Column - De gevoelige snaar - september - Tennis en Padel Vlaanderen
Column - De gevoelige snaar - september 2023
Voorzichtig racen naar de top (26/09/2023)
Toen we vorige week Gilles-Arnaud Bailly spraken op de persconferentie van de European Open – nog achttien keer slapen voor de start! – was hij lichtjes nerveus door het op til zijnde rijexamen de volgende dag. Wij wilden hem een hart onder de riem steken door te stellen dat de vrucht onzer lendenen het in de zomer er uitstekend vanaf had gebracht in Alken – waar ook Bailly zich in het verkeer zou storten – ware het niet dat onze zoon in Bree zijn rijbewijs had gehaald. Wij zaten daar zelf bij! Gelukkig dat we geen test moeten afleggen voor ons geheugen want de slaagkansen lijken ons gering.
Ter zake! Bailly kreeg, net als Alexander Blockx, dus een mooie wildcard voor de kwalificaties van het ATP 250-tornooi in Antwerpen. Net een jaar na die fameuze allereerste ATP-wedstrijd van de sympathieke Bilzenaar tegen David Goffin in diezelfde Lotto Arena was het wel een mooi moment om een eerste evaluatie van zijn evolutie te maken. Bailly ging van plaats 1185 naar 639 op de wereldranking. Best oké! Hij speelde in 2023 20 tornooien, pakte één 15.000 dollar-titel mee en haalde één Future-finale. Van de negen hem door die eerste plaats op de juniorenwereldranglijst geschonken wildcards verzilverde hij er al zes – hij speelt de volgende weken nog in Lissabon en Malaga – en op dat challenger-niveau won hij twee wedstrijden, waarvan zijn laatste wapenfeit in het Poolse Szczecin – winst op de nummer 163 van de wereld – een opstekertje was.
“Het was geen makkelijk jaar voor mij”, legde Bailly nochtans uit. “Als je zo’n resultaat neerzet zoals vorig jaar tegen David (6-7, 7-5, 4-6), dan denk je dat het allemaal heel erg snel zal gaan. Maar in die kleinere tornooien spelen die kerels ook allemaal goed tennis. Het was daarom een zwaar seizoen maar wel met veel leerrijke ervaringen. Al hoop ik wel om volgend jaar iets vlotter in de rankings te klimmen.” Op die wereldranglijst staan er tien achttienjarigen voor hem waarbij alleen het Franse talent Gabriel Debru jonger is dan Bailly. Hij lijkt dus min of meer op schema te zitten maar als je jong bent wil je nu eenmaal dat alles goed vooruit gaat. Iets meer dan een jaar geleden speelden Bailly en Blockx nog de finale van de Summer Cup – landencompetitie onder achttien die ze dit jaar wél wonnen tegen Frankrijk – tegen de fantasten Arthur Fils en Luca Van Assche, beiden vandaag in de top 70. “Bij die mannen gaat het bijzonder snel”, zuchtte de Limburger. “In de finale van de zomercup vorig jaar speelde Alexander tegen Fils en vond ik Alexander nog de betere speler…Iedereen schrijft natuurlijk zijn eigen verhaal. Vanzelfsprekend zou ik graag zo’n progressie laten optekenen maar zo werkt de tenniswereld nu eenmaal niet.”
De overschakeling van het juniorentennis – waar Bailly voornamelijk matchen won – naar het mannencircuit – waar hij dit seizoen negentien keer in het zand beet op 37 wedstrijden – vergt geduld en weerbaarheid. “Bij de junioren heb ik heel goed gepresteerd en nu moet ik me aanpassen”, gaf hij toe. “Veel mensen hebben me gezegd dat ik meer zou verliezen en ik was er dus op voorbereid maar dat wil niet zeggen dat het (mentaal) makkelijk is. Ik hoop wel dat het de volgende jaren beter zal gaan. Ik wil in 2025 aan de kwalificaties van de grandslamtornooi meedoen. Dat wordt mijn doel.” Daarvoor moet hij in zijn tennis natuurlijk ook nog stappen zetten. “Mijn opslag blijft een belangrijk werkpunt”, aldus de talentvolle tiener. “In de rally ben ik heel standvastig. Maar de service en de return zijn de voornaamste aandachtspunten. Ik heb dit jaar ook veel matchen in drie sets verloren (vier). Op de belangrijke momenten hebben die mannen nog net iets meer ervaring. Maar des te meer ondervinding ik kan opdoen, hoe sneller ik het in mijn voordeel kan laten uitdraaien.”
