto en pakt de titel in Cincinnati. Goeie zet! Muchova had dan weer, na flink wat blessureleed vorig jaar, als nummer 150 van de wereld dit jaar aangevat. Vandaag staat ze in de top tien na finales in Cincinnati en Roland Garros. Deze finale had in theorie ook een duel tussen twee Belgische coaches kunnen opgeleverd hebben maar Kirsten Flipkens, die de Tsjechische tot Wimbledon adviseerde, heeft nog steeds geen concreet voorstel voor een verdere samenwerking op zak terwijl Gauff uiteindelijk niet voor een Belgische toptrainer koos (en vice versa). Die laatste naam moet u zelf maar invullen.
Wist u trouwens dat Djokovic om net hetzelfde tornooi te winnen als Gauff meer dan het dubbele verdiende? De Serviër stortte 1.019.335 dollar bij op zijn rekening terwijl de winnares ‘maar’ 454.500 dollar mocht bijschrijven. Een verschil dat moeilijk te verklaren blijft maar blijkbaar ook moeilijk op te lossen. Zeker nu de ATP vandaag ook nog eens uitpakte met het ‘Baseline’-initiatief waarbij elke speler in de top 250 vanaf volgend seizoen verzekerd wordt van een minimumloon. Voor de jongens in de top 100 is dat 300.000 dollar, voor die tussen 101 en 175 is dat 100.000 dollar en voor de rest 75.000 dollar. Voor alle duidelijkheid: de ATP past bij wat er tekortschiet aan gewonnen prijzengeld. Om even het voorbeeld van Joris De Loore te nemen: hij verdiende tot nu toe 81.102 dollar. Mocht het daar bij blijven, krijgt hij als de nummer 171 van de wereld op het einde van het jaar nog een kleine 19.000 dollar uitgereikt. Dat is toch altijd mooi meegenomen! Bovendien komt er ook een soort van ziekteverzekering waarbij dezelfde categorie spelers, als ze minder dan negen tornooien spelen op een seizoen, kunnen terugvallen op een steun van respectievelijk 200.000, 100.000 en 50.000 dollar. Zéér interessant.
Misschien dat Kim Clijsters dan wel het onevenwicht tussen de twee Tours kan helpen herstellen. Zij is blijkbaar, samen met Sania Mirza en Marcos Baghdatis, toegetreden tot de spelersvakbond (PTPA) van initiatiefnemer Djokovic. Zij zal haar werk hebben om te helpen de speelsters financieel op gelijke hoogte van de mannen te brengen. Moeten de twee circuits in de toekomst misschien samengevoegd worden – één product verkopend – waarna alle opbrengsten kunnen gesplit worden? Een ideetje voor Clijsters, als er iemand uiteindelijk sterk was in een gebalanceerde spreidstand dan was zij het wel.
Bij de dames ging de finale in Cincy tussen Coco Gauff en Karolina Muchova. Beide juffrouwen toonden dat een carrière in ‘a split second’ een (positieve) wende kan nemen. Sinds haar finale op Roland Garros vorig jaar verwachtte iedereen immers dat de ondertussen nog altijd maar negentienjarige Amerikaanse alles kapot ging spelen maar er zaten (flink) wat haperingen in haar forehand en de echte (definitieve) doorbraak bleef uit. Gauff had er baat bij om mama en papa een beetje aan de kant te schuiven en een externe coach aan boord te nemen. Enter Brad Gilbert en bam, ze wint Washington, speelt kwartfinale in Toronto en pakt de titel in Cincinnati. Goeie zet! Muchova had dan weer, na flink wat blessureleed vorig jaar, als nummer 150 van de wereld dit jaar aangevat. Vandaag staat ze in de top tien na finales in Cincinnati en Roland Garros. Deze finale had in theorie ook een duel tussen twee Belgische coaches kunnen opgeleverd hebben maar Kirsten Flipkens, die de Tsjechische tot Wimbledon adviseerde, heeft nog steeds geen concreet voorstel voor een verdere samenwerking op zak terwijl Gauff uiteindelijk niet voor een Belgische toptrainer koos (en vice versa). Die laatste naam moet u zelf maar invullen.
