Column - De gevoelige snaar - januari - Tennis en Padel Vlaanderen
Column - De gevoelige snaar - januari 2024
Tennisexpert Filip Dewulf kruipt voor ons in zijn pen in deze wekelijkse tenniscolumn! In zijn eigen carrière durfde hij al wel eens de bal misslaan, maar met ‘De gevoelige snaar' wil Filip Dewulf vooral kort op de bal spelen om het tenniswereldje te becommentariëren en, als het kan, een gevoelige snaar raken. Voor liefhebbers van waardeloze weetjes en wazige woordspelingen. En van tennis, de (zogezegd) mooiste sport ter wereld natuurlijk!
Enjoy!
Enjoy!
Treinen en trainen (30/01/2024)
Dat uitstervende fluitsignaal in de verte? Dat is om te melden dat de tennistrein alweer met een rotvaart uit het station is vertrokken. De eerste grandslamwinnaars (Elise Mertens!) zijn nog maar pas gekroond, of de BW Open in Louvain-la-Neuve - Leandro Riedl is een naam om te onthouden, lijkt ons – zit er alweer op. De Belgische mannen, sans Goffin, vertoeven reeds in het Kroatische Varazdin voor een niet onbelangrijke Davis Cup-ontmoeting met het thuisland eind deze week. Mertens is trouwens een eersteklasreizigster op die tennistrein, want ze ging van Melbourne rechtstreeks naar Linz, een verschil van 15.909 kilometer en 30 graden. Moet kunnen.
Nog iemand die staat te trappelen op het perron is Alison Van Uytvanck. Gisteren namen we een uiterst aangename en interessante Dubbelspel-podcast met haar op – later deze week beschikbaar op alle kanalen – en daarin gaf ze aan dat ze over anderhalve week in het Duitse Altenkirchen – “snel tapijt als ondergrond en dus korte rally’s” – wil hervatten in een laatste poging om haar carrière terug op de rails te krijgen. Wij kruisen vingers, tenen en nog enkele ledematen in de hoop dat de last van die dubbele hernia, euh, achter de rug mag zijn. Ali en wij zijn zwakke ruggebruikers en zoiets schept een band.
Van Uytvanck was zéér te spreken over de woorden die Australian Open-winnaar Jannik Sinner uitsprak na afloop van de finale. Die waarin hij zijn ouders bedankte dat zij hem nooit onder druk hadden gezet terwijl hij in Zuid-Tirol vrolijk met zijn skilatten de berg afgleed op weg naar de training van de lokale voetbalclub. Het klinkt tegendraads dat zo’n superspeler eerst zoveel sporten heeft uitgeprobeerd alvorens hij rond zijn dertiende volledig voor tennis koos. Of is het net door die kennis van verschillende disciplines en technieken dat hij vandaag zo’n veelzijdige tennisser is geworden? Tevens kan de vraag gesteld worden of Sinner niet in eender welke sporttak had kunnen uitblinken. Net omdat het zo’n begenadigde sporter is. Heeft een iets minder begiftigd kind er misschien niet meer baat bij om van in het begin alles op alles te zetten in de sport van zijn voorkeur, om dan niet alleen zo beslagen mogelijk te ijs te komen maar vooral ook klaar te zijn als de trein passeert en je een zitje moet zien te bemachtigen? Een moeilijke discussie. Maar dat die eerste tactiek iets humaner is, staat buiten kijf.
Wij lazen nog maar net dat de Bulgaarse Amerikaan Teodor Davidov – hij won afgelopen weekend het dubbelspel op ‘Les Petits As’, het bekendste tornooi ter wereld onder veertien jaar – zo’n 40 uur per week traint, dus ongeveer zes uur per dag, zeven op zeven. Davidov, die vooral befaamd is omdat hij onder invloed van zijn vader met twee forehands (rechts- en linkshandig) heeft leren tennissen, doet dus meer/even veel als een volwassen profspeler. Iets wat hij nog bijlange niet is. Hoeveel van die in de hoofden van hun ouders wereldsterren wordende kinderen halen uiteindelijk (ongeschonden) de eindmeet? Zij worden vanzelfsprekend gevoed door de succesverhalen, boeken en films over de Williamsen, Gauff en Osaka, maar al die anderen die volledig dol zijn gedraaid door de tennismallemolen en hun droom (of die van hun ouders) hebben moeten opgeven, zijn zeker en vast in de meerderheid. Opgezadeld met een traumaatje meer of minder ook. Ze zijn wel nog jong genoeg, en worden niet meer tegengehouden door een ontluikende profcarrière, om te gaan skiën of zich in te schrijven bij de lokale voetbalclub.
Nee, dan toch maar liever Rohan Bopanna. De Indische dubbelspecialist won op de Australian Open niet alleen zijn allereerste grandslamtitel (bij de heren, in het dubbel gemengd pakte hij in 2017 al de titel op Roland Garros), maar werd op zijn 43ste ook voor het eerst de nummer één van de wereld. En zeggen dat Bopanna zo’n vijf jaar geleden van de trein wilde stappen nadat hij zeven maanden lang bij geen enkele halte (tornooi) een ronde won. Zijn vrouw overtuigde hem om verder te doen en kijk nu. Bopanna begon te tennissen op zijn elfde. Hij is bovendien afkomstig van een klein dorp in India waar er geen fitness was. Zijn vader bracht hem dan maar een stuk hout, stak hem een hamer in de handen en vroeg hem om daar een paar uur per dag op te slaan… om kracht op te bouwen. Trainen, op welke manier dan ook, om uiteindelijk te kunnen treinen. Laat dat een voorbeeld zijn.