Bailly hoopt zich te kwalificeren op de European Open om dan een leuke affiche te loten. “Het zou geweldig zijn als ik tegen een toptienspeler (Tsitsipas, Sinner) zou kunnen uitkomen. Of waarom niet tegen Fils, die op een jaar tijd in de top 50 is terechtgekomen. Dat zou ongelooflijk zijn.” Net als met het autorijden is het voor de jeugd belangrijk om ervaringen op te doen om daaruit te kunnen leren, zodat ze voorzichtig naar de top kunnen racen. Ah ja, dat doet ons eraan denken: hoe was het nog afgelopen met dat rijexamen van Bailly, vraagt u? Wel, euh, laat ons zeggen, dat hij beter naar Bree was gegaan…
“Het was geen makkelijk jaar voor mij”, legde Bailly nochtans uit. “Als je zo’n resultaat neerzet zoals vorig jaar tegen David (6-7, 7-5, 4-6), dan denk je dat het allemaal heel erg snel zal gaan. Maar in die kleinere tornooien spelen die kerels ook allemaal goed tennis. Het was daarom een zwaar seizoen maar wel met veel leerrijke ervaringen. Al hoop ik wel om volgend jaar iets vlotter in de rankings te klimmen.” Op die wereldranglijst staan er tien achttienjarigen voor hem waarbij alleen het Franse talent Gabriel Debru jonger is dan Bailly. Hij lijkt dus min of meer op schema te zitten maar als je jong bent wil je nu eenmaal dat alles goed vooruit gaat. Iets meer dan een jaar geleden speelden Bailly en Blockx nog de finale van de Summer Cup – landencompetitie onder achttien die ze dit jaar wél wonnen tegen Frankrijk – tegen de fantasten Arthur Fils en Luca Van Assche, beiden vandaag in de top 70. “Bij die mannen gaat het bijzonder snel”, zuchtte de Limburger. “In de finale van de zomercup vorig jaar speelde Alexander tegen Fils en vond ik Alexander nog de betere speler…Iedereen schrijft natuurlijk zijn eigen verhaal. Vanzelfsprekend zou ik graag zo’n progressie laten optekenen maar zo werkt de tenniswereld nu eenmaal niet.”
De overschakeling van het juniorentennis – waar Bailly voornamelijk matchen won – naar het mannencircuit – waar hij dit seizoen negentien keer in het zand beet op 37 wedstrijden – vergt geduld en weerbaarheid. “Bij de junioren heb ik heel goed gepresteerd en nu moet ik me aanpassen”, gaf hij toe. “Veel mensen hebben me gezegd dat ik meer zou verliezen en ik was er dus op voorbereid maar dat wil niet zeggen dat het (mentaal) makkelijk is. Ik hoop wel dat het de volgende jaren beter zal gaan. Ik wil in 2025 aan de kwalificaties van de grandslamtornooi meedoen. Dat wordt mijn doel.” Daarvoor moet hij in zijn tennis natuurlijk ook nog stappen zetten. “Mijn opslag blijft een belangrijk werkpunt”, aldus de talentvolle tiener. “In de rally ben ik heel standvastig. Maar de service en de return zijn de voornaamste aandachtspunten. Ik heb dit jaar ook veel matchen in drie sets verloren (vier). Op de belangrijke momenten hebben die mannen nog net iets meer ervaring. Maar des te meer ondervinding ik kan opdoen, hoe sneller ik het in mijn voordeel kan laten uitdraaien.”
