Column - De gevoelige snaar - november - Tennis en Padel Vlaanderen
Column - De gevoelige snaar - november 2023
Tennisexpert Filip Dewulf kruipt voor ons in zijn pen in deze wekelijkse tenniscolumn! In zijn eigen carrière durfde hij al wel eens de bal misslaan, maar met ‘De gevoelige snaar' wil Filip Dewulf vooral kort op de bal spelen om het tenniswereldje te becommentariëren en, als het kan, een gevoelige snaar raken. Voor liefhebbers van waardeloze weetjes en wazige woordspelingen. En van tennis, de (zogezegd) mooiste sport ter wereld natuurlijk!
Enjoy!
Enjoy!
Teamwork (29/11/2023)
Afgelopen weekend vonden we in onze mailbox een uitnodiging om te stemmen voor de WTA Player Awards. Speelster van het jaar (Iga Swiatek), dubbelteam (Mertens-Hunter), nieuwkomer (Andreeva), meest verbeterde speelster (Zheng) en comebackspeelster van 2023. In die laatste categorie zochten we tevergeefs naar Yanina Wickmayer (of Greet Minnen, zo u wil) en daar zijn we toch een klein beetje verbolgen over. We kunnen erbij dat er vooral naar ‘grote namen’ gekeken wordt, maar wat onze Belgische dames voor mekaar gekregen hebben – nogmaals: zonder één enkele wildcard! – is toch minstens een plek in de lijst waard. Zelf gaf ‘Wicky’ al toe dat de prijs, voor haar, naar Elina Svitolina mocht gaan, die zes maanden na de geboorte van haar dochtertje Skaï haar limieten verlegde en zonder ranking terugkrabbelde naar positie 25. De andere kandidaten zijn Su-Wei Hsieh – van een sabbatjaar naar winst op Roland Garros en Wimbledon – Karolina Muchova – van WTA 133 naar WTA 8 – Anastasia Pavlyuchenkova – van WTA 365 naar WTA 58 – en Marketa Vondrousova – van WTA 105 naar Wimbledon-winst – die waarschijnlijk in de schaduw van Svitolina gaan stranden. Nu we het zo even hebben opgeschreven is het natuurlijk wel een lijstje dat kan tellen, en zullen we maar zeggen dat Wickmayer en Minnen mooi als eerste reserves zullen genoteerd staan. Trouwens, de 34-jarige Antwerpse is onze volgende gast in de podcast ‘dubbelspel’ en dat is toch ook al een mooie prijs…
Nog iets om in de agenda te plannen zijn de speeldata van de Davis Cup en de Billie Jean King Cup volgend jaar. Kroatië – België bij de mannen en de Verenigde Staten – België bij de dames. Dat zijn mooie affiches en fijne verplaatsingen, maar wel ‘straffen toebak’. De speelsters van kapitein Wim Fissette mogen op 12 en 13 april naar de USA om daar te kampen tegen Pegula, Gauff, Keys, Collins en noem er nog maar een paar op. Benieuwd trouwens of Elise Mertens het team dan zal vervoegen daar zij, om in aanmerking te komen voor de Olympische Spelen in Parijs, in principe nog één keer in de BJK Cup-selectie moet zitten. De mannen gaan op 3 en 4 februari, dus vlak na de Australian Open, op bezoek bij Coric, Gojo en dubbeltoppers Mektic, Pavic of Dodig. Niet van de poes, al is hun speerpunt Coric al enkele seizoenen een vaste klant in de lappenmand. Het zou toch leuk zijn mocht één van de twee Belgische teams zich kunnen kwalificeren voor de eindfase. Voor de dames is dat in Sevilla, terwijl de mannen opnieuw naar Malaga mogen. Vorige week konden we al zien dat de landencompetitie opnieuw aan vuur en veerkracht heeft gewonnen – de aanwezigheid van Novak Djokovic en Jannik Sinner in Zuid-Spanje zal er ook wel voor iets tussengezeten hebben – en de titel voor de Italianen was een mooie bekroning voor hun werk van de afgelopen jaren en de daaruit voortvloeiende onwaarschijnlijke breedte van hun bank. Weet u bijvoorbeeld dat de 22-jarige Matteo Arnaldi (ATP 44) in 2022 achttien (18) challenger-tornooien heeft gespeeld in eigen land? Dan kan je wel zeggen dat ook de federatie haar best heeft gedaan – Italië speelde tevens de finale van de BJK Cup! – en dat deze overwinning het werk van een team is.