Van Uytvanck was zéér te spreken over de woorden die Australian Open-winnaar Jannik Sinner uitsprak na afloop van de finale. Die waarin hij zijn ouders bedankte dat zij hem nooit onder druk hadden gezet terwijl hij in Zuid-Tirol vrolijk met zijn skilatten de berg afgleed op weg naar de training van de lokale voetbalclub. Het klinkt tegendraads dat zo’n superspeler eerst zoveel sporten heeft uitgeprobeerd alvorens hij rond zijn dertiende volledig voor tennis koos. Of is het net door die kennis van verschillende disciplines en technieken dat hij vandaag zo’n veelzijdige tennisser is geworden? Tevens kan de vraag gesteld worden of Sinner niet in eender welke sporttak had kunnen uitblinken. Net omdat het zo’n begenadigde sporter is. Heeft een iets minder begiftigd kind er misschien niet meer baat bij om van in het begin alles op alles te zetten in de sport van zijn voorkeur, om dan niet alleen zo beslagen mogelijk te ijs te komen maar vooral ook klaar te zijn als de trein passeert en je een zitje moet zien te bemachtigen? Een moeilijke discussie. Maar dat die eerste tactiek iets humaner is, staat buiten kijf.
Wij lazen nog maar net dat de Bulgaarse Amerikaan Teodor Davidov – hij won afgelopen weekend het dubbelspel op ‘Les Petits As’, het bekendste tornooi ter wereld onder veertien jaar – zo’n 40 uur per week traint, dus ongeveer zes uur per dag, zeven op zeven. Davidov, die vooral befaamd is omdat hij onder invloed van zijn vader met twee forehands (rechts- en linkshandig) heeft leren tennissen, doet dus meer/even veel als een volwassen profspeler. Iets wat hij nog bijlange niet is. Hoeveel van die in de hoofden van hun ouders wereldsterren wordende kinderen halen uiteindelijk (ongeschonden) de eindmeet? Zij worden vanzelfsprekend gevoed door de succesverhalen, boeken en films over de Williamsen, Gauff en Osaka, maar al die anderen die volledig dol zijn gedraaid door de tennismallemolen en hun droom (of die van hun ouders) hebben moeten opgeven, zijn zeker en vast in de meerderheid. Opgezadeld met een traumaatje meer of minder ook. Ze zijn wel nog jong genoeg, en worden niet meer tegengehouden door een ontluikende profcarrière, om te gaan skiën of zich in te schrijven bij de lokale voetbalclub.
Nee, dan toch maar liever Rohan Bopanna. De Indische dubbelspecialist won op de Australian Open niet alleen zijn allereerste grandslamtitel (bij de heren, in het dubbel gemengd pakte hij in 2017 al de titel op Roland Garros), maar werd op zijn 43ste ook voor het eerst de nummer één van de wereld. En zeggen dat Bopanna zo’n vijf jaar geleden van de trein wilde stappen nadat hij zeven maanden lang bij geen enkele halte (tornooi) een ronde won. Zijn vrouw overtuigde hem om verder te doen en kijk nu. Bopanna begon te tennissen op zijn elfde. Hij is bovendien afkomstig van een klein dorp in India waar er geen fitness was. Zijn vader bracht hem dan maar een stuk hout, stak hem een hamer in de handen en vroeg hem om daar een paar uur per dag op te slaan… om kracht op te bouwen. Trainen, op welke manier dan ook, om uiteindelijk te kunnen treinen. Laat dat een voorbeeld zijn.
Rankingtennis (23/01/2024)
Liever hadden we ons gehaast naar de perszaal op Melbourne Park na een achtste finale op de Australian Open en waren we tegengehouden door een ijverige bewaker die ons er op wees dat we onze badge achterstevoren rond onze nek bengelde, maar we bevonden ons wel degelijk in het Complexe Sportif de Blocry in Louvain-la-Neuve waar David Goffin net een persconferentie had gegeven. Die hadden wij gemist door wat fileleed rond Leuven en een overijverige bewaker die ons er op had gewezen dat we geen badge bijhadden. De Luikenaar blijft, ook op zijn 33ste, evenwel een welopgevoede en fijne jongeman die ons na enkele tv-interviews toch nog wilde te woord staan.
Het grootste nieuws hadden we toen trouwens ook al gerateerd: Goffin die niet meedoet aan de Davis Cup-ontmoeting met Kroatië in Varazdin. Onmiddellijk kwamen ons enkele wilde complottheorieën ter ore, maar die hebben we even afgetoetst en kunnen naar de prullenmand verwezen worden. Zijn eigen uitleg dat de opeenvolging van afspraken en reizen, net zoals vorig jaar, (fysiek) te veel energie kost houdt ons inziens ook niet geheel steek. Vorig seizoen knutselde Goffin een Melbourne - Louvain-la-Neuve - Seoel - Rotterdam in mekaar, deze keer zou dat ‘maar’ Australië - België - Kroatië - Frankrijk (Marseille) zijn. Dat is een schooluitstap voor een proftennisser. Dat de voormalige nummer zeven van de wereld zich, in deze precaire periode van zijn carrière, wat meer op zichzelf wil focussen valt ergens wel te begrijpen. Zeker na meer dan twaalf jaar trouwe dienst voor het vaderland. Bovendien valt uit het vorige Davis Cup-duel, tegen het matige Oezbekistan in Hasselt, nog enkele lessen te trekken: Goffin voelde zich toen niet ‘klaar’ om mee te doen en ook zonder hem werd het niet meer dan een relatief aangename aanloop naar een polonaise.