Bailly hoopt zich te kwalificeren op de European Open om dan een leuke affiche te loten. “Het zou geweldig zijn als ik tegen een toptienspeler (Tsitsipas, Sinner) zou kunnen uitkomen. Of waarom niet tegen Fils, die op een jaar tijd in de top 50 is terechtgekomen. Dat zou ongelooflijk zijn.” Net als met het autorijden is het voor de jeugd belangrijk om ervaringen op te doen om daaruit te kunnen leren, zodat ze voorzichtig naar de top kunnen racen. Ah ja, dat doet ons eraan denken: hoe was het nog afgelopen met dat rijexamen van Bailly, vraagt u? Wel, euh, laat ons zeggen, dat hij beter naar Bree was gegaan…
Wees gegroet, Maria (19/09/2023)
Wij zijn katholiek opgevoed en vergeven nog altijd een ander zeven maal 77 maal tenzij…België had verloren van Oezbekistan. Wij weten maar al te goed wat voor druk er komt kijken bij een favorietenrol maar deze lat mocht niet lager gelegd worden. Zelfs zonder David Goffin, een stoomoven in de Alverberghal en met een stel aanklampende Oezbeken moest deze klus geklaard zien te worden. Toch kunnen we niet ontkennen dat we afgelopen weekend af en toe stiekem een schietgebedje hebben gepreveld. “Dat is de Davis Cup”, legde connaisseur en kapitein Steve Darcis zaterdag nog uit. “In één match kan zo’n gast boven zich uitstijgen. Heeft niets te verliezen en kan daardoor zonder stress tennissen. Kan hij de regelmaat vinden die hij doordeweeks niet opbrengt. Wordt hij omkaderd door een gehele staf, wat hem al die andere momenten op het circuit niet te beurt valt. Put hij daar vertrouwen uit.” Vandaar het tennis, vandaar de spanning.
Die nervositeit zit ook vandaag nog altijd rond het hele Davis Cup-gebeuren. Vijf jaar geleden nam ex-voetballer Gerard Piqué en zijn bedrijfje Kosmos de ‘bazaar’ over en wilden ze er over 25 jaar drie miljard euro inpompen om het format heruit te vinden en het product sexy te maken. De ‘World Cup of Tennis’ was geboren. Maar het kindje was erg lelijk en werd na vruchteloze opsmukpogingen te vondeling gelegd en opgehaald door de ITF (medeverantwoordelijk voor dit fiasco want vijf jaar terug alle eieren in de Spaanse mand gelegd). Wij zullen nooit vergeten dat we in 2018 bij de eerste poging tot wereldbeker en net voor het duel België – Colombia in Madrid een foto tweetten van de quasi lege tribunes, waarna we een antwoord kregen van Piqué zelf met een beeld van (een heel klein beetje) minder lege tribunes. We hadden onze ‘fifteen seconds of fame’ vast en krijgen tot op de dag van vandaag(!) nog reacties op die post. Het toonde voor ons alleen maar aan dat ze toen al onzeker waren over de uitkomst/toekomst van de Davis Cup. Het format is ondertussen nog altijd niet perfect want de volgende finalefase in Malaga wordt afgewerkt zonder gastland Spanje en dreigt daardoor weer een fiasco te worden. Stan Wawrinka, een ancien, legde de vinger nog eens op de wonde afgelopen weekend door onder meer te tweeten dat de ITF mensen zou betalen om met een landenshirt naar keuze naar Zuid-Spanje af te reizen voor de finale. Dit is op zijn minst geen goed teken en doet denken aan de wereldbeker voetbal in Qatar.