Wist u trouwens dat Djokovic om net hetzelfde tornooi te winnen als Gauff meer dan het dubbele verdiende? De Serviër stortte 1.019.335 dollar bij op zijn rekening terwijl de winnares ‘maar’ 454.500 dollar mocht bijschrijven. Een verschil dat moeilijk te verklaren blijft maar blijkbaar ook moeilijk op te lossen. Zeker nu de ATP vandaag ook nog eens uitpakte met het ‘Baseline’-initiatief waarbij elke speler in de top 250 vanaf volgend seizoen verzekerd wordt van een minimumloon. Voor de jongens in de top 100 is dat 300.000 dollar, voor die tussen 101 en 175 is dat 100.000 dollar en voor de rest 75.000 dollar. Voor alle duidelijkheid: de ATP past bij wat er tekortschiet aan gewonnen prijzengeld. Om even het voorbeeld van Joris De Loore te nemen: hij verdiende tot nu toe 81.102 dollar. Mocht het daar bij blijven, krijgt hij als de nummer 171 van de wereld op het einde van het jaar nog een kleine 19.000 dollar uitgereikt. Dat is toch altijd mooi meegenomen! Bovendien komt er ook een soort van ziekteverzekering waarbij dezelfde categorie spelers, als ze minder dan negen tornooien spelen op een seizoen, kunnen terugvallen op een steun van respectievelijk 200.000, 100.000 en 50.000 dollar. Zéér interessant.
Misschien dat Kim Clijsters dan wel het onevenwicht tussen de twee Tours kan helpen herstellen. Zij is blijkbaar, samen met Sania Mirza en Marcos Baghdatis, toegetreden tot de spelersvakbond (PTPA) van initiatiefnemer Djokovic. Zij zal haar werk hebben om te helpen de speelsters financieel op gelijke hoogte van de mannen te brengen. Moeten de twee circuits in de toekomst misschien samengevoegd worden – één product verkopend – waarna alle opbrengsten kunnen gesplit worden? Een ideetje voor Clijsters, als er iemand uiteindelijk sterk was in een gebalanceerde spreidstand dan was zij het wel.
Vakantie, de bisronde (16/08/2023)
Een mens kan nooit uitgerust genoeg zijn en daarom knijpen wij er nog snel even tussenuit vooraleer onze voorbereidingen op de U.S. Open aan te vatten. Die preparatie laten Alexander Kneepkens en Seppe Cuypers ook aan zich voorbijgaan. De twee coaches van Elise Mertens beslisten allebei om de samenwerking met de leading lady van het Belgische tennis stop te zetten. Kneepkens deed dat al na Wimbledon, Cuypers gooide de handdoek na het WTA-tornooi van Montréal. Niet alledaags, dat de begeleiders de beslissing nemen om zo’n toch wel hoogaangeschreven positie vacant te stellen. Nu hebben wij met eigen ogen al gezien dat Mertens tijdens wedstrijden nog al eens durft ‘buiten zichzelf te treden’ en daarbij haar frustratie met haar box deelt. De Hamontse is ondertussen ook een doorwinterde professional terwijl haar jonge coaches de ‘kneepkens’ (sorry) van het vak nog een beetje moesten leren. Jammer toch, want een goede leerschool lijkt het ons wel, daar aan de subtop van het damestennis en wereldtop van het dubbelspel.