Het grootste nieuws hadden we toen trouwens ook al gerateerd: Goffin die niet meedoet aan de Davis Cup-ontmoeting met Kroatië in Varazdin. Onmiddellijk kwamen ons enkele wilde complottheorieën ter ore, maar die hebben we even afgetoetst en kunnen naar de prullenmand verwezen worden. Zijn eigen uitleg dat de opeenvolging van afspraken en reizen, net zoals vorig jaar, (fysiek) te veel energie kost houdt ons inziens ook niet geheel steek. Vorig seizoen knutselde Goffin een Melbourne - Louvain-la-Neuve - Seoel - Rotterdam in mekaar, deze keer zou dat ‘maar’ Australië - België - Kroatië - Frankrijk (Marseille) zijn. Dat is een schooluitstap voor een proftennisser. Dat de voormalige nummer zeven van de wereld zich, in deze precaire periode van zijn carrière, wat meer op zichzelf wil focussen valt ergens wel te begrijpen. Zeker na meer dan twaalf jaar trouwe dienst voor het vaderland. Bovendien valt uit het vorige Davis Cup-duel, tegen het matige Oezbekistan in Hasselt, nog enkele lessen te trekken: Goffin voelde zich toen niet ‘klaar’ om mee te doen en ook zonder hem werd het niet meer dan een relatief aangename aanloop naar een polonaise.
Maar goed, dat zijn zorgen voor (iets) later. Eerst is er nog Goffin versus Zizou Bergs, een matchke dat wij wel eens willen zien. De positie van het Belgische nummer één staat op het spel. Al zullen beide heren zeggen dat die troonstrijd niet van tel is. Liever hadden we Goffin en Bergs dat duel ook zien uitvechten in de top 100 of in de derde ronde van de Australian Open, maar Louvain-la-Neuve heeft ook zijn charmes. Zo botsten we er bij het naar buitengaan op Philippe Dehaes, coach van Greet Minnen, die ons in dat zeven minuten durend onderhoud minstens zes minuten onderhield met een lofbetuiging aan het adres van zijn pupil. Haar seizoenaanhef was nochtans niet om over naar huis te schrijven – nul op drie – maar er is geen twijfel over het af te leggen traject. Minnen gaat de volgende weken in Linz, Cluj, Indian Wells en Miami enkel maar hoogaangeschreven WTA-tornooien aandoen. Kwestie van het monster in de ogen te kijken. Het is de bedoeling dat Greet de lat op top 30-hoogte legt en dan moet dat ‘volkske’ ook bekampt worden. Simpel als dat. Tijdens Indian Wells en Miami zijn er wel opvangplaatsen voorzien voor dames die het snel voor bekeken houden op de WTA 1000-tornooien, in de vorm van twee WTA 125-tornooien in respectievelijk Charleston en San Luis Potosi. Dat haalt de druk wel wat van de ketel, daar in Amerika.
Maar Dehaes was dus zeer te spreken over Minnen. Hij vertelde ons dat hij nooit een meisje was tegengekomen dat zo bezeten was door het spelletje. “Als zij van de baan komt, pakt ze haar telefoon om tennis te kijken en scores te checken.” En hij wist ook waar het schoentje knelde. Tegen hardslaande tegenstandsters, quasi 80 procent van het circuit, slaagde Minnen er nog niet in om voldoende (goed) te verdedigen opdat ze ook aan tennissen toekwam. Dat aanvallend deel van haar spel zit goed, maar het is de transitie die nog wat schaafwerk vraagt. Tegen een Sofia Kenin bijvoorbeeld moet je een, twee, drie, vier, vijf, zes of zeven ballen terugbrengen vooraleer er zich een situatie voordoet dat je de bovenhand kan nemen. Bij bal zes of zeven forceert Minnen echter nog al te vaak het zaakje en gaat ze mee in dat opbod aan ‘geweld’. Simpel, als u het ons vraagt. Niet zo simpel waarschijnlijk, als u het Minnen vraagt. Maar wel interessant. Wij houden alvast haar proces, progressie, tennis én ranking in het oog.
Maar Dehaes was dus zeer te spreken over Minnen. Hij vertelde ons dat hij nooit een meisje was tegengekomen dat zo bezeten was door het spelletje. “Als zij van de baan komt, pakt ze haar telefoon om tennis te kijken en scores te checken.” En hij wist ook waar het schoentje knelde. Tegen hardslaande tegenstandsters, quasi 80 procent van het circuit, slaagde Minnen er nog niet in om voldoende (goed) te verdedigen opdat ze ook aan tennissen toekwam. Dat aanvallend deel van haar spel zit goed, maar het is de transitie die nog wat schaafwerk vraagt. Tegen een Sofia Kenin bijvoorbeeld moet je een, twee, drie, vier, vijf, zes of zeven ballen terugbrengen vooraleer er zich een situatie voordoet dat je de bovenhand kan nemen. Bij bal zes of zeven forceert Minnen echter nog al te vaak het zaakje en gaat ze mee in dat opbod aan ‘geweld’. Simpel, als u het ons vraagt. Niet zo simpel waarschijnlijk, als u het Minnen vraagt. Maar wel interessant. Wij houden alvast haar proces, progressie, tennis én ranking in het oog.
Zes tieners (19/01/2024)
We nemen u eerste even mee naar de Australian Open van vorig jaar en naar de finale van het juniorentornooi bij de meisjes. Een Russische affaire die drie uur en achttien minuten zou duren waarbij Alina Korneeva de maat nam van haar dubbelpartner Mirra Andreeva. Een fikse ontgoocheling voor die laatste, wat haar evenwel niet tegenhield om als een komeet het profcircuit binnen te knallen. In Madrid boekte Andreeva haar eerste WTA-overwinning tegen U.S.Open-finaliste Leylah Fernandez, waarna ze pas in de vierde ronde een halt werd toegeroepen door de latere winnares Aryna Sabalenka. Op Roland Garros kwalificeerde Andreeva zich en werd pas gestopt in de derde ronde door de ‘veel oudere’ Coco Gauff. Vandaag is Andreeva zestien jaar en staat ze misschien (wij schrijven dit de avond voor haar derde ronde tegen Diane Perry) in de achtste finale van de Australian Open. Het gaat snel. Andreeva versloeg in de tweede ronde trouwens haar idool Ons Jabeur. Versloeg is daarbij zacht uitgedrukt, ze gunde de Tunesische Wimbledon-finaliste twee games. “Ik heb dit jaar wat meer maturiteit”, kraamde ze na die zege uit. ‘Je bent nog maar zestien’, sputterde de speaker tegen. “Ja, maar vorig jaar was ik pas vijftien…” Andreeva staat in haar vierde grandslamtornooi voor de derde keer (al minstens) in de derde ronde. Ze worden snel groot.