Of we ook de Internationale Tennisfederatie een pluim en een duim moeten geven is een andere vraag. Die toverden weer maar eens twee wildcards voor die finalefase van de Davis Cup 2024 uit hun hoge hoed en toevalligerwijs viel dat gelukje opnieuw in de schoot van organiserend land Spanje – kunnen we ons nog wel iets bij voorstellen (de mogelijke aanwezigheid van Nadal of Alcaraz bijvoorbeeld) – maar als telkens hetzelfde land het feestje in elkaar mag steken en daardoor steevast hetzelfde land een wildcard krijgt, wordt het wel een beetje…bizar? En wat als Saoedi-Arabië binnenkort de finale mag ontvangen, gaan we dan een vrijkaart geven aan een natie zonder proftennis(sers)? Maar nog erger is die wildcard voor Groot-Brittannië eigenlijk. Was Servië misschien geen betere optie geweest? Of nummer twee in de rankings, Canada? Is dit om Andy Murray nog één laatste pleziertje te gunnen? Omdat de LTA een manche (Manchester) van de eindfase op poten zet? Of omdat de Britse tennisbond een goede bondgenoot is van de herverkozen Amerikaanse voorzitter David Haggerty? Iets zegt ons dat achter die wildcard ook heel wat teamwork zit…
Of we ook de Internationale Tennisfederatie een pluim en een duim moeten geven is een andere vraag. Die toverden weer maar eens twee wildcards voor die finalefase van de Davis Cup 2024 uit hun hoge hoed en toevalligerwijs viel dat gelukje opnieuw in de schoot van organiserend land Spanje – kunnen we ons nog wel iets bij voorstellen (de mogelijke aanwezigheid van Nadal of Alcaraz bijvoorbeeld) – maar als telkens hetzelfde land het feestje in elkaar mag steken en daardoor steevast hetzelfde land een wildcard krijgt, wordt het wel een beetje…bizar? En wat als Saoedi-Arabië binnenkort de finale mag ontvangen, gaan we dan een vrijkaart geven aan een natie zonder proftennis(sers)? Maar nog erger is die wildcard voor Groot-Brittannië eigenlijk. Was Servië misschien geen betere optie geweest? Of nummer twee in de rankings, Canada? Is dit om Andy Murray nog één laatste pleziertje te gunnen? Omdat de LTA een manche (Manchester) van de eindfase op poten zet? Of omdat de Britse tennisbond een goede bondgenoot is van de herverkozen Amerikaanse voorzitter David Haggerty? Iets zegt ons dat achter die wildcard ook heel wat teamwork zit…
Novak, no problem (23/11/2023)
We kunnen nog discussiëren over invloed, stijl of uitstraling, maar op een bepaald moment houdt het op en spreken de cijfers voor zich. Novak Djokovic is de beste tennisser aller tijden. De 36-jarige Serviër speelde dit seizoen twaalf tornooien waarbij hij acht finales haalde en zeven titels won. Hij verloor maar zes wedstrijden (op 61 matchen) in 2023. Het is trouwens van 2019 geleden dat hij nog eens meer dan zeven nederlagen op een jaar liet optekenen. Hij is net begonnen aan zijn 400ste week op nummer één en heeft stilaan alle records – vorig weekend schudde hij Roger Federer nog van zich af met een zevende ATP Finals-eindzege – op zijn naam staan. Gevraagd of het eigenlijk nog beter kan, antwoordde Djokovic in zijn gekende stijl: “Je kan volgend seizoen nog altijd de vier grandslamtitels winnen en goud in Parijs”. Angstaanjagend… voor de concurrentie.
Djokovic is zo perfectionistisch dat hij de maanzaadjes op zijn pistolet telt, vraagt om een pint te tappen met twee centimeter bier en acht centimeter kraag en zijn steak zo mager eist dat hij gewicht verliest terwijl hij ‘m opeet. Allemaal fictieve voorbeelden, daar de Serviër volgens ons brood, bier noch vlees tot zich neemt. Dat alleen al vinden wij, weinig ambitieuze bourgondische tamzakken, wel een beetje te ver gaan. Is er op deze aardkloot iemand professioneler en uitgekiender bezig met zijn sport dan ‘Nole’? Hij zit momenteel in de categorie superatleten die opvallen als ze één (1) match/koers/rit verliezen. De druk die daarmee gepaard gaat gebruikt hij, net als de negatieve energie die hij elke week krijgt van het bij zoveel dominantie duizelende publiek, om nog beter te presteren. Zijn houding en ingesteldheid leggen hem alvast geen wind- maar wel Fabergé-eieren.