De vraag is of Mertens op 27-jarige leeftijd, en met toch wel een aardig gevulde bankrekening, de investering (in zichzelf) wil doen om nog één keer een gerodeerde coach te overhalen het avontuur met haar aan te gaan. Met haar plek in de top 30 (en in de top vijf van het dubbelspel) is absoluut niets mis mee maar het was tegelijkertijd wel duidelijk dat het de laatste tijd moeizamer ging tegen de topspeelsters. Waar de Limburgse vroeger zelden matchen verloor tegen lager geklasseerde tegenstandsters en bovendien regelmatig schitterde tegen de wereldsterren won ze dit jaar maar vijf van haar veertien matchen tegen speelsters uit de top 50. Vorig jaar was dat zes op achttien. Ergens blokkeert het dus tijdens wedstrijden, en daarbij zijn het vaak de forehand en de opslag die eerst capituleren. Een pasklare oplossing hebben wij niet maar wij gooien hier even een naam op die de opslag en forehand onder haar favoriete wapens telde: Kirsten Flipkens. Mogelijk kan die een handje helpen nu Mertens even coachloos is in Amerika? Wel, als onze info nog altijd klopt dan is ‘Flipper’ ook nog even op vakantie vooraleer de U.S. Open aan te vatten. Tja, het overkomt de besten.
Wij hebben trouwens al een andere vakantietrip aangestipt voor het einde van het jaar. Begin december kan u immers naar het mooiste dat wij al ooit gezien hebben, de Serengeti in Tanzania, om er…een tennismatch tussen John en Patrick McEnroe te gaan bekijken. Dat zijn vanzelfsprekend niet de enige zoogdieren die u daar gaat kunnen bewonderen maar wel de enigen die met een racket overweg kunnen. Volgens de wervingsbrochure is het zelfs de allereerste tennismatch ooit tijdens een safari. Nu hebben wij wel al eens in beestachtige omstandigheden moeten tennissen maar zo’n decor als de Serengeti hebben we zelden gezien. Wij vinden het zelfs een beetje onnozel om de pracht en grenzenloosheid van dat wereldwonder te bezoedelen met een tennisbaan maar blijkbaar geloven ze er wel in dat er een publiek is dat niet alleen wil genieten van de ‘Big Five’ maar ook aan tafel wil schuiven met de ‘Big 2’ from the Bronx’. Het prijskaartje konden we om een of andere reden niet vinden op de website maar dat zal mogelijk ook wel dierlijke reacties kunnen uitlokken.
Omdat we zelf niet aanwezig kunnen zijn zenden we ondertussen onze zonen – welgeteld één – uit om ons werk te doen. Hij zal zondagavond omstreeks 22h45 in de Club van Pukkelpop in Kiewit naar rapper Cordae gaan zien opdat hij mogelijk een glimp van Naomi Osaka, mevrouw Cordae in het dagelijks leven, zou kunnen opvangen en eventueel dochtertje Shai zodat wij te weten komen wat de plannen van de viervoudige grandslamwinnares zijn en wanneer haar langgerekte ‘vakantie’ – Osaka speelde haar laatste wedstrijd bijna een jaar geleden in Tokio – ten einde komt. U ziet het, zelfs met de pauzeknop ingeduwd spelen wij nog keihard kort op de bal. Voilà, vrijblijvend tennisadviesje voor Elise Mertens er achteraan.
Wij hebben trouwens al een andere vakantietrip aangestipt voor het einde van het jaar. Begin december kan u immers naar het mooiste dat wij al ooit gezien hebben, de Serengeti in Tanzania, om er…een tennismatch tussen John en Patrick McEnroe te gaan bekijken. Dat zijn vanzelfsprekend niet de enige zoogdieren die u daar gaat kunnen bewonderen maar wel de enigen die met een racket overweg kunnen. Volgens de wervingsbrochure is het zelfs de allereerste tennismatch ooit tijdens een safari. Nu hebben wij wel al eens in beestachtige omstandigheden moeten tennissen maar zo’n decor als de Serengeti hebben we zelden gezien. Wij vinden het zelfs een beetje onnozel om de pracht en grenzenloosheid van dat wereldwonder te bezoedelen met een tennisbaan maar blijkbaar geloven ze er wel in dat er een publiek is dat niet alleen wil genieten van de ‘Big Five’ maar ook aan tafel wil schuiven met de ‘Big 2’ from the Bronx’. Het prijskaartje konden we om een of andere reden niet vinden op de website maar dat zal mogelijk ook wel dierlijke reacties kunnen uitlokken.