Simpel is het echter allemaal niet. Zomaar terugschakelen naar het vorige format, met vier ontmoetingen per jaar in uit -en thuisduels, is geen zekerheidje om alle toppers opnieuw aan boord te krijgen. Dat was het probleem vijf jaar geleden en waarom Piqué dacht dat een wereldkampioenschap op één locatie de oplossing zou zijn. Het werkte niet maar wat is dan het alternatief? “Ik heb ook geen oplossing”, gaf Darcis toe. “Maar dit is gewoon belachelijk. Als je ziet hoeveel volk dat er op bepaalde plekken (waar de poulefase plaatsvindt) is dan heb je zin om te huilen. We hebben er deze week veel over gepraat. Misschien moet de competitie over twee jaar gespreid worden of om de twee jaar gehouden worden. Niet ieder jaar lijkt mij logischer, om de toppers toch geïnteresseerd te houden. We zullen zien wat er beslist wordt maar dit is van een triestigheid die geen naam heeft.”
Vanzelfsprekend had de skipper het niet over de sfeer in Hasselt. Die was even ‘hot’ als de temperatuur in de zaal. Mogelijk was die zwoelheid eerder op de week ook referee Pascale Maria al naar het hoofd gestegen. Eerst en vooral begrijpen wij niet hoe een internationale topscheidsrechter, doorgaans zeer tevreden met zichzelf, na 20 jaar op de tour nog steeds dramatisch Engels spreekt. Ten tweede slaagde Maria erin voor de loting in een tekst die hij gewoon moest aflezen het te hebben over de ‘Davis Cup 2003(!) between Belgium and Ukraine’. Tenzij Maria de avond ervoor natuurlijk een voorproefje had gesmaakt van één van de bekendste Hasseltse tradities, de jeneverfeesten die er over een maand weer aankomen. Dan kunnen we begrip tonen. 77 weesgegroetjes, Maria, en het is u vergeven!
Simpel is het echter allemaal niet. Zomaar terugschakelen naar het vorige format, met vier ontmoetingen per jaar in uit -en thuisduels, is geen zekerheidje om alle toppers opnieuw aan boord te krijgen. Dat was het probleem vijf jaar geleden en waarom Piqué dacht dat een wereldkampioenschap op één locatie de oplossing zou zijn. Het werkte niet maar wat is dan het alternatief? “Ik heb ook geen oplossing”, gaf Darcis toe. “Maar dit is gewoon belachelijk. Als je ziet hoeveel volk dat er op bepaalde plekken (waar de poulefase plaatsvindt) is dan heb je zin om te huilen. We hebben er deze week veel over gepraat. Misschien moet de competitie over twee jaar gespreid worden of om de twee jaar gehouden worden. Niet ieder jaar lijkt mij logischer, om de toppers toch geïnteresseerd te houden. We zullen zien wat er beslist wordt maar dit is van een triestigheid die geen naam heeft.”
Vanzelfsprekend had de skipper het niet over de sfeer in Hasselt. Die was even ‘hot’ als de temperatuur in de zaal. Mogelijk was die zwoelheid eerder op de week ook referee Pascale Maria al naar het hoofd gestegen. Eerst en vooral begrijpen wij niet hoe een internationale topscheidsrechter, doorgaans zeer tevreden met zichzelf, na 20 jaar op de tour nog steeds dramatisch Engels spreekt. Ten tweede slaagde Maria erin voor de loting in een tekst die hij gewoon moest aflezen het te hebben over de ‘Davis Cup 2003(!) between Belgium and Ukraine’. Tenzij Maria de avond ervoor natuurlijk een voorproefje had gesmaakt van één van de bekendste Hasseltse tradities, de jeneverfeesten die er over een maand weer aankomen. Dan kunnen we begrip tonen. 77 weesgegroetjes, Maria, en het is u vergeven!