Djokovic is zo perfectionistisch dat hij de maanzaadjes op zijn pistolet telt, vraagt om een pint te tappen met twee centimeter bier en acht centimeter kraag en zijn steak zo mager eist dat hij gewicht verliest terwijl hij ‘m opeet. Allemaal fictieve voorbeelden, daar de Serviër volgens ons brood, bier noch vlees tot zich neemt. Dat alleen al vinden wij, weinig ambitieuze bourgondische tamzakken, wel een beetje te ver gaan. Is er op deze aardkloot iemand professioneler en uitgekiender bezig met zijn sport dan ‘Nole’? Hij zit momenteel in de categorie superatleten die opvallen als ze één (1) match/koers/rit verliezen. De druk die daarmee gepaard gaat gebruikt hij, net als de negatieve energie die hij elke week krijgt van het bij zoveel dominantie duizelende publiek, om nog beter te presteren. Zijn houding en ingesteldheid leggen hem alvast geen wind- maar wel Fabergé-eieren.
Djokovic vindt altijd wel één uitdaging die het vuur in hem doet branden. Die 109 ATP-titels van Jimmy Connors? Hij zit aan 98. Martina Navrátilová die in 1983 op een heel seizoen maar één nederlaag liet optekenen? Kan nog beter. Een Grand Slam winnen zoals Rod Laver deed in 1962 en 1969? Hij was er in 2015, 2021 en afgelopen jaar héél dicht bij. Maar het allerstrafste blijft toch wel dat hij op vier olympische deelnames maar één keer brons (Peking 2008) wist te verzilveren. Het kan dan ook niet anders dat Parijs 2024 al een tijdje met rood omcirkeld staat in zijn agenda. Nog zo’n aandachtspuntje, de Davis Cup, wil hij deze week nog snel meepikken. Dertien jaar na de laatste titel in de landencompetitie van Servië mag er nog eentje bij om zijn helden- en godenstatus nog wat aan te dikken in zijn vaderland.
Als men vraagt wat Djokovic er zo bovenuit doet steken, zullen de meeste mensen antwoorden: zijn superieure flexibiliteit, zijn mentaliteit uit roestvrij staal of zonder meer zijn return die de beste is op deze planeet. Maar in Turijn tijdens de Masters, was het zijn opslag die opviel in alle soberheid. In de finale serveerde hij aan 70 procent gemiddeld (eerste opslagen) terwijl hij in 90 procent van de gevallen de bal op vijf à tien centimeter van de (zij- of midden)lijn legde. Djokovic is misschien niet de hardste serveerder, maar kan met zijn plaatsing zo’n druk zetten en een voordeelsituatie opbouwen dat je je als tegenstander bij de keel gegrepen voelt. Zeker als je weet dat hij mogelijk nog beter is in de returngames. Op de U.S. Open kwam Djokovic in de finale tegen Daniil Medvedev aandraven met een doorgedreven staaltje serve and volley. Terwijl de Rus buiten het stadion stond om te retourneren, kon hij een karrenvracht simpele punten bij elkaar rapen door zijn aanvallend stramien te volgen.
De tactische capaciteit van Djokovic, en zijn wil om voortdurend na te denken en te evolueren – gecombineerd met zijn jarenlang opgebouwde ervaring en nog steeds groeiende ambitie – maakt van hem vandaag nog altijd een oninneembare vesting. De jongere garde bestookt hem wel met hun niet onaanzienlijk arsenaal aan wapens, maar als er een doorbraak dreigt – zie Jannik Sinner dit weekend of Carlos Alcaraz in Cincinnati – maakt Djokovic het hen weer een beetje lastiger en verstevigt hij de vestingmuur weer wat. Ook volgend jaar lijkt het weer ‘Novak, no problem’ te worden op de tour. Tenzij de terugkeer van die Spaanse superman voor wat ophef en turbulentie zorgt natuurlijk…
Als men vraagt wat Djokovic er zo bovenuit doet steken, zullen de meeste mensen antwoorden: zijn superieure flexibiliteit, zijn mentaliteit uit roestvrij staal of zonder meer zijn return die de beste is op deze planeet. Maar in Turijn tijdens de Masters, was het zijn opslag die opviel in alle soberheid. In de finale serveerde hij aan 70 procent gemiddeld (eerste opslagen) terwijl hij in 90 procent van de gevallen de bal op vijf à tien centimeter van de (zij- of midden)lijn legde. Djokovic is misschien niet de hardste serveerder, maar kan met zijn plaatsing zo’n druk zetten en een voordeelsituatie opbouwen dat je je als tegenstander bij de keel gegrepen voelt. Zeker als je weet dat hij mogelijk nog beter is in de returngames. Op de U.S. Open kwam Djokovic in de finale tegen Daniil Medvedev aandraven met een doorgedreven staaltje serve and volley. Terwijl de Rus buiten het stadion stond om te retourneren, kon hij een karrenvracht simpele punten bij elkaar rapen door zijn aanvallend stramien te volgen.