Omdat we zelf niet aanwezig kunnen zijn zenden we ondertussen onze zonen – welgeteld één – uit om ons werk te doen. Hij zal zondagavond omstreeks 22h45 in de Club van Pukkelpop in Kiewit naar rapper Cordae gaan zien opdat hij mogelijk een glimp van Naomi Osaka, mevrouw Cordae in het dagelijks leven, zou kunnen opvangen en eventueel dochtertje Shai zodat wij te weten komen wat de plannen van de viervoudige grandslamwinnares zijn en wanneer haar langgerekte ‘vakantie’ – Osaka speelde haar laatste wedstrijd bijna een jaar geleden in Tokio – ten einde komt. U ziet het, zelfs met de pauzeknop ingeduwd spelen wij nog keihard kort op de bal. Voilà, vrijblijvend tennisadviesje voor Elise Mertens er achteraan.
Vliegen (09/08/2023)
Over welgeteld zeventien dagen vliegen wij, met dank aan Tennis Vlaanderen, naar New York om voor het eerst sinds 2019 nog eens de U.S. Open mee te maken. Met Elise Mertens hebben we voorlopig nog maar één landgenote op de eindtabel staan maar we hebben er goede hoop op dat er nog enkele Belgen zich kunnen plaatsen via de qualies. Uiteindelijk positioneerden David Goffin en Yanina Wickmayer zich ondertussen opnieuw in de top 100, zullen ze dus één van de topreekshoofden zijn in die kwalificaties en hopelijk genieten van een clemente loting. Zizou Bergs zal trouwens hoogstwaarschijnlijk ook van de partij zijn daar in Queens. De Limburger, die zijn opflakkering enkele weken geleden gestuit zag door een complexe polsblessure – nu vrijdag zal hij weten hoe die geëvolueerd is en of de genezing op de goede weg zit – hoopt te kunnen aantreden op Flushing Meadows en met zijn eenhandige slice de schade te beperken. “Op zijn minst is deze periode een uitstekende training voor die slag en kom ik er zo sterker uit”, bleef Bergs alvast bewonderenswaardig positief.
Anders moeten we in de ‘Big Apple’ onze aandacht maar op de Belgische coaches vestigen. Wim Fissette is zoals geweten aan de slag met de topper in spe Qinwen Zheng, een speelster waarvan we het potentieel hoog inschatten maar die zichzelf veel druk op legt en daar tot voor kort een beetje gebukt onder ging. Met haar eerste titel in Palermo is hopelijk de kop eraf en kan de tandem Fissette-Zheng op de grote prijzen gaan mikken. Een eerste testje komt er deze week al aan in Montréal waar de 20-jarige Chinese het opneemt tegen Marta Kostyuk. Daar in Canada vertoeft momenteel ook Kirsten Flipkens die aan de eerste stappen van het tweede hoofdstuk van haar tenniscarrière is begonnen. Van speelster naar begeleidster is geen enorme jump omdat ‘Flipper’ al sinds begin januari de Tsjechische Karolina Muchova adviseerde, assistente was van Fissette in de Billy Jean King Cup en tevens dubbeltopper Demi Schuurs van raad voorzag. Het is met die in Maaseik trainende Nederlandse dat Flipkens aan het werk is in Montréal.