Supporteren (05/09/2023)
“U.S.A.! U.S.A.!” We horen het al geroepen worden vanavond in het Arthur Ashe Stadium. Wij zijn niet zo’n fan van de Amerikaanse supporters nadat we ooit eens een minder aangename ervaring hadden tijdens een Davis Cup-ontmoeting in Indianapolis maar dat de lokale tennisliefhebbers vandaag, en na een aanzienlijke periode van droogte, eindelijk nog eens uit volle borst het Amerikaanse mannentennis kunnen steunen is hen gegund. Wij beleefden de gouden periode met Sampras, Agassi, Courier, Chang en nog enkele anderen van dichtbij en zagen Andy Roddick twintig jaar geleden als laatste yankee de U.S.Open winnen. Sindsdien moest Uncle Sam het met de verdienstelijke maar toch ietwat lelijke neefjes John Isner en Jack Sock, die allebei afscheid namen verleden week, stellen. Met de ronduit opwindende Frances Tiafoe, Ben Shelton en Taylor Fritz hebben de Amerikanen drie landgenoten bij de laatste acht op Flushing Meadows en bovendien zijn dat de aanvoerders van een nieuwe lichting die met Paul, Korda, Eubanks, McDonald en Wolf in totaal zeven man bij de top 50 telt. Om het met Eddy Wally te zeggen: ‘Wow! Oh my God! Dat is geweldig!
In België is de spoeling op dit moment een beetje dunner aan mannenzijde. Maar zoals Amerika zelf al bewees moet elk land daar wel eens door. De Davis Cup-ontmoeting met Oezbekistan volgende week zou eigenlijk een eitje moeten zijn maar toch hoor je en voel je hier en daar toch nog wat scepsis over de uitkomst. Zover zijn we gekomen. Vooral de vorm van David Goffin zorgt voor wat vraagtekens. Volgens kapitein Steve Darcis doet de 33-jarige Luikenaar het heel goed op training. ‘Last time we checked’ worden daar enkel basissen gelegd maar geen matchen gewonnen. Nu goed, wij willen graag fout zijn en hopen dat Goffin het heilige vuur nog eens krijgt aangewakkerd. De volgende weken kiest hij er alleszins voor om via wat Franse challengers terug aan de weg te timmeren. In Saint-Tropez kent hij de omgeving en de organisatoren Jo-Wilfried Tsonga en Thierry Ascione. In Orléans kent hij het tornooi daar hij er in 2012 zijn tweede Challenger-titel pakte na een finale tegen Ruben Bemelmans. Vandaag werd ook bekend dat Goffin als laatste werd toegelaten tot het ATP 1000-tornooi van Shanghai, en dat is toch een fijn vooruitzicht. Benieuwd ook of de Monegaskische Belg daarna voor het aansluitende Tokio kiest of toch naar de European Open in Antwerpen komt. Dat eerste is trouwens wat Sander Gillé en Joran Vliegen gaan doen. Zij kiezen, met een oog op een plek op de ATP Finals in Turijn – het Limburgse duo deed een slechte zaak op de U.S.Open en zakte terug naar de tiende plaats in de race – voor het Japanse ATP 500-tornooi omdat ze daar meer punten kunnen scoren.
Voor wie we hopelijk wel kunnen supporteren in de Lotto Arena is Zizou Bergs. De onfortuinlijke Peltenaar staat er goed voor in zijn revalidatie van een polsblessure en kan volgende week beginnen met rustig zijn dubbelhandige backhand her op te bouwen. Wanneer hij die voluit kan slaan kan hij zelf nog niet inschatten – vandaar dat kapitein Darcis hem niet in de Davis Cup-selectie opnam – maar hij heeft wel al de Challenger van Rennes en de ATP 250-tornooien (kwalificaties) in Chengdu en Astana op zijn programma gezet. Laat ons hopen dat hij tegen de start van de European Open opnieuw op ‘full force’ kan opereren en dat de fans voor hem, Goffin, Kimmer Coppejans en Joris De Loore ‘Belgium! Belgium!’ mogen scanderen. Wij gaan volgende week in Hasselt alvast wat oefenen…