De tactische capaciteit van Djokovic, en zijn wil om voortdurend na te denken en te evolueren – gecombineerd met zijn jarenlang opgebouwde ervaring en nog steeds groeiende ambitie – maakt van hem vandaag nog altijd een oninneembare vesting. De jongere garde bestookt hem wel met hun niet onaanzienlijk arsenaal aan wapens, maar als er een doorbraak dreigt – zie Jannik Sinner dit weekend of Carlos Alcaraz in Cincinnati – maakt Djokovic het hen weer een beetje lastiger en verstevigt hij de vestingmuur weer wat. Ook volgend jaar lijkt het weer ‘Novak, no problem’ te worden op de tour. Tenzij de terugkeer van die Spaanse superman voor wat ophef en turbulentie zorgt natuurlijk…
Dubbelrol (16/11/2023)
Omdat we niet genoeg kregen van die Belgische zege op Hongarije voorbije weekend in Charleroi, breidden we er nog een vervolg aan door op maandag een uurtje aan tafel te gaan zitten met Yanina Wickmayer. Een zeer interessante babbel met de ‘mama’ van het Belgische team. (Bij interesse: Yanina Wickmayer, op haar 34ste beter dan ooit: “Kiezen tussen mama zijn en tennisspeelster zijn is soms hartverscheurend” | Tennis | hln.be) ‘Wicky’ kwam rechtsreeks van Charleroi en maakte, ondanks een verkoudheid, toch nog tijd voor ons terwijl ze sinds gisteren alweer in Parijs vertoeft waar ze interclub speelt voor Tennis Club de Paris. Respect!
Wickmayer wist te vertellen dat de ‘nabespreking’ van de overwinning zondag rustig was verlopen daar zijzelf, begrijpelijk, moe was en heel wat ploegleden op maandag andere afspraken hadden. Zo vertrok Marie Benoît naar het Portugese Funchal en Sofia Costoulas naar het Luxemburgse Pétange. Kapitein Wim Fissette zat dan weer op een vliegtuig richting Los Angeles waar hij de laatste hand gaat leggen aan de voorbereiding van de comeback van Naomi Osaka. Benieuwd hoe dat duo op de tour zal ontvangen worden bij hun rentree in Brisbane. De breuk van Fissette met zijn pupil Qinwen Zheng werd in diens entourage en in Chinese middens zeer slecht verteerd, al zou er eigenlijk, zoals zo vaak, beter eerst in eigen boezem gekeken worden. De reden waarom de Limburgse topcoach zijn contract kon stopzetten was omdat de managers van die toppers (in spe) telkens een zodanig open contract opstellen. Dit doen ze opdat hun speelster er te allen tijde onderuit kan als het niet klikt met de trainer. Als dan eens de coach de stekker eruit trekt – wat, toegegeven, uiterst zelden gebeurt – is het kot te klein natuurlijk. Nu, het zal wel koelen zonder blazen en naar we horen staat Osaka te popelen om opnieuw te vlammen. Dit zou heel wat aandacht snel kanaliseren naar de sportieve prestaties.
Australië zal trouwens weer enkele ‘nieuwe’ mama’s mogen ontvangen. Naast Osaka keert ook nog Angelique Kerber terug, terwijl Belinda Bencic in blijde verwachting is (om na het moederschap een comeback te maken). Wickmayer vertelde ons dat ze op de laatste US Open overstelpt werd met vragen door de Zwitserse olympische kampioene. Twee maanden geleden kon de Antwerpse de link nog niet leggen, maar nu Bencic het blijde nieuws kenbaar heeft gemaakt, snapt ze het beter. “Ikzelf ben pas op mijn 31ste voor een kindje gegaan omdat ik ergens schrik had om de stap te zetten (met betrekking tot haar tenniscarrière, red)”, zei Wickmayer. “Ik denk wel dat we nu naar een trend gaan waarbij vrouwen jonger mama kunnen worden. De WTA is daaromtrent ook stappen aan het zetten met bijvoorbeeld een beschermde ranking die is aangepast. Ik krijg alleszins heel veel vragen van andere meisjes. Maar voor iedereen is de situatie anders natuurlijk. Die toppers beschikken bijvoorbeeld over dagnanny’s en nachtnanny’s… Ik was thuis de nachtnanny! Maar sowieso is het mooi dat het aan het evolueren is. Een vrouw zou niet moeten kiezen tussen een carrière en het moederschap.”