De combinatie Maaseik en Holland levert nog een ander duo op. De in het Maasland geboren maar naar Brussel uitgeweken Kristof Vliegen gooit dit jaar hoge ogen met Tallon Griekspoor. Afgelopen zondag speelde de 27-jarige Haarlemmer nog de finale in Washington en dat leverde hem geen derde ATP-titel van het seizoen op maar wel een beste ranking van ATP 26. Straf. Vliegen en Griekspoor werkte al eens eerder een lange periode (2013-2019) samen, gingen twee jaar elk huns weegs en zijn sinds begin 2023 weer (zeer succesvol) samen aan de weg aan het timmeren. ‘Fly’ was een zeer begenadigde tennisser die soms zijn eigen karakter en op het eind zijn eigen lichaam in de weg had zitten. Er vloog wel eens een racket van Vliegen door de lucht tijdens zijn matchen. Maar ‘wie zonder zonde is, werpe het eerste racket’ zeggen wij altijd maar. Het is wel supergrappig om de Limburgse ket cool in de tribunes te zien wezen terwijl hij als tennisser wel eens zijn kalmte durfde te verliezen. Uit die ervaring kan hij nu waarschijnlijk putten om de juiste woorden te vinden om zijn pupil te inspireren. Soms werkt die inspiratie trouwens wel erg goed. Zo had Griekspoor op Roland Garros dit jaar een moeilijk momentje en beet hij Vliegen toe: “Vertrek lekker als je toch niks zegt!” ‘Fly’ had niet meer nodig om zijn tas te pakken en de tribunes te verlaten. Griekspoor won die eerste ronde wel en bood achteraf zijn excuses aan. Gravel erover en bedekt met de mantel der liefde. Moet kunnen.
Griekspoor moet, met enkel een derde ronde op de Australian Open dit jaar, zijn doorbraakje nog wel kennen op de grandslamtornooien. Niet zeker dat New York dan de aangewezen plek is daar zijn coach net op dat tornooi op weinig succesbeleving kan bogen. We hebben het even nagekeken en Vliegen heeft in vijf deelnames op de U.S. Open geen enkele wedstrijd weten te winnen. Daarmee vertoeft hij wel in goed gezelschap want wij slaagden erin eenzelfde succesratio te vergaren. Nul op drie waarbij vooral de editie 1997 eruit springt. Voor aanvang van het tornooi hadden we een afspraak gemaakt met onze racketsponsor Fischer om samen te zitten na de eerste ronde. Die eerste ronde ging pijnlijk verloren tegen Johan Van Herck waarna, vanzelfsprekend haast, een racket eraan moest geloven. Tijdens het gesprek met onze Oostenrijkse sponsor, even daarna, kaartte die het voorval aan. “Dat met je racket zou je wel achterwege moeten laten”, zei hij. Wij overwogen te antwoorden met ‘Wer ohne Sünde ist…’ maar hebben die gedachte uiteindelijk wijselijk laten vliegen.
De combinatie Maaseik en Holland levert nog een ander duo op. De in het Maasland geboren maar naar Brussel uitgeweken Kristof Vliegen gooit dit jaar hoge ogen met Tallon Griekspoor. Afgelopen zondag speelde de 27-jarige Haarlemmer nog de finale in Washington en dat leverde hem geen derde ATP-titel van het seizoen op maar wel een beste ranking van ATP 26. Straf. Vliegen en Griekspoor werkte al eens eerder een lange periode (2013-2019) samen, gingen twee jaar elk huns weegs en zijn sinds begin 2023 weer (zeer succesvol) samen aan de weg aan het timmeren. ‘Fly’ was een zeer begenadigde tennisser die soms zijn eigen karakter en op het eind zijn eigen lichaam in de weg had zitten. Er vloog wel eens een racket van Vliegen door de lucht tijdens zijn matchen. Maar ‘wie zonder zonde is, werpe het eerste racket’ zeggen wij altijd maar. Het is wel supergrappig om de Limburgse ket cool in de tribunes te zien wezen terwijl hij als tennisser wel eens zijn kalmte durfde te verliezen. Uit die ervaring kan hij nu waarschijnlijk putten om de juiste woorden te vinden om zijn pupil te inspireren. Soms werkt die inspiratie trouwens wel erg goed. Zo had Griekspoor op Roland Garros dit jaar een moeilijk momentje en beet hij Vliegen toe: “Vertrek lekker als je toch niks zegt!” ‘Fly’ had niet meer nodig om zijn tas te pakken en de tribunes te verlaten. Griekspoor won die eerste ronde wel en bood achteraf zijn excuses aan. Gravel erover en bedekt met de mantel der liefde. Moet kunnen.