Korneeva kwalificeerde zich op deze Oz Open trouwens ook voor de hoofdtabel. Zij klopte in de eerste ronde Sorribes Tormo en zag haar parcours eindigen in de tweede ronde tegen Haddad Maia. Korneeva is eveneens zestien jaar jong. Waar Andreeva al vlug in haar leven naar Cannes verkaste om er te trainen onder de vleugels van Jean-René Lisnard (die Franse Monegask heeft Sofia Costoulas ook nog een jaartje op bezoek gehad) woont Korneeva nog steeds in Moskou. Al zit ze vooral in het buitenland tornooien af te werken. Vorig jaar werd ze de jongste speelster die in het Portugese Figueira da Foz een 100.000 dollar-tornooi (ITF) op haar naam schreef. Korneeva wordt hier en daar als ‘mini-Sharapova’ aangesproken. Maria Sharapova won op haar zeventiende Wimbledon, Korneeva heeft dus nog een jaar.
Brenda Fruhvirtova is eveneens zestien. Tsjechisch bovendien en zus van de twee jaar oudere Linda, die ook kan tennissen (nummer 84 van de wereld). Op deze Australian Open kwalificeerde de jongste Fruhvirtova zich voor de main draw, of wat had u gedacht, en daarin verloor ze pas in ronde twee van titelverdedigster Sabalenka. Nog eentje om het af te leren? Sara Bejlek is op haar zeventiende al nummer 133 van de wereld en kwalificeerde zich, het begint afgezaagd te worden, voor de Australian Open. In de eerste ronde was Fernandez wel net iets te sterk. Waar die Tsjechen al die kleppers blijven halen is de vraag van één miljoen. Linda Noskova (19), die in de derde ronde Swiatek ontmoet, is nog zo’n straffe jongedame terwijl er in de top tien van de junioren drie Tsjechische talenten staan te popelen.
Bovendien beginnen ze nu ook bij de mannen weer schoon volk te produceren. Jiri Lehecka was een eerste probeersel maar met Jakub Mensik (18) heeft Tsjechië al ander en (nog) beter voorhanden. Hubert Hurkacz had in de tweede ronde vijf sets nodig om die qualifier(!) uit de derde ronde op Melbourne Park te houden. Samen met die andere kwalificatiespeler Dino Prizmiz (18) en Juncheng ‘Jerry’ Shang (18) behoort hij tot de volgende generatie die er alweer aan zit te komen. Die laatste, een linkshandige Chinees die met een wildcard aan het tornooi begon, kan dat trouwens in de derde ronde al eens uitleggen aan Carlos Alcaraz.
En de Belgen zal u zeggen? Wel…de zestienjarige Jeline Vandromme had eigenlijk moeten meedoen aan de kwalificaties van het juniorentornooi op de Australian Open maar had vorige week nog examens in te halen. Eind vorig jaar was ze enkele weken naar Amerika gegaan (onder meer de Orange Bowl) waardoor ze die proefwerken had moeten verschuiven. Dat maakte haar voorbereiding voor een Australische tournee te nipt. Zij zal nu verder aan de weg timmeren via enkele topjuniortornooien in Costa Rica en Colombia. Vergeet daarbij niet dat de Portugese tenniskenner José Morgado eerder dit jaar na haar zege op de junior Masters in Monte Carlo nog tweette: “Zeker dat ze voor het eind van 2025 in de top 100 staat” Vandromme weet dus wat gedaan: zich begin volgend jaar simpeltjes kwalificeren voor de hoofdtabel van de Australian Open…
Brenda Fruhvirtova is eveneens zestien. Tsjechisch bovendien en zus van de twee jaar oudere Linda, die ook kan tennissen (nummer 84 van de wereld). Op deze Australian Open kwalificeerde de jongste Fruhvirtova zich voor de main draw, of wat had u gedacht, en daarin verloor ze pas in ronde twee van titelverdedigster Sabalenka. Nog eentje om het af te leren? Sara Bejlek is op haar zeventiende al nummer 133 van de wereld en kwalificeerde zich, het begint afgezaagd te worden, voor de Australian Open. In de eerste ronde was Fernandez wel net iets te sterk. Waar die Tsjechen al die kleppers blijven halen is de vraag van één miljoen. Linda Noskova (19), die in de derde ronde Swiatek ontmoet, is nog zo’n straffe jongedame terwijl er in de top tien van de junioren drie Tsjechische talenten staan te popelen.
Bovendien beginnen ze nu ook bij de mannen weer schoon volk te produceren. Jiri Lehecka was een eerste probeersel maar met Jakub Mensik (18) heeft Tsjechië al ander en (nog) beter voorhanden. Hubert Hurkacz had in de tweede ronde vijf sets nodig om die qualifier(!) uit de derde ronde op Melbourne Park te houden. Samen met die andere kwalificatiespeler Dino Prizmiz (18) en Juncheng ‘Jerry’ Shang (18) behoort hij tot de volgende generatie die er alweer aan zit te komen. Die laatste, een linkshandige Chinees die met een wildcard aan het tornooi begon, kan dat trouwens in de derde ronde al eens uitleggen aan Carlos Alcaraz.