Om nog even terug te komen op het Billy Jean King Cup-duel van afgelopen weekend. Zoals u wellicht weet werd Canada in Sevilla wereldkampioen en dat met een ploeg die bestond uit een subtopper uit de top 40, een achttienjarig talent, een ervaren speelster en enkele degelijke dubbelspecialisten. De vergelijking met België is snel gemaakt, temeer daar ons land in april in Vancouver met 2-3 verloor van die Canadese ploeg die zes maanden later de titel mag vieren. Als de planeten goed staan (en de loting meevalt) zit zo’n stuntje er voor de Belgische dames dus in theorie ook in. Daarvoor zou Elise Mertens wel weer moeten aansluiten, iets waar Fissette wel goede hoop op had. Mertens zit momenteel op een cruise te genieten van een welverdiende vakantie, dus we kunnen het haar niet vragen, maar wij gaan er vanuit dat de beste dubbelspeelster ter wereld volgend jaar van de partij zal zijn. Om mee te doen op de Olympische Spelen in Parijs zal Mertens immers, volgens onze interpretatie, nog één keer aanwezig moeten zijn op een Billy Jean King Cup-event en die kans krijgt ze normaliter in april volgend jaar. Het is nog onduidelijk met wie de Hamontse kan/wil aantreden in het dubbelspel op de Olympische Spelen. Ze start haar seizoen alvast, en naar alle waarschijnlijkheid, opnieuw met Su-Wei Hsieh. Met de bijna 38-jarige Taiwanese won onze landgenote twee jaar geleden de titel in Wimbledon en haalde ze de finale van de WTA Finals. Dat wordt weer heel wat dubbelplezier in 2024 lijkt ons.
Australië zal trouwens weer enkele ‘nieuwe’ mama’s mogen ontvangen. Naast Osaka keert ook nog Angelique Kerber terug, terwijl Belinda Bencic in blijde verwachting is (om na het moederschap een comeback te maken). Wickmayer vertelde ons dat ze op de laatste US Open overstelpt werd met vragen door de Zwitserse olympische kampioene. Twee maanden geleden kon de Antwerpse de link nog niet leggen, maar nu Bencic het blijde nieuws kenbaar heeft gemaakt, snapt ze het beter. “Ikzelf ben pas op mijn 31ste voor een kindje gegaan omdat ik ergens schrik had om de stap te zetten (met betrekking tot haar tenniscarrière, red)”, zei Wickmayer. “Ik denk wel dat we nu naar een trend gaan waarbij vrouwen jonger mama kunnen worden. De WTA is daaromtrent ook stappen aan het zetten met bijvoorbeeld een beschermde ranking die is aangepast. Ik krijg alleszins heel veel vragen van andere meisjes. Maar voor iedereen is de situatie anders natuurlijk. Die toppers beschikken bijvoorbeeld over dagnanny’s en nachtnanny’s… Ik was thuis de nachtnanny! Maar sowieso is het mooi dat het aan het evolueren is. Een vrouw zou niet moeten kiezen tussen een carrière en het moederschap.”
Om nog even terug te komen op het Billy Jean King Cup-duel van afgelopen weekend. Zoals u wellicht weet werd Canada in Sevilla wereldkampioen en dat met een ploeg die bestond uit een subtopper uit de top 40, een achttienjarig talent, een ervaren speelster en enkele degelijke dubbelspecialisten. De vergelijking met België is snel gemaakt, temeer daar ons land in april in Vancouver met 2-3 verloor van die Canadese ploeg die zes maanden later de titel mag vieren. Als de planeten goed staan (en de loting meevalt) zit zo’n stuntje er voor de Belgische dames dus in theorie ook in. Daarvoor zou Elise Mertens wel weer moeten aansluiten, iets waar Fissette wel goede hoop op had. Mertens zit momenteel op een cruise te genieten van een welverdiende vakantie, dus we kunnen het haar niet vragen, maar wij gaan er vanuit dat de beste dubbelspeelster ter wereld volgend jaar van de partij zal zijn. Om mee te doen op de Olympische Spelen in Parijs zal Mertens immers, volgens onze interpretatie, nog één keer aanwezig moeten zijn op een Billy Jean King Cup-event en die kans krijgt ze normaliter in april volgend jaar. Het is nog onduidelijk met wie de Hamontse kan/wil aantreden in het dubbelspel op de Olympische Spelen. Ze start haar seizoen alvast, en naar alle waarschijnlijkheid, opnieuw met Su-Wei Hsieh. Met de bijna 38-jarige Taiwanese won onze landgenote twee jaar geleden de titel in Wimbledon en haalde ze de finale van de WTA Finals. Dat wordt weer heel wat dubbelplezier in 2024 lijkt ons.
Het uitgeslapen everzwijn (09/11/2023)
Als we het duel tussen België en Hongarije in de Dôme van Charleroi moeten afmeten aan de hand van de inrichting van de perszaal in de baskettempel, dan gaan we een zéér fijn weekend tegemoet. Lekker eten en (witte of rode) drank zijn overvloedig aanwezig, en daarnaast zitten we op amper een stoelverschuiving van de perszitjes hoog in de tribune. Prima werk dus van de mediamensen bij de beide federaties. U kent ons ondertussen ook en weet dat we omwille van onze ascetische en professionele levenshouding niets tot ons genomen hebben van het nochtans uitnodigende buffet. Dat kwam uiteindelijk goed van pas daar we bij het buitenrijden van Charleroi op de autostrade een, weliswaar niet meer zo levend, everzwijn moesten ontwijken. Met van die onverwachte obstakels zal het Belgische team zaterdag en zondag mogelijk ook moeten zien af te rekenen.