Griekspoor moet, met enkel een derde ronde op de Australian Open dit jaar, zijn doorbraakje nog wel kennen op de grandslamtornooien. Niet zeker dat New York dan de aangewezen plek is daar zijn coach net op dat tornooi op weinig succesbeleving kan bogen. We hebben het even nagekeken en Vliegen heeft in vijf deelnames op de U.S. Open geen enkele wedstrijd weten te winnen. Daarmee vertoeft hij wel in goed gezelschap want wij slaagden erin eenzelfde succesratio te vergaren. Nul op drie waarbij vooral de editie 1997 eruit springt. Voor aanvang van het tornooi hadden we een afspraak gemaakt met onze racketsponsor Fischer om samen te zitten na de eerste ronde. Die eerste ronde ging pijnlijk verloren tegen Johan Van Herck waarna, vanzelfsprekend haast, een racket eraan moest geloven. Tijdens het gesprek met onze Oostenrijkse sponsor, even daarna, kaartte die het voorval aan. “Dat met je racket zou je wel achterwege moeten laten”, zei hij. Wij overwogen te antwoorden met ‘Wer ohne Sünde ist…’ maar hebben die gedachte uiteindelijk wijselijk laten vliegen.
Griekse transpiratie (04/08/2023)
Als zweten een Olympische discipline was dan hadden we ons al lang gekwalificeerd voor Parijs 2024 en zouden wij zonder meer een medaille ambiëren. Liters hebben we de afgelopen veertien dagen achtergelaten op de sites van de bezienswaardigheden in een lichtjes gegrild en gerookt Griekenland. Dat moesten we daarna compenseren met de inname van epische eenheden lokale wijn en bier waarna we ons de bètaversie van een alfamannetje uit de Gamma waanden maar dat is een ander verhaal. Wij stonden dus op een bepaald moment vrolijk te stomen in eigen nat bovenop de Acropolis toen ons oog viel op een soort ovaal stadion even verderop. Bleek om het Panathenaic Stadium te gaan, de plaats waar in 1896 de eerste moderne Olympische Spelen plaatsvonden maar dat eigenlijk al 2200 jaar daarvoor gereed was om dat evenement te ontvangen (lezen wij op Wikipedia). Wel nu, over zes weken wordt daar in dat stadion de ontmoeting in de eerste ronde van Wereldgroep I in de Davis Cup tussen Griekenland en Slovakije gespeeld.
Sporthal Alverberg in Hasselt werd in 1990 geopend. Tot zover de vergelijking maar dat België – Oezbekistan, dat in dezelfde fase van de landencompetitie daar gespeeld wordt, is zonder twijfel erg belangrijk voor het (mannen)tennis hier ten velde. Mogen we kritisch zijn en na de Griekse tragedie in Zuid-Korea – 0-2 leiden en alsnog 3-2 kelderen – begin dit jaar stellen dat die ontmoeting met de Oezbeken een ondergrens is die best niet verlaagd wordt? We hebben het nog even nagekeken en schrokken toch wel even toen we zagen dat er geen enkele Oezbeekse speler nog deel uitmaakt van de top 440. Oké, van Sergey Fomin hebben we al eens gehoord en dat geldt zeker voor Denis Istomin maar de tegen dan 37-jarige, gebrilde ex-nummer 33 van de wereld speelde dit seizoen maar drie wedstrijden en heeft bijna geen ranking meer. Dit mag/kan toch niet misgaan?