En de Belgen zal u zeggen? Wel…de zestienjarige Jeline Vandromme had eigenlijk moeten meedoen aan de kwalificaties van het juniorentornooi op de Australian Open maar had vorige week nog examens in te halen. Eind vorig jaar was ze enkele weken naar Amerika gegaan (onder meer de Orange Bowl) waardoor ze die proefwerken had moeten verschuiven. Dat maakte haar voorbereiding voor een Australische tournee te nipt. Zij zal nu verder aan de weg timmeren via enkele topjuniortornooien in Costa Rica en Colombia. Vergeet daarbij niet dat de Portugese tenniskenner José Morgado eerder dit jaar na haar zege op de junior Masters in Monte Carlo nog tweette: “Zeker dat ze voor het eind van 2025 in de top 100 staat” Vandromme weet dus wat gedaan: zich begin volgend jaar simpeltjes kwalificeren voor de hoofdtabel van de Australian Open…
Routine (16/01/2024)
Na een nachtje Belgen volgen voelen we ons jetlaggewijs alweer een hele stap dichter bij Australië. Vergeef ons dan ook als er af en toe wat geraaskal tussensluipt en weet dat we nog minder helder zijn dan anders. Nu hebben wij door de jaren heen wel een zekere routine opgebouwd in het opstellen dezes, maar als de vermoeidheid toeslaat dan weet je zelden waar je eindigt. Vraag maar aan Zizou Bergs, die net als in de kwalificaties weer een slagje van de hamer moest verwerken en daardoor zijn kansen niet meer voluit kon verdedigen tegen Stefanos Tsitsipas. En dat is jammer, want Bergs trok behoorlijk zijn streng in die eerste set. Hij leek ons deze keer wel beter voorbereid dan tijdens die laatste kwalificatieronde – waar de Limburger een 7-5, 4-2 (0-40) -voorsprong door een hitteslag zag teloorgaan en uiteindelijk moest opgeven – daar hij in set vier terug (letterlijk en figuurlijk) wat kleur kreeg en de Griek nog een beetje ambeteerde.
Neemt niet weg dat er misschien wel eens grondig moet nagegaan worden wat er fout loopt in het Bergs-huishouden (als de temperatuur en de spanning oploopt). Het gebeurde al eens eerder in 2021 in Paraguay, tijdens de Davis Cup-ontmoeting met Bolivia, waar Bergs in het ziekenhuis terechtkwam met uitdrogingsverschijnselen. Voor iemand die zo gemotiveerd is en zo weinig aan het toeval overlaat, is dat een piste die bewandeld moet worden. En reken er maar op dat het zal gebeuren. Vader Bergs liet maandag op X weten dat het tijd was om te investeren. Bij navraag waarin, vertelde hij ons dat ze het antwoord weldra zelf naar buiten zouden brengen. Zo gaat dat tegenwoordig, hè. Nu, als we ons aan een welopgevoede gok zouden moeten wagen, dan denken we aan een meereizende kinesist/conditietrainer.
Dat heeft David Goffin ook gedaan, al zagen we in het Luikse begeleidingsteam Down Under dit keer enkel coach Germain Gigounon en vrouw Stéphanie zitten. Misschien wilden ze de prijs wat drukken omdat de uitkomst van zo’n kwalificatietornooi een te groot risico inhoudt? Goffin gaf alleszins op Instagram toe dat ook hij fysiek niet (meer) tiptop was en dat de (weers)omstandigheden mee de oorzaak waren van zijn minder voortvarend voorkomen in de eerste ronde op de hoofdtabel. Nochtans zou de 34-jarige Goffin bij zijn tiende Oz Open wel moeten weten dat die vier seizoenen in een dag wel degelijk mogelijk zijn in Melboune, en dat de zon altijd wat harder priemt aan die kant van de aardkloot. Dit was zijn 47ste grandslamtornooi, dan zouden bepaalde routines er toch moeten ingesijpeld zijn, niet?
We willen maar zeggen dat de spanning waarschijnlijk ook zijn rol gespeeld heeft in het lijfelijke leed. Iedereen voelt dat altijd wel een beetje, en zeker bij de start van een grandslamtornooi, maar de ene kan daar al beter mee om dan de andere. Ook daar speelt omkadering, ondervinding en graad van natuurlijke opgenaaidheid een rol. Neem nu Novak Djokovic, om een makkelijk voorbeeld te nemen. Natuurlijk heeft die kerel duizend keer meer verwachtingen en druk dan een doordeweekse prof, maar de 36-jarige Serviër speelde ook al 76 keer in de Rod Laver Arena (68 overwinningen) en dat geeft ontegensprekelijk een voordeel tegenover tegenstanders die eerst een tijdje verloren lopen op die enorme baan. Dat is de echte ervaring! Het gewoon zijn om telkens op het grootste showcourt geprogrammeerd te staan en ondertussen elke hoek van dat terrein verkend en gevoeld hebben. Voor Bergs was het zijn allereerste keer in de Rod Laver Arena, zijn tweede keer in de main draw van de Australian Open en zijn derde grandslamhoofdtabel. Maar, als we toch positief willen eindigen, hij toonde daarbij absoluut geen pleinvrees in dat grote stadion. Integendeel. Hij voelde zich volledig in zijn sas, hield van het kader en kon (één set) boven zichzelf uitstijgen. Zijn lichaam verkrampte mogelijk door de voorafgaande, energievretende spanning, niet door de zenuwen ter plekke. Aan het eerste lijkt ons makkelijker te kunnen werken dan aan het tweede. Bergs liep helemaal niet verloren in de Rod Laver Arena. Hij moet er nu alleen nog maar zorgen dat hij kan blijven lopen…
Dat heeft David Goffin ook gedaan, al zagen we in het Luikse begeleidingsteam Down Under dit keer enkel coach Germain Gigounon en vrouw Stéphanie zitten. Misschien wilden ze de prijs wat drukken omdat de uitkomst van zo’n kwalificatietornooi een te groot risico inhoudt? Goffin gaf alleszins op Instagram toe dat ook hij fysiek niet (meer) tiptop was en dat de (weers)omstandigheden mee de oorzaak waren van zijn minder voortvarend voorkomen in de eerste ronde op de hoofdtabel. Nochtans zou de 34-jarige Goffin bij zijn tiende Oz Open wel moeten weten dat die vier seizoenen in een dag wel degelijk mogelijk zijn in Melboune, en dat de zon altijd wat harder priemt aan die kant van de aardkloot. Dit was zijn 47ste grandslamtornooi, dan zouden bepaalde routines er toch moeten ingesijpeld zijn, niet?