De hongerige Hongaren komen immers, zoals eerder gemeld, met een homogene ploeg naar ons land afgezakt, maar dat schrikt kapitein Wim Fissette niet af om België als favoriet naar voren te schuiven. “De arena is mooi en de baan speelt ook goed”, stak de Truienaar dinsdag van wal. “Ik voel veel enthousiasme bij de speelsters om eindelijk nog eens in België te spelen. Ik ga daarbij uit van de kwaliteiten van mijn dames – Yanina (Wickmayer) en Greet (Minnen) hebben er een fantastisch seizoen opzitten – en wij gaan ervan uit dat wij in principe beter zijn. Zij hebben een aantal degelijke speelsters maar die kennen we goed. Het is zeker een niet te onderschatten tegenstander, elke wedstrijd zal een gevecht worden, maar ik zie ons wel als favoriet, ja.”
In de eerste plaats zal er dit weekend naar de twee bovenstaande speelsters gekeken worden. Na een sterk seizoen waar beide meer dan 100 wedstrijden op de teller hebben (enkel en dubbel), komt deze opdracht er precies nog zo’n beetje bij. “Het is een lang maar zeer positief jaar geweest”, zo verwoorde Wicky het eindeseizoensgevoel. “We hebben allebei na Roemenië (Cluj – 16 oktober) even kunnen rusten en ik heb vorige week al een goede trainingsfase gehad. Ik ben heel blij om nog eens in eigen land te kunnen spelen. Dat is heel lang geleden (2019 – België vs. Spanje in Kortrijk). Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik aan vakantie toe ben.” Voor Minnen (vier selecties, drie keer meegedaan) is het zelfs de allereerste keer dat ze in eigen land aantreedt! “Ik ben daar dan ook superblij om”, aldus de Turnhoutse. “Daar kijk ik enorm naar uit. Ik ben zeker 100 procent klaar om hier nog een laatste keer te knallen.”
Voor de andere meisjes – Marie Benoît speelde in 2016 in het Israëlische Eilat mee (dubbel met An-Sophie Mestach) in een 3-0-zege op Bulgarije en Sofia Costoulas deed al eerder wat ervaring op in de schoot van de ploeg – zal in de eerste plaats en in theorie een supportersrol voorbehouden zijn. De benjamin van het team viel trouwens op met haar roze, futuristische schoenen die ons zonder meer fascineerden. Dubbelspecialiste Kimberly Zimmerman heeft dan weer een, jawel, dubbele rol binnen het team. Als nummer 64 van de wereld kan ze wel degelijk opgesteld worden in het afsluitende dubbelspel, en bovendien speelde ze een viertal tornooien met de Hongaarse Anna Bondár. “We hebben elkaar wat geplaagd de voorbije weken”, lachte Zimmerman. “Zij is een vriendin naast de baan maar we zijn hier voor de zege natuurlijk. Of ik een soort spionne ben? Nee, dat is niet nodig. Ik denk dat Wim en Kirsten (Flipkens) genoeg ervaring hebben om het spel van de tegenstreefsters te analyseren.”
Je weet toch maar nooit daar de skipper en zijn assistent eerst nog obstakel nummer één uit de weg moeten zien te ruimen: hun jetlag! Flipper kwam rechtsreeks aan uit Cancún (Mexico) terwijl Fissette een dag eerder van Los Angeles naar huis vloog (waar de trainingen met Naomi Osaka trouwens uitstekend verlopen!). Voor beide mentors geldt eigenlijk hetzelfde als voor het hele team wanneer ze dit duel met de Hongaarse dames zullen aanvangen: ze kunnen maar beter uitgeslapen aan de start verschijnen! Als dat niet het geval is, kunnen er wel eens accidentjes gebeuren. Vraag dat maar aan dat everzwijn op de autostrade even buiten Charleroi.
In de eerste plaats zal er dit weekend naar de twee bovenstaande speelsters gekeken worden. Na een sterk seizoen waar beide meer dan 100 wedstrijden op de teller hebben (enkel en dubbel), komt deze opdracht er precies nog zo’n beetje bij. “Het is een lang maar zeer positief jaar geweest”, zo verwoorde Wicky het eindeseizoensgevoel. “We hebben allebei na Roemenië (Cluj – 16 oktober) even kunnen rusten en ik heb vorige week al een goede trainingsfase gehad. Ik ben heel blij om nog eens in eigen land te kunnen spelen. Dat is heel lang geleden (2019 – België vs. Spanje in Kortrijk). Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik aan vakantie toe ben.” Voor Minnen (vier selecties, drie keer meegedaan) is het zelfs de allereerste keer dat ze in eigen land aantreedt! “Ik ben daar dan ook superblij om”, aldus de Turnhoutse. “Daar kijk ik enorm naar uit. Ik ben zeker 100 procent klaar om hier nog een laatste keer te knallen.”
Voor de andere meisjes – Marie Benoît speelde in 2016 in het Israëlische Eilat mee (dubbel met An-Sophie Mestach) in een 3-0-zege op Bulgarije en Sofia Costoulas deed al eerder wat ervaring op in de schoot van de ploeg – zal in de eerste plaats en in theorie een supportersrol voorbehouden zijn. De benjamin van het team viel trouwens op met haar roze, futuristische schoenen die ons zonder meer fascineerden. Dubbelspecialiste Kimberly Zimmerman heeft dan weer een, jawel, dubbele rol binnen het team. Als nummer 64 van de wereld kan ze wel degelijk opgesteld worden in het afsluitende dubbelspel, en bovendien speelde ze een viertal tornooien met de Hongaarse Anna Bondár. “We hebben elkaar wat geplaagd de voorbije weken”, lachte Zimmerman. “Zij is een vriendin naast de baan maar we zijn hier voor de zege natuurlijk. Of ik een soort spionne ben? Nee, dat is niet nodig. Ik denk dat Wim en Kirsten (Flipkens) genoeg ervaring hebben om het spel van de tegenstreefsters te analyseren.”
Je weet toch maar nooit daar de skipper en zijn assistent eerst nog obstakel nummer één uit de weg moeten zien te ruimen: hun jetlag! Flipper kwam rechtsreeks aan uit Cancún (Mexico) terwijl Fissette een dag eerder van Los Angeles naar huis vloog (waar de trainingen met Naomi Osaka trouwens uitstekend verlopen!). Voor beide mentors geldt eigenlijk hetzelfde als voor het hele team wanneer ze dit duel met de Hongaarse dames zullen aanvangen: ze kunnen maar beter uitgeslapen aan de start verschijnen! Als dat niet het geval is, kunnen er wel eens accidentjes gebeuren. Vraag dat maar aan dat everzwijn op de autostrade even buiten Charleroi.
Gemene goulash (03/11/2023)
Bertalan Csoknyai. Laat deze naam vallen bij Ann Devries, Sabine Appelmans of Johan Van Herck en zij zullen een glimlach niet kunnen onderdrukken. Deze Hongaar, eigenaar van een geborstelde moustache waarmee je na een zware zomer een barbecue weer piekfijn kan krijgen, was eind jaren ’80 een tijdlang hoofdcoach op het topsportcentrum van Tennis Vlaanderen in Wilrijk. In die hoedanigheid trainden wij ook nog onder hem. Hij was streng en gedisciplineerd maar had ook humor en een bepaalde zachtheid over hem die hij uitte in een soort Neder-Hongaars. ‘Spiel maal een kleintje tegen die backhand’, vertelde hij ons.(Een slice halfweg de baan aan de backhandzijde, interpreteerden wij). Csoknyai was de eerste Magyaar die we leerden kennen.
Andrea Temesvári was dan weer de eerste paardenstaart die onze interesse in het dierenrijk aanwakkerde. De blonde Hongaarse won op haar zestiende het tornooi van Perugia (Italian Open indertijd) en het U.S. Clay Courts-tornooi (In Indianapolis) waardoor ze de top tien van de wereld binnenkwam. Door de WTA-bonzen werd ze prompt even als dé toekomst van het damestennis aangeprezen vanwege haar stijl, talent én vrouwelijkheid. Om maar te zeggen dat ze begin jaren ’90 ook niet van gisteren waren. Blessures zorgden ervoor dat Temesvári geen apart hoofdstuk kreeg in de tennisgeschiedenisboeken maar in de Hongarije is ze vanzelfsprekend wel een wereldster. Twintig jaar geleden was ze kapitein van het Fed Cup-team.
Uit het blote hoofd hebben we het moeilijk om zomaar andere Hongaarse ‘sterren’ op te noemen. Timea Babos is misschien de meest voor de hand liggende vedette. De meervoudige grandslamkampioene in het dubbelspel, voormalige nummer een ook in die discipline, stond aan de zijde van onze Kirsten Flipkens tijdens diens allerlaatste wedstrijd op Wimbledon dit jaar. De assistent-coach van het Belgische Billy Jean King Cup-team zal dan ook geen moeite hebben om haar spel uit te leggen aan enkele novices in het Belgische team dat het volgende week opneemt tegen Hongarije in de Play Offs, waarbij de winnaars een duel (in april) mogen spelen om zich te kwalificeren voor de eindfase eind volgend jaar. De weg is dus nog lang naar die landenfinale maar start wel in Charleroi. Door het wegvallen, omwille van uiteenlopende redenen, van Elise Mertens, Alison Van Uytvanck, Maryna Zanevska en Ysaline Bonaventure mist kapitein Wim Fissette quasi een volledige en zeker volwaardige ploeg. Toch knap dat er met Greet Minnen, Yanina Wickmayer, Marie Benoit, Kimberly Zimmerman en de achttienjarige Sofia Costoulas toch nog een zeer proper vijfspan in de Dôme kan opdraven. Zo slecht gaat het dan toch niet met dat Belgische tennis.
Voor die laatste drie zal het alleszins een eerste en unieke ervaring worden in het Zwarte Land. Een kans misschien ook om een beetje uit de schaduw te treden en te tonen waar ze de laatste maanden mee bezig zijn geweest. Benoit won eerder dit jaar toch het ITF-tornooi in het Schotse Glasgow door in de finale voormalig nummer 39 van de wereld Heather Watson te verslaan! En Zimmerman heeft toch al twee WTA-dubbeltitels (en twee finales) op haar palmares staan! En van Costoulas willen we graag zien of de vooruitgang in de rankings ook zichtbaar is op het terrein. Als de kans zich voordoet natuurlijk want het belangrijkste blijft vanzelfsprekend wel dat België zich plaatst voor de volgende ronde. Met Anna Bondar, Dalma Galfi, Fanny Stollar, Babos en Reka Luca Rani – dit wordt haar 40ste(!) ontmoeting – brengt Hongarije immers een zeer ervaren ploeg op de been. Alles zal uit de kast moeten gehaald worden om deze homogene tegenstander met lege handen – een pak chocolade, een pak friet of een pak voor de broek kunnen ze krijgen – naar huis te sturen. De steun van de Belgische fans is dan ook meer dan welkom. Wij horen dat skipper Fissette een gemene goulash kan maken. Liefst ook van de Hongaarse dames volgende week.
Uit het blote hoofd hebben we het moeilijk om zomaar andere Hongaarse ‘sterren’ op te noemen. Timea Babos is misschien de meest voor de hand liggende vedette. De meervoudige grandslamkampioene in het dubbelspel, voormalige nummer een ook in die discipline, stond aan de zijde van onze Kirsten Flipkens tijdens diens allerlaatste wedstrijd op Wimbledon dit jaar. De assistent-coach van het Belgische Billy Jean King Cup-team zal dan ook geen moeite hebben om haar spel uit te leggen aan enkele novices in het Belgische team dat het volgende week opneemt tegen Hongarije in de Play Offs, waarbij de winnaars een duel (in april) mogen spelen om zich te kwalificeren voor de eindfase eind volgend jaar. De weg is dus nog lang naar die landenfinale maar start wel in Charleroi. Door het wegvallen, omwille van uiteenlopende redenen, van Elise Mertens, Alison Van Uytvanck, Maryna Zanevska en Ysaline Bonaventure mist kapitein Wim Fissette quasi een volledige en zeker volwaardige ploeg. Toch knap dat er met Greet Minnen, Yanina Wickmayer, Marie Benoit, Kimberly Zimmerman en de achttienjarige Sofia Costoulas toch nog een zeer proper vijfspan in de Dôme kan opdraven. Zo slecht gaat het dan toch niet met dat Belgische tennis.
Voor die laatste drie zal het alleszins een eerste en unieke ervaring worden in het Zwarte Land. Een kans misschien ook om een beetje uit de schaduw te treden en te tonen waar ze de laatste maanden mee bezig zijn geweest. Benoit won eerder dit jaar toch het ITF-tornooi in het Schotse Glasgow door in de finale voormalig nummer 39 van de wereld Heather Watson te verslaan! En Zimmerman heeft toch al twee WTA-dubbeltitels (en twee finales) op haar palmares staan! En van Costoulas willen we graag zien of de vooruitgang in de rankings ook zichtbaar is op het terrein. Als de kans zich voordoet natuurlijk want het belangrijkste blijft vanzelfsprekend wel dat België zich plaatst voor de volgende ronde. Met Anna Bondar, Dalma Galfi, Fanny Stollar, Babos en Reka Luca Rani – dit wordt haar 40ste(!) ontmoeting – brengt Hongarije immers een zeer ervaren ploeg op de been. Alles zal uit de kast moeten gehaald worden om deze homogene tegenstander met lege handen – een pak chocolade, een pak friet of een pak voor de broek kunnen ze krijgen – naar huis te sturen. De steun van de Belgische fans is dan ook meer dan welkom. Wij horen dat skipper Fissette een gemene goulash kan maken. Liefst ook van de Hongaarse dames volgende week.