Zouden we er dan maar durven een feestje van te maken? Het is potverdikke vijf jaar(!) geleden dat België nog eens in eigen huis aantrad en voor mannen als Sander Gillé en Joran Vliegen is het zelfs de allereerste keer dat ze in België spelen. Dan nog in eigen gouw – we kennen een goede Griek in Hasselt moesten ze verlegen zitten om tips – en dus zou het wel leuk zijn mochten ze wat steun en aanmoedigingen krijgen tijdens hun demo op zaterdag. Die mannen staan ondertussen bijna in de top 20 en zesde in de race naar de Masters in Turijn op het einde van het jaar. Knap als ze zich dertien jaar na Dick Norman (met de Zuid-Afrikaan Wesley Moodie) zouden kunnen kwalificeren voor de ATP Finals. Wie kapitein Steve Darcis verder (naast David Goffin?) zal selecteren voor dit duel is nog niet helemaal duidelijk. Zeker omdat Zizou Bergs sukkelt met een ernstige (linker)polsblessure – dezelfde die Kei Nishikori en Belinda Bencic lange tijd langs de kant hield – maar overweegt om met zijn (eenhandige) backhandslice de weg verder te zetten. (Over)moedig? Time will tell.
Misschien is dit wel het moment om wat jonge jongens voor de Oezbeekse en dus relatief tandeloze leeuwen te gooien? Alexander Blockx en Gilles-Arnaud Bailly doen dezer dagen alvast wat ervaring op in de Summer Cup, het Europees landenkampioenschap onder achttien jaar in Polen. De eindronde, waar ze geacht hun status toch behoren te staan, vindt volgende week in Rome plaats. Dat beide kerels nog meedoen aan deze competitie roept bij ons wat vragen op maar mogelijk is het gewoon om revanche te nemen voor de verloren finale vorig jaar. Toen bleek Frankrijk na twee driesetters te sterk. Hun tegenstanders in de finale in La Rochelle toen waren Arthur Fils en Luca Van Assche, vandaag respectievelijk de nummers 47 en 67 van de wereld bij de profs! Een teken dat Blockx en Bailly er dichtbij zitten maar tevens nog veel zweet zullen moeten laten om zo’n opmars in de wereldorde te forceren. Vergelijkbaar met onze klim naar de Acropolis, quoi…
Zouden we er dan maar durven een feestje van te maken? Het is potverdikke vijf jaar(!) geleden dat België nog eens in eigen huis aantrad en voor mannen als Sander Gillé en Joran Vliegen is het zelfs de allereerste keer dat ze in België spelen. Dan nog in eigen gouw – we kennen een goede Griek in Hasselt moesten ze verlegen zitten om tips – en dus zou het wel leuk zijn mochten ze wat steun en aanmoedigingen krijgen tijdens hun demo op zaterdag. Die mannen staan ondertussen bijna in de top 20 en zesde in de race naar de Masters in Turijn op het einde van het jaar. Knap als ze zich dertien jaar na Dick Norman (met de Zuid-Afrikaan Wesley Moodie) zouden kunnen kwalificeren voor de ATP Finals. Wie kapitein Steve Darcis verder (naast David Goffin?) zal selecteren voor dit duel is nog niet helemaal duidelijk. Zeker omdat Zizou Bergs sukkelt met een ernstige (linker)polsblessure – dezelfde die Kei Nishikori en Belinda Bencic lange tijd langs de kant hield – maar overweegt om met zijn (eenhandige) backhandslice de weg verder te zetten. (Over)moedig? Time will tell.
Misschien is dit wel het moment om wat jonge jongens voor de Oezbeekse en dus relatief tandeloze leeuwen te gooien? Alexander Blockx en Gilles-Arnaud Bailly doen dezer dagen alvast wat ervaring op in de Summer Cup, het Europees landenkampioenschap onder achttien jaar in Polen. De eindronde, waar ze geacht hun status toch behoren te staan, vindt volgende week in Rome plaats. Dat beide kerels nog meedoen aan deze competitie roept bij ons wat vragen op maar mogelijk is het gewoon om revanche te nemen voor de verloren finale vorig jaar. Toen bleek Frankrijk na twee driesetters te sterk. Hun tegenstanders in de finale in La Rochelle toen waren Arthur Fils en Luca Van Assche, vandaag respectievelijk de nummers 47 en 67 van de wereld bij de profs! Een teken dat Blockx en Bailly er dichtbij zitten maar tevens nog veel zweet zullen moeten laten om zo’n opmars in de wereldorde te forceren. Vergelijkbaar met onze klim naar de Acropolis, quoi…