Voor wie we hopelijk wel kunnen supporteren in de Lotto Arena is Zizou Bergs. De onfortuinlijke Peltenaar staat er goed voor in zijn revalidatie van een polsblessure en kan volgende week beginnen met rustig zijn dubbelhandige backhand her op te bouwen. Wanneer hij die voluit kan slaan kan hij zelf nog niet inschatten – vandaar dat kapitein Darcis hem niet in de Davis Cup-selectie opnam – maar hij heeft wel al de Challenger van Rennes en de ATP 250-tornooien (kwalificaties) in Chengdu en Astana op zijn programma gezet. Laat ons hopen dat hij tegen de start van de European Open opnieuw op ‘full force’ kan opereren en dat de fans voor hem, Goffin, Kimmer Coppejans en Joris De Loore ‘Belgium! Belgium!’ mogen scanderen. Wij gaan volgende week in Hasselt alvast wat oefenen…
Plussen en Minnen (01/09/2023)
Onze korte maar krachtige bijt uit de ‘Big Apple’ komt tot een einde. Op voorhand hadden we best een beetje voorbehoud voor onze oversteek. Uiteindelijk was het weer vier jaar geleden en bovendien prijkten er maar twee landgenotes rechtstreeks op de hoofdtabel, waarvan eentje dan nog in niet zo’n goede staat. Maar kijk, vier dames stonden in de eerste ronde, drie in de tweede ronde en twee in de derde ronde. Daarmee doen we toch weer beter dan onze buurlanden (Frankrijk, Nederland, Duitsland). Dat wij nu moeten vertrekken met een avondsessie voor Elise Mertens tegen Coco Gauff en een mooie zaterdag met Greet Minnen tegen Daria Kasatkina is een beetje sneu. “Maar je bent toch maar mooi hier geweest, dat kunnen er niet zoveel zeggen”, wees de Turnhoutse ons terecht op de realiteit. Met dank trouwens aan Tennis Vlaanderen voor die inspanning. Het was uiteindelijk zeker de moeite waard.
Zo konden we met eigen ogen de vele plussen in het tennis van Minnen aanschouwen. In tegenstelling tot vroeger staat ze nu een (half)metertje achter de baseline. Dat helpt om niet élke bal halfvolley te moeten pakken en geeft wat meer tijd om te tennissen. Minnen moet immers geen schrik hebben om een punt op te bouwen – ze heeft er de handen voor – zonder daarom haar agressief spel te verloochenen. Het is ons trouwens ook opgevallen hoe ontiegelijk hard er tegenwoordig tegen een bal geklopt wordt. Wij durfden in een vorig leven ook al wel eens wat tikken uitdelen maar die juffrouwen gaan telkens quasi onmiddellijk voor de uppercut. Indrukwekkend. Nog straffer is misschien wel de mentale metamorfose die Minnen ondergaan heeft. Waar ze vroeger eerder een sombere indruk maakte (op de baan en zelfs een beetje daarnaast) was ze nu niet te vermurwen op het terrein en zeer open en geestig bij onze gespreksmomentjes.
Nu niet dat het gisteren een heksenketel was op baan zeventien – waar wij trouwens totaal geen weedgeur konden bespeuren maar het was dan ook al zeer laat op de avond – maar er kwamen toch nog wat op drama kickende, iets te veel ‘Honey Deuce’ gedronken hebbende ‘fans’ kijken naar het spektakel. Getier tussen de punten, geroezemoes tijdens de punten en belachelijk doen voor Minnen een smash ging…missen. Niet leuk. Bovendien speelde die vreemd tennissende maar bijzonder hardnekkige Sachia Vickery echt goed – Minnen stond bij 3-4 in de spannende derde set 15-40 achter! – en is het gewoon bijzonder knap dat de ondertussen tweede beste Belgische tennisster daar kalm onder bleef en uiteindelijk ook de match over de streep wist te trekken. Het werk van coach Philipp Dehaes is daarbij niet te onderschatten. Hij is een halve (hele?) psycholoog en heeft vroeger ook tijdens wedstrijden opvallende peptalks gegeven aan…Kasatkina. Hij coachte de Russin tussen 2017 en 2019. “Ik geloof dat Philip mij wel enkele tips kan geven over mijn volgende tegenstandster”, grapte Minnen.