We willen maar zeggen dat de spanning waarschijnlijk ook zijn rol gespeeld heeft in het lijfelijke leed. Iedereen voelt dat altijd wel een beetje, en zeker bij de start van een grandslamtornooi, maar de ene kan daar al beter mee om dan de andere. Ook daar speelt omkadering, ondervinding en graad van natuurlijke opgenaaidheid een rol. Neem nu Novak Djokovic, om een makkelijk voorbeeld te nemen. Natuurlijk heeft die kerel duizend keer meer verwachtingen en druk dan een doordeweekse prof, maar de 36-jarige Serviër speelde ook al 76 keer in de Rod Laver Arena (68 overwinningen) en dat geeft ontegensprekelijk een voordeel tegenover tegenstanders die eerst een tijdje verloren lopen op die enorme baan. Dat is de echte ervaring! Het gewoon zijn om telkens op het grootste showcourt geprogrammeerd te staan en ondertussen elke hoek van dat terrein verkend en gevoeld hebben. Voor Bergs was het zijn allereerste keer in de Rod Laver Arena, zijn tweede keer in de main draw van de Australian Open en zijn derde grandslamhoofdtabel. Maar, als we toch positief willen eindigen, hij toonde daarbij absoluut geen pleinvrees in dat grote stadion. Integendeel. Hij voelde zich volledig in zijn sas, hield van het kader en kon (één set) boven zichzelf uitstijgen. Zijn lichaam verkrampte mogelijk door de voorafgaande, energievretende spanning, niet door de zenuwen ter plekke. Aan het eerste lijkt ons makkelijker te kunnen werken dan aan het tweede. Bergs liep helemaal niet verloren in de Rod Laver Arena. Hij moet er nu alleen nog maar zorgen dat hij kan blijven lopen…
Gekwalificeerd (10/01/2024)
Vandaag liet Alison Van Uytvanck aan Sporza weten dat het pijnlijkste moment in de revalidatie van haar rugblessure het moment was dat ze op Instagram posts zag van al haar collega’s die het vliegtuig opstapten richting Australië. Wij kunnen nog beter! In 1999 kwamen wij terug van een lange blessurepauze, maar waren we eigenlijk nog niet fit genoeg om wedstrijden te spelen. Toch trokken we vol moed maar met een bang hartje naar Doha om daar een eerste keer te proefdraaien. We verloren in twee sets van kameraad en compatriot Christophe Van Garsse, maar die match deed ons wel beseffen dat we nog (heel) ver van onze beste vorm afzaten. Omdat ons vluchtschema toch al vastlag gingen we verder richting Down Under, maar jammer genoeg was dat ook wat ons lichaam deed: het recupereerde niet van die ene inspanning.
Om een of andere reden kunnen we ons die dagen dat we in het zalige Melbourne aankwamen nog goed herinneren. Ons lijf voelde gewoon zeer weerbarstig aan en strubbelde de hele tijd tegen. Tijd die we bovendien niet hadden en naarmate de deadline (van de loting) dichterbij kwam, beseften we meer en meer dat we een moeilijke beslissing moesten nemen. De dag des oordeels gingen we nog één keer proberen om ook maar een beetje vooruit te geraken op de baan. In die oefensessie van een half uur liep het voor geen meter en dus was het simpelweg onbegonnen werk om een wedstrijd naar drie winnende sets te spelen. Natuurlijk hadden we gewoon op het terrein kunnen stappen en ons prijzengeld opstrijken. Uiteindelijk hadden we wel de onmetelijk verre verplaatsing gemaakt en door ons klassement verdienden we onze plek op de tabel ook wel ergens. Maar indertijd werd daar stilaan ook al op toegekeken dat de profs een beetje fit in het strijdperk traden, en dus voelden we ons ook niet zo kloek om toch maar (vals) te spelen. Een forfait, het logische maar bikkelharde verdict.
U moet weten dat er op dat moment nog niets gedaan werd om spelers te overhalen naar de Australian Open te komen. Geen reisvergoeding of prijzengeld in de kwalificaties en hotelkosten waren sowieso voor de risiconemer. Stel u even de investering voor als lid van de top 250: een (prijzig) vliegtuigticket, geheid een flinke hotelfactuur (ook als je niet door de kwalificaties van de voorbereidingstornooien geraakte), eten en andere onkosten (bespanningen/was) en na drie weken mogelijk zonder één frank/dollar/euro aan prijzengeld naar huis. Laat staan dat je nog een coach in je kielzog wilde meeslepen. Daar moest je wel twee keer over nadenken en daarom ook dat nogal wat (gravel)spelers dat eerste grandslamtornooi van het jaar geregeld links lieten liggen. De organisatoren in Melbourne zagen dat gevaar en hebben sindsdien een geweldige inhaalbeweging gemaakt. De infrastructuur is ongezien, de omkadering voor de spelers fantastisch en als er dan nog prijzengeld wordt voorzien voor de plaatsingswedstrijden – 19.000 euro voor de eerste ronde, daar kan je al wat mee aanvangen – en een reispremie van 3000 euro, dan kom je al een heel eind.
De Fransman Laurent Lokoli waagde een week terug dan ook de oversteek, ook al was hij zes weken geleden, als nummer 239 van de wereld, niet zeker van een deelname aan die kwalificaties. Desondanks kreeg hij van de Australian Open wel zijn reisbonus en zijn initiatief werd ook beloond toen Liam Broady net voor het maken van de tableau zich terugtrok en er zo een plaatsje vrijkwam. De 29-jarige Fransman die een begeleider mee had, een appartement huurde en zijn onkostennota al op 3 à 4000 euro schatte, bedankte de geblesseerde Brit uitvoerig op sociale media. Die zorgen zijn eindelijk uit zijn hoofd, nu moet hij enkel nog tennissen/winnen.
Wij zijn benieuwd hoelang een David Goffin nog in dat (aparte) circus gaat meedraaien. Hij stond al 39 keer op een grandslamhoofdtabel en we zien hem eerlijk gezegd niet een heel seizoen via de kwalificaties proberen een 40ste deelname af te dwingen. Dat geldt trouwens ook voor de 37-jarige Richard Gasquet. Die verloor als titelverdediger in de eerste ronde in Auckland – tegen zijn landgenoot Arthur Fils, die zijn zoon zou kunnen zijn – waardoor hij maandag voor het eerst sinds april 2005(!) niet meer tot de top 100 van de wereld zal behoren. De Franse klasbak met die prachtige, eenhandige backhand stond 956 weken zonder onderbreking bij de elite – hij won tijdens die periode zestien titels uit 33 finales – maar lijkt nu toch stilaan richting uitgang te schuifelen. Op Roland Garros zal hij misschien nog wel een wildcardje toegeschoven krijgen. Alhoewel… De laatste keer dat Gasquet nog eens kwalificaties van een grandslamtornooi speelde was in 2004. Net 20 jaar geleden. Mooi jubileum zou dat toch zijn, non?
U moet weten dat er op dat moment nog niets gedaan werd om spelers te overhalen naar de Australian Open te komen. Geen reisvergoeding of prijzengeld in de kwalificaties en hotelkosten waren sowieso voor de risiconemer. Stel u even de investering voor als lid van de top 250: een (prijzig) vliegtuigticket, geheid een flinke hotelfactuur (ook als je niet door de kwalificaties van de voorbereidingstornooien geraakte), eten en andere onkosten (bespanningen/was) en na drie weken mogelijk zonder één frank/dollar/euro aan prijzengeld naar huis. Laat staan dat je nog een coach in je kielzog wilde meeslepen. Daar moest je wel twee keer over nadenken en daarom ook dat nogal wat (gravel)spelers dat eerste grandslamtornooi van het jaar geregeld links lieten liggen. De organisatoren in Melbourne zagen dat gevaar en hebben sindsdien een geweldige inhaalbeweging gemaakt. De infrastructuur is ongezien, de omkadering voor de spelers fantastisch en als er dan nog prijzengeld wordt voorzien voor de plaatsingswedstrijden – 19.000 euro voor de eerste ronde, daar kan je al wat mee aanvangen – en een reispremie van 3000 euro, dan kom je al een heel eind.
De Fransman Laurent Lokoli waagde een week terug dan ook de oversteek, ook al was hij zes weken geleden, als nummer 239 van de wereld, niet zeker van een deelname aan die kwalificaties. Desondanks kreeg hij van de Australian Open wel zijn reisbonus en zijn initiatief werd ook beloond toen Liam Broady net voor het maken van de tableau zich terugtrok en er zo een plaatsje vrijkwam. De 29-jarige Fransman die een begeleider mee had, een appartement huurde en zijn onkostennota al op 3 à 4000 euro schatte, bedankte de geblesseerde Brit uitvoerig op sociale media. Die zorgen zijn eindelijk uit zijn hoofd, nu moet hij enkel nog tennissen/winnen.
Wij zijn benieuwd hoelang een David Goffin nog in dat (aparte) circus gaat meedraaien. Hij stond al 39 keer op een grandslamhoofdtabel en we zien hem eerlijk gezegd niet een heel seizoen via de kwalificaties proberen een 40ste deelname af te dwingen. Dat geldt trouwens ook voor de 37-jarige Richard Gasquet. Die verloor als titelverdediger in de eerste ronde in Auckland – tegen zijn landgenoot Arthur Fils, die zijn zoon zou kunnen zijn – waardoor hij maandag voor het eerst sinds april 2005(!) niet meer tot de top 100 van de wereld zal behoren. De Franse klasbak met die prachtige, eenhandige backhand stond 956 weken zonder onderbreking bij de elite – hij won tijdens die periode zestien titels uit 33 finales – maar lijkt nu toch stilaan richting uitgang te schuifelen. Op Roland Garros zal hij misschien nog wel een wildcardje toegeschoven krijgen. Alhoewel… De laatste keer dat Gasquet nog eens kwalificaties van een grandslamtornooi speelde was in 2004. Net 20 jaar geleden. Mooi jubileum zou dat toch zijn, non?
Comeback (bis) (03/01/2024)
Na amper één week nietsdoen hadden wij het al moeilijk om opnieuw in onze pen te kruipen. Onze goede voornemens ten spijt is het vaak niet zo simpel om de draad terug op te pikken. Nochtans worden we vandaag op het tenniscircuit overstelpt met balkunstenaars die het goede voorbeeld geven en zich aan een comeback wagen. Rafael Nadal is daarbij natuurlijk de man die het meest tot de verbeelding spreekt (terwijl Naomi Osaka waarschijnlijk de vrouw is). De 37-jarige Mallorcaan verbaasde alweer vriend en vijand door 349 dagen na zijn laatste wedstrijd terug te komen en deze terugkeer er als een fluitje van een cent te laten uitzien. Nochtans bewees zijn tegenstander maandagnacht in Brisbane eerder al het tegendeel. Dominic Thiem was drie jaar geleden nog wereldtop met een finaleplaats op de Australian Open en winst op de U.S. Open. Een gecompliceerde polsblessure én operatie één jaar later, met bijhorende pauze, zorgden er echter voor dat de hardslaande Oosterijker de fameuze woorden van zijn landgenoot Arnold Schwarzenegger – “I’ll be back” – nog steeds niet helemaal heeft kunnen waarmaken.
Een generatiegenoot van Nadal, de 35-jarige Kroaat Marin Cilic, vierde gisteren dan weer zijn rentree nadat hij vorig seizoen door knieproblemen tot maar twee tornooien, en twee matchen, beperkt was gebleven. De U.S. Open-winnaar van 2014 deed het in Hong Kong verre van slecht, maar zag tegen Jan-Lennard Struff een 6-3, 5-2-voorsprong en negen (9!) matchpunten verloren gaan. Pijnlijk. Cilic is momenteel nummer 674 op de wereldranking, Nadal nummer 672. Voor hen zijn die cijfertjes uiteindelijk niet zo heel belangrijk meer. ‘Rafa’ wist bijvoorbeeld niet dat hij maandag de 1069ste overwinning in zijn profcarrière had geboekt. Hij liet daarmee Ivan Lendl achter zich. Proper.
Getallen spelen vooralsnog wel een rol voor Arina Rodionova. De Australische won in Brisbane van Trevisan en Kenin waardoor ze nu virtueel op plaats 103 van de wereldranking staat. Straf als je weet dat Rodionova na een door blessures geplaagd 2022 het voorbij jaar aanvatte als nummer 306 van de wereld! Ze won zeven ITF-tornooien en kan binnenkort, middels nog één zege, op haar 34ste de oudste debutante worden in de top 100 van de wereld. Kan je zoiets kwalificeren als een comeback? Het is alleszins een kleine vingerwijzing naar alle haters en non-believers die haar doorzettingsvermogen eerder als een wanhoopspoging zagen. Chapeau voor de Aussie met de Russische roots.
De Amerikaanse jongedame met Russische roots Amanda Anisimova kende ook een succesvol wederoptreden na zes maanden afwezigheid van de tour. In 2019 was deze getalenteerde 22-jarige, nog een tijdje door Carlos Rodriguez gecoacht, al het nummer 21 van de wereld maar na enkele turbulente jaren, waarin ze onder meer haar vader verloor, was ze heel even het pad kwijt. Na een zege in Auckland op Anastasia Pavlyuchenkova lijkt ze eindelijk weer omhoog en vooruit te kunnen kijken. Iets dat trouwens ook geldt voor Emma Raducanu. Zij zag de verwachtingen gepaard aan een grandslamtitel en haar explosieve spurt naar het sterrendom resulteren in lichamelijke sores en drie operaties, maar lijkt nu opnieuw pijn- en zorgenvrij door het circuit te fladderen. Raducana neemt het in Nieuw-Zeeland op tegen Elina Svitolina, en dat is, jawel, de comebackspeelster van het jaar 2023.
Een ‘titel’ waar ook Alison Van Uytvanck – zij staat net als Raducanu en Anisimova buiten de top 300 tegenwoordig – waarschijnlijk ook van droomt. De 29-jarige Grimbergse zag haar veelvuldige pogingen tot een wederoptreden vorig jaar telkens gefnuikt worden door een weerbarstige rug. Ze is ondertussen alweer een kleine week pijnvrij maar heeft nog steeds niet getennist. Hopelijk krijgt ze binnenkort groen licht om ook opnieuw tegen dat balletje te slaan. Voor midden februari zal je haar niet zien verschijnen op de tour. We wensen Van Uytvanck alvast ‘a strong back’ voor die comeback. Wij hebben de onze met deze gelukkig al achter de, euh, rug.
Getallen spelen vooralsnog wel een rol voor Arina Rodionova. De Australische won in Brisbane van Trevisan en Kenin waardoor ze nu virtueel op plaats 103 van de wereldranking staat. Straf als je weet dat Rodionova na een door blessures geplaagd 2022 het voorbij jaar aanvatte als nummer 306 van de wereld! Ze won zeven ITF-tornooien en kan binnenkort, middels nog één zege, op haar 34ste de oudste debutante worden in de top 100 van de wereld. Kan je zoiets kwalificeren als een comeback? Het is alleszins een kleine vingerwijzing naar alle haters en non-believers die haar doorzettingsvermogen eerder als een wanhoopspoging zagen. Chapeau voor de Aussie met de Russische roots.
De Amerikaanse jongedame met Russische roots Amanda Anisimova kende ook een succesvol wederoptreden na zes maanden afwezigheid van de tour. In 2019 was deze getalenteerde 22-jarige, nog een tijdje door Carlos Rodriguez gecoacht, al het nummer 21 van de wereld maar na enkele turbulente jaren, waarin ze onder meer haar vader verloor, was ze heel even het pad kwijt. Na een zege in Auckland op Anastasia Pavlyuchenkova lijkt ze eindelijk weer omhoog en vooruit te kunnen kijken. Iets dat trouwens ook geldt voor Emma Raducanu. Zij zag de verwachtingen gepaard aan een grandslamtitel en haar explosieve spurt naar het sterrendom resulteren in lichamelijke sores en drie operaties, maar lijkt nu opnieuw pijn- en zorgenvrij door het circuit te fladderen. Raducana neemt het in Nieuw-Zeeland op tegen Elina Svitolina, en dat is, jawel, de comebackspeelster van het jaar 2023.
Een ‘titel’ waar ook Alison Van Uytvanck – zij staat net als Raducanu en Anisimova buiten de top 300 tegenwoordig – waarschijnlijk ook van droomt. De 29-jarige Grimbergse zag haar veelvuldige pogingen tot een wederoptreden vorig jaar telkens gefnuikt worden door een weerbarstige rug. Ze is ondertussen alweer een kleine week pijnvrij maar heeft nog steeds niet getennist. Hopelijk krijgt ze binnenkort groen licht om ook opnieuw tegen dat balletje te slaan. Voor midden februari zal je haar niet zien verschijnen op de tour. We wensen Van Uytvanck alvast ‘a strong back’ voor die comeback. Wij hebben de onze met deze gelukkig al achter de, euh, rug.