Als wij nog een laatste tip mogen geven aan de U.S.Open zelf is dat ze misschien iets minder tickets moeten verkopen. Het is niet meer aangenaam. En voor dat u opwerpt dat dat de uiting is van een oude knar – ergens heeft u wel een punt – dan moeten wij stellen dat we niet alleen zijn. Heel wat mensen klagen over de massa volk die elke dag naar het Billy Jean King National Tennis Center afzakken. Elke sessie weer worden records verbroken. Meer dan 72.000 mensen per dag wandelen hier door de poort. Maar als jij meer dan 300 dollar(!) betaalt voor een ground pass op zaterdag (tijdens de week meer dan 100 dollar!) en op rij veertien moet gaan staan terwijl een buurman met zijn hotdog in jouw nek prikt dan stel je je toch even de vraag: is het dit allemaal nog waard?
Onze trip was het dat uiteindelijk helemaal wel. New York blijft een fantastische stad en met het Belgische damestennis gaat het – ondanks het vaarwel van Zanevska, de pauze van Bonaventure en de blessurebreak van Van Uytvanck – helemaal niet zo slecht. Nu de mannen nog. Dat wordt ons volgende projectje. Afspraak in Hasselt over twee weken. U komt toch ook? U mag roepen en tieren zoveel u wil en er gaat plaats zijn om uw hotdog op te eten. Wat wil een mens nog meer?
Nu niet dat het gisteren een heksenketel was op baan zeventien – waar wij trouwens totaal geen weedgeur konden bespeuren maar het was dan ook al zeer laat op de avond – maar er kwamen toch nog wat op drama kickende, iets te veel ‘Honey Deuce’ gedronken hebbende ‘fans’ kijken naar het spektakel. Getier tussen de punten, geroezemoes tijdens de punten en belachelijk doen voor Minnen een smash ging…missen. Niet leuk. Bovendien speelde die vreemd tennissende maar bijzonder hardnekkige Sachia Vickery echt goed – Minnen stond bij 3-4 in de spannende derde set 15-40 achter! – en is het gewoon bijzonder knap dat de ondertussen tweede beste Belgische tennisster daar kalm onder bleef en uiteindelijk ook de match over de streep wist te trekken. Het werk van coach Philipp Dehaes is daarbij niet te onderschatten. Hij is een halve (hele?) psycholoog en heeft vroeger ook tijdens wedstrijden opvallende peptalks gegeven aan…Kasatkina. Hij coachte de Russin tussen 2017 en 2019. “Ik geloof dat Philip mij wel enkele tips kan geven over mijn volgende tegenstandster”, grapte Minnen.
Als wij nog een laatste tip mogen geven aan de U.S.Open zelf is dat ze misschien iets minder tickets moeten verkopen. Het is niet meer aangenaam. En voor dat u opwerpt dat dat de uiting is van een oude knar – ergens heeft u wel een punt – dan moeten wij stellen dat we niet alleen zijn. Heel wat mensen klagen over de massa volk die elke dag naar het Billy Jean King National Tennis Center afzakken. Elke sessie weer worden records verbroken. Meer dan 72.000 mensen per dag wandelen hier door de poort. Maar als jij meer dan 300 dollar(!) betaalt voor een ground pass op zaterdag (tijdens de week meer dan 100 dollar!) en op rij veertien moet gaan staan terwijl een buurman met zijn hotdog in jouw nek prikt dan stel je je toch even de vraag: is het dit allemaal nog waard?
Onze trip was het dat uiteindelijk helemaal wel. New York blijft een fantastische stad en met het Belgische damestennis gaat het – ondanks het vaarwel van Zanevska, de pauze van Bonaventure en de blessurebreak van Van Uytvanck – helemaal niet zo slecht. Nu de mannen nog. Dat wordt ons volgende projectje. Afspraak in Hasselt over twee weken. U komt toch ook? U mag roepen en tieren zoveel u wil en er gaat plaats zijn om uw hotdog op te eten. Wat wil een mens nog